به گزارش سینماپرس، زینب تبریزی مستندساز درباره اکران مستند جدیدش با نام «تمام چیزهایی که جایشان خالی است» به صبا عنوان کرد: آذرماه سال گذشته در اختتامیه جشنواره «سینما حقیقت» درخواست اکران این مستند را برای ماه اکتبر (مهرماه سال جاری) داده بودم زیرا ماه اکتبر ماه جهانی آگاهی رسانی درباره سرطان پستان است و گروه «هنر و تجربه» هم با اکران در همین ماه موافقت کرد، اما وقتی برای کسب پروانه نمایش اقدام کردم، با مشکل صادر نشدن پروانه نمایش برای این مستند روبرو شدم.

وی افزود: من با هدف بالا بردن آگاهی زنانی که در جامعه نسبت به بیماری سرطان پستان بی اطلاع هستند یا اطلاع دارند اما توجه کمی به سلامت خود و بدنشان دارند این مستند را ساخته ام و همه جا اعلام کرده ام که خواهان اکران این مستند در سینماها هستم.

تبریزی با انتقاد از سختگیری های بی اندازه درباره مستندهای آگاهی بخش گفت: این مستند قراراست در مدت کوتاهی اکران شود و این دست سختگیری ها برای یک فیلم مستند باعث دلسرد شدن منِ فیلمساز می شود؛ چراکه برای ساخت این مستند بسیار سختی کشیده ام.

کارگردان مستند «سلاطین خیابان‌ها» اضافه کرد: من به عنوان یک مستندساز فکر می کنم باید مقداری به سینمای مستند آسان تر گرفته شود. با وجود آنکه می بینیم در سطح گسترده بسیاری از فیلم هایی که محتوای نامناسبی دارند در سطح کشور اکران می شوند اما این مستند که صرفا جنبه آگاهی دهندگی دارد و به موضوعاتی می پردازد که نیاز جامعه است، در اکرانش با چنین مشکلات فرسایشی ای مواجه شده است.

او ادامه داد: از آنجا که نمایش مستند در تلویزیون چندان امکان پذیر نیست و تنها امید ما به اکران در سینماها است، این سختگیری ها نه تنها من بلکه مستندسازان دیگر را هم زمانی که برای گرفتن پروانه نمایش اقدام می کنند و یا برای اخذ پروانه نمایش باید مقداری از مستند خود را به دلایلی حذف کنند دلسرد می کند و من به شخصه ترجیح می دهم در این شرایط فیلم های خود را اکران نکنم. البته امیدوارم این مستند بدون هیچ تغییراتی اکران شود چون به شخصه حاضر نیستم دست به تغییر قسمت هایی از این مستند بزنم.

این مستندساز درباره جدیدترین فعالیت خود توضیح داد: نزدیک به ۸ ماه است که مشغول تحقیق درباره اختلال اسکیزوفرنی هستم. رییس انجمن حمایت از بیماران اسکیزوفرنیا قصه ای را به من پیشنهاد داد، این قصه زندگی زنی را روایت می کند که به اختلال اسکیزوفرنی مبتلا بوده است و زندگی پر تلاطم و پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشته است و از من خواسته شد که مستندی در این باره بسازم.

کارگردان مستند «والسی برای تهران» در پایان، روند تولید فیلم جدیدش را اینگونه بیان کرد: زنی که قصه داستان درباره زندگی او است فوت شده و هیچ بازمانده ای ندارد برای همین روند تحقیق و نگارش فیلمنامه طول کشیده و هنوز درگیر نگارش هستیم. با مشورت و پیشنهاد چند همکار خود به این نتیجه رسیدیم که این داستان قابلیت تبدیل شدن به یک فیلم سینمایی را دارد پس تصمیم گرفتم به جای ساخت مستندی از زندگی این زن، قصه ای را که در اختیارم قرار گرفته به شکل داستانی روایت کنم. از آنجا که فیلم بلند مخاطبان بیشتری دارد ساخت فیلمی با این موضوع می تواند به نوعی آگاهی نسبت به این اختلال را بالا برده و توجه ارگان ها و نهادهای مربوطه را نسبت به این بیماران و خانواده هایشان جلب کند.