به گزارش سینماپرس اهم اظهارات شرکت کنندگان در میز رسانه سی و پنجمین قسمت برنامه سینمایی «هفت» در ذیل این مطلب گردآوری شده است.

سیدرضا منتظری در ابتدای این برنامه گفت: سینمای ایران متأسفانه مدتی است سرشار از حاشیه شده و روز و هفته ای نیست که ما شاهد اخبار حاشیه ای در سینما نباشیم؛ این اتفاق موج انتقادات جدی اهالی سینما را در پی داشته و آنقدر سینما دچار حاشیه شده که حد و حدودی ندارد! من نمی دانم آیا مدیران سینمایی ما در خواب هستند که متوجه این موج انتقادات و اعتراضات نمی شوند؟ در فضای مجازی از صفحات شخصی هنرمندان تا رسانه هایی که در پی عدالت طلبی و حق جویی هستند مرتب مشکلات و معضلات را مطرح می کنند اما گویا گوش شنوایی برای شنیدن این انتقادات و اعتراضات وجود ندارد.

منتظری خاطرنشان کرد: یکی از نکات مهمی که این روزها بسیار سر و صدا کرده بحث نظام نامه رده بنی سنی است که به تازگی آقای انتظامی ۵ سینماگر مطرح را به این لیست اضافه کردند. این نظام نامه سرشار از شائبه است و معلوم نیست چه اتفاقی در سینما می افتد! امروز شرایط به گونه ای است که ما شاهد آن هستیم فیلم هایی که روی پرده رفته اند درجه بندی مثبت ۱۲ و ۱۵ سال گرفته اند و این اتفاق نشان از آن دارد که اولاً بچه ها جایی در سینمای ایران ندارند و در وهله بعدی این مسأله را گوشزد می کند که چقدر اوضاع محتوای فیلم های سینمایی بغرنج است. ما مدت ها است از نظر محتوا به شدت دچار مشکل هستیم. من نمی دانم چطور مدیران سینمایی توجهی به محتوا که یکی از مباحث مهم سینما هست ندارند و این مسأله را ول کردند و دچار ولنگاری محتوایی در سینمای کشور شده ایم. سال ها است همه کارشناسان و دغدغه مندان فریاد می زنند که درد بزرگ سینمای ایران فقدان محتوای مناسب و مبتنی بر فرهنگ ارزشمند و غنی ایرانی-اسلامی است. فیلم های امروز ما رسماً فاجعه است. سینمای کمدی فقط اسم کمدی را به یدک می کشد و آنقدر اوضاع فاجعه بار است که برخی اهالی سینما که با ما در ارتباط هستند عنوان می کنند ما رویمان نمی شود با خانواده خودمان به سینما برویم و این فیلم ها را تماشا کنیم. اوضاع بحرانی است و تعارف نداریم و باید تعارف و تملق ها را کنار بگذاریم و تدبیر جدی برای رفع این بحران بکنیم.

وی افزود: این رده بندی سنی به عقیده بنده پروژه ای برای قبح زدایی در سینما است به گونه ای که هر فیلمی با هر محتوایی می تواند مجوز بگیرد و تولید و اکران شود. چه تضمینی است این فیلم ها وقتی در شبکه نمایش خانگی می روند مثلاً یک بچه مثلاً ۸-۹ ساله ننشیند و تماشای شان نکند؟ آیا فرهنگ سازی ابتدایی اش صورت گرفته؟ مدیران با چه درایتی این کار را انجام می دهند؟ این همه شعار و شوآف می دهند اما بنیان و پایه سینما را درست نمی کنند و فرهنگ سازی نمی کنند؛ شما در وهله اول باید فرهنگ سازی کنید و این فرهنگ سازی را به درون خانه های مردم ببرید که نباید فرزندان شان فیلم هایی که متناسب با سن شان نیست را تماشا کنند. من حاضرم یک هفته جلوی سینماها بروم و ببینم آیا بچه ها را برای تماشای این فیلم ها به سالن راه نمی دهند و جلوی شان گرفته می شود؟ قطعاً اینطور نیست!

در ادامه این برنامه احسان سالمی در خصوص پروژه VOD ها گفت: در این خصوص از ابتدای امر همیشه این نزاع وجود داشته که چه نظارتی باید روی آن ها باشد در نهایت هم وزارت ارشاد عنان را در دست گرفت و اعلام کرد متولی این پروژه ما هستیم. نکته مهم این است که تا اینجای کار خروجی وزارت ارشاد در این حوزه مناسب نبوده است. من در ادامه صحبت های آقای منتظری باید بگویم محتوایی که تولید یا عرضه می شود و مردم مستقیماً از آن استفاده می کنند نیازمند نظارت دقیق است. اگر این نظارت به دست سازمان صدا و سیما بیفتد حداقل خروجی بهتری را شاهد خواهیم بود. من امیدوارم در هر صورت این فضای رها شده شبکه نمایش خانگی با نظارت درست بتواند ادامه مسیر دهد.

سپس منتظری در بخش دیگری از این برنامه با انتقاد از شفاف سازی های پر شائبه سازمان سینمایی گفت: پیروی آنچه که جز شوآف واژه دیگری نمی توانم به آن اطلاق کنم، سازمان سینمایی در امتداد به اصطلاح شفاف سازی هایش مرتباً آماری را بیