باید توجه داشت که حضور موثر و اعمال قدرت نرم توسط شبکه هایی مشابه شبکه بِدامَن (BEDAMN) در ایران پس از انقلاب اسلامی در شرایطی است که استعمار نرم به واسطه حضور رسانه های مختلف و بالاخص رسانه های تبادلی، گستره ی ویژه ای یافته و به لحاظ صرفه جویی در زمان و هزینه ها و مهم تر، بازدهی بیشتر جایگزین استعمار کلاسیک گردیده و موضوعیت استقلال جوامع را به نحو ویژه ای با بحران مواجه ساخته است.

موفقیت نظام سلطه در ایجاد فتنه هایی همچون فتنه ۷۸ و یا فتنه ۸۸ را می بایست به نوعی محصول عملکرد موفق پروژه نفوذ و حضور موثر شبکه های شِبه بِدامَن در دستگاه های فرهنگی عریض و طویل جمهوری اسلامی و به عنوان کارنامه ایشان قلمداد نمود؛ کارنامه ای که ماهیت فَشل متولیان فرهنگی را در کنار ساختارهای ناکارآمد فرهنگی کشور هویدا ساخته و نحوه اثرپذیری خاموش و قتل عام فرهنگی بسیاری از جوانان ایرانی را به واسطه محصولات فرهنگی و هنری غربی در قالب انیمیشن، فیلم سینمایی، مجلات، کتب، ماهواره و ... را در پس چهار دهه گذشته عیان می سازد.

حوزه ی اقتصاد و به طور کل مباحث مالی و پولی را می توان کپسید (Capsid) یا همان پوششی پروتئینی و زیستی ای فرض نمود که شکل واقعی تهدیدات را می پوشاند و اطراف و جوانب مختلف و اصولا ماهیت دشمنی را پوشش می دهد و سبب می شود تا نفوذ در ساختار درونی یک فرد و یا یک جامعه، به راحتی صورت پذیرفته و تهدیدات را همچون ویروس به داخل سلول های نظام و جامعه وارد سازد و یاخته یا سلول واحد بنیادین ساختاری و کارکردی تمامی اندام های فرهنگی، سیاسی، نظامی، امنیتی و ... را تهدید و حتی اُرگانسیم (Organism) یک نظام را متحول نماید.

فیلم سینمایی لِرد را می بایست به عنوان نمونه ای از تولیدات سینمایی کشور در دوران ولنگاری فرهنگی قلمداد نمود؛ اثری به شدت سیاه و تلخ که به ترسیم جامعه ایران در فضایی کاملا ظُلمانی پرداخته و دایره شمولیت اجتماعی خود را به نحوی استعار گونه و در کادرهایی نظیر پرورشگاه ماهی و قالب شخصیت رضا با بازی رضا اخلاقی راد توسعه می بخشد که گویی کُلیت تمدن ایران در حال فروپاشی و مرگ در منجلاب بی قانونی و بی عدالتی حاکم بر کلیت نظام و تمام ساختارهای اجتماعی کشور گردیده است.

فیلم سینمایی لِرد بر خلاف عنوان انگلیسی آن یعنی A Man of Integrity نه تنها به روایت زندگی مردی از جنس صداقت نمی پردازد؛ بلکه سعی می کند تا در اوج غرض ورزی اقدام به روایت نحوه ی تغییر انسان ها در جامعه ایران نموده و نشان دهد که مردم ایران در سیکلی قرار گرفته اند که اساسا نمی توانند خوب بوده و سالم زندگی نمایند. پس انسان ایرانی محکوم به پلیدی است و حتی در صورت حفظ سلامت و صداقت خود در چرخه ای قرار خواهد گرفت که آن چرخه به طور طبیعی او را به یک ظالم مبدل می نماید.

