به گزارش سینماپرس، پروانه معصومی، بازیگر سینما و تلویزیون ، با بیان این‌که تصوی‌ سازی زیبا از سیمای مادر می‌تواند به فیلم‌های ایرانی روح و زیبایی بخشد، به خبرگزاری حوزه گفت: در دهه شصت بسیاری از فیلم‌هایی ایرانی مادر را به صورت کانون اصلی اتفاقات در در فیلم‌های سینمایی ترسیم می‌کردند. بهترین مثال هم در این رابطه فیلم سینمایی «مادر» است. در شاهکار مرحوم علی حاتمی همه اتفاقات پیرامون نقش و جایگاه مادر رخ می‌داد، اما دیگر چنین آثاری در سینما دیده نمی‌شود، البته منظورم این است که باید همانند چند دهه پیش به موضوعات نگریست، اما فراوش کردن مادر در سینما هم دست‌آورد خوبی برای سینما در پی نخواهد داشت.

وی افزود: کم کاری ما در تصویرسازی از مادر در حالیست که من فیلم‌های خارجی بسیاری را می‌بینیم که در آنها به مادر پرداخت شده است، حتی در سریال‌های خارجی هم این اتفاق را شاهد هستیم. این رویکرد در شرایطی است که به نظرم بهترین شکل از مادر را در فرهنگ ایرانی – اسلامی می‌توان مشاهده کرد. این نکته را هم بدون کوچکترین شعاری بیان می‌کن. برای مثال باید از مادران و همسران شهدا نام برم که هیچ جای دنیا نمی‌توان مشابه آنها را مشاهده کرد. مادران ایرانی در طول هشت سال جنگ تحمیلی همدوش مردان به دفاع از کشور پرداختند.

این بازیگر ادامه داد: به نظرم اصالتی که درباره مادران ایرانی می‌توان مشاهده کرد در هیچ کجای دنیا قابل مشاهده نیست، چون مادر ایرانی علاوه بر داشتن احساس مادرانه، همیشه همچون گوهری در صدف پوشیده است. این اتفاق هم به مدد فرهنگ بالای حجاب رخ داده است. در فیلم‌های ایرانی آنچه که از حجاب می‌بینیم به نظرم چندان بیانگر زیبایی‌های واقعی حجاب نیست، بلکه تنها پوششی ظاهری را می‌بینم. با این توضیح اگر بتوانیم حجاب را به صورت واقعی برای دختران خود بازگو کنیم آنها متوجه خواهند شد که حجاب جدا از ارزش و اعتبار به آنها امنیت هم می‌دهد.

بازیگر فیلم «گل‌های داوودی» تاکید کرد: موضوع دیگری که باید به آن تاکید کنم جایگاه فیلم‌های ملودرام در سینمای ایران است. در گذشته همیشه آثار ملودرام یکی از اتفاقات ویژه در سینمای ایران بود، اما امروز دیگر آن اتفاقات رخ نمی‌دهد، بلکه اکثر آثار بیشتر به موضوعات طنز توجه دارند، طنزهای که در آنها خانواده عمدتاً شکلی شایسته ندارد، حتی در برخی از این آثار، نوعی سخیف‌نگری را هم شاهد هستیم. این معضل تا به آنجا پیش رفته که باعث شده، گویش صحیح بین اعضای خانواده از بین رود، برای همین به راحتی شخصیت‌ها نسبت به هم پرخاش می‌کنند.

معصومی در بخش دیگری از سخنان خود درباره سینمای دینی و الزامات پرداختن به آن هم چنین توضیح داد: عنوان فیلم دینی را بارها شنیده‌ایم و پیرامون آن هم بحث‌های متعددی پیش آمده است، اما بهترین شکل از پرداخت دینی آن چیزی نیست که در برخی از فیلم‌های ایرانی می‌بینیم، زیرا موضوعات دینی را باید از فیلم‌های ملودرام آغاز کرد، یعنی در ابتدا باید به تماشاگر نشان داد گرایش اسلامی در خانواده است قوام پیدا می‌کند و در قدم بعدی باید به سینمای کودک توجه ویژه داشت، گونه‌ای که به نوعی فراموش شده است.

وی با تاکید بر این‌که بسیار ترویج فرهنگ دینی دست‌آورهایش تنها فرهنگی نیست، گفت: این را می‌شنویم که موضوعات دینی تنها کارکرد فرهنگی دارد، درصورتی‌که به نظرم عرصه‌های اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و... هم به واسطه آموزه‌های دینی می‌توان تاثیرگذار بهتری داشته باشد. برای مثال وقتی از بحث رونق تولید حرف زده می‌شود باید به نوعی اقتصادی مقاومتی هم مد نظر قرار گیرد. برای دستیابی به اقتصاد مقاومتی نیز بهترین الگو سبک معاملات اسلامی است. این موضوع را در حوزه ای دیگر هم می‌توان تامیم داد تا نتایج خوبی در این میان حاصل شود.

معصومی در انتهای این گفت‌وگو تاکید کرد: سینما، تلویزیون، شبکه نمایش خانوادگی، سه حوزه هستند که در کشورمان دست به تولید برنامه‌های نمایشی می‌زنند، این سه بخش باید همسو با هم عمل کنند، والا اگر پراکندگی روش وجود داشته باشد به نوعی مخاطب نسبت به هر سه رسانه بدبین خواهد شد. این گفته هم به هیچ وجه به معنای محدود کردن نیست، بلکه منظور مغایر نبودن روش‌های تبلیغ آموزه‌های اخلاقی و دینی در برنامه‌های این سه رسانه است.