بر این اساس فیلم سینمایی لِرد آنچنان وقیح است که حتی عنوان خود را در صورتی استعاری برگزیده و کارگردان اثر سعی می کند تا با گزینش عنوان لِرد که به معنی دُرد شراب یا ته نشستِ شراب است، حقد و کینه ی خود از حاکمیت مستقر را با بانگی رسا فریاد زند؛ حاکمیتی که تنها جُرمش عدم اقرار به سکولاریسم (Secularism) است! حاکمیتی که دولت مستقر در آن قطعا یک دولت سکولار (Secular state) است! دولتی کاملا سکولار که ریاست آن در همایش بیمه سلامت همگانی رسما اعلان می دارد که اینقدر در زندگی مردم مداخله نکنید، ولو به خاطر دلسوزی؛ بگذاریم مردم خودشان راه بهشت را انتخاب کنند، نمی‌توان با زور و شلاق مردم را به بهشت برد و...؛ دولتی که نه تنها به مشروب خواری و سگ نشینی و اعتیادهای گوناگون و روابط نامشروع رنگارنگ موجود در میان برخی خواص و نُخبگان مختلف اجتماعی و بالاخص جاری و ساری در میان طیف ویژه ای از سلبریتی ها و بعضی از سینماگران کاری ندارد؛ بلکه آنقدر شرایط را وِل و رها ساخته که بدون هیچ منعی اجازه می دهد تا کارگردان هایی همچون محمد رسول‌اُف بدون کسب مجوزهای قانونی اقدام به خلق اثری سینمایی نماید و پس از آن در کمال آرامش اثر سینمایی خود را به دوره گردی در جشنواره های مختلف جهانی بفرستد.

فیلم سینمایی لِرد از منظر مخاطب منصف محکوم است؛ البته نه به خاطر ساختار لُخت و حمایت کاملا علنی خود از فرقه ضاله بهاییت و حتی بیانیه خوانی بازیگر زن اثر به منظور ترسیم وجهه ای کاملا مظلوم و بی پناه از بهاییان در ایران و یا تصویرسازی اغراق گونه فیلم از خانواده ی بهایی اثر که به صورتی نمادین، تنها به جرم بهایی بودن دختران آن از مدرسه رانده و از دانشگاه جا می مانند و مردان ایشان از کار خود اخراج می گردند و در اوج بدبختی حتی نمی توانند در قبرستان مسلمانان دفن شوند و ... و یا حتی نه به خاطر ترسیم وجهه ای خشن و به شدت متعصب از مسلمانان و جامعه اسلامی که مبتنی بر تصویرسازی استعاره گونه اثر به عنوان جعفرآبادی  معرفی می گردند و ... و یا به خاطر تصویرسازی از کاراکتر پلید و ظلمانی عباس که قاتل دختر سه ساله خود بوده و در حال حاضر به عنوان عمله شرکت و در جهت مصالح کمپانی از هیچ اقدامی مضایقه نمی نماید و ... بلکه فیلم سینمایی لِرد محکوم است بخاطر ترسیم فلاکت مطلق و تصویرسازی از سیکل بدبختی در جامعه ایران؛ جامعه ای که در فیلم بقای تمدنی آن به پایان رسیده و از منظر سازندگان اثر ته نشین شدن مشکلات از بالاترین سطوح سیاسی به فرهنگ عمومی تسری پیدا نموده و از این جهت ایشان به صراحت بیان می دارند که جمهوری اسلامی در بحران مشروعیت مردمی برای ادامه حیات قرار دارد.

سوای نظر از حضور پُررنگ طیف بهاییت در ساختار حمایتی اثر و همچنین تمرکز طیف خاصی از منورالفکران جامعه سینمایی کشور  و ... در واقع نمی توان به صورت دقیق معین نمود که چه عاملی سبب می شود تا فیلم سینمایی لِرد (A Man of Integrity) در اوج سیاهی و در کمال ظلمت؛ سعی نماید تا تنها نقطه رهایی بخش جامعه و کورسوی حفظ تمدن ایران را فراغت از دین و رجعت به سکولاریسم (Secularism) معرفی نماید؛ راهکاری که در فرای القای مستقیم و در روح اثر بر عمق جان مخاطب نشسته و از این جهت است که اثر از همان سکانس ابتدایی خود به سراغ مسجد رفته و دو جوان را به تصویر می کشد که از طرف مسجد برای کشف مشروبات الکلی به شکل ناگهانی وارد خانه رضا اخلاقی راد می شوند و ... و این در حالی است که حقد و کینه از مسجد سبب می شود تا این اثر در سکانس پایانی خود نیز مجددا به سراغ مسجد رفته و سکانس تغییر و تحول منفی رضا و جذب او توسط شرکت و جایگزینی او با شخصیت عباس در نقش ظالم در این مکان منعقد گردد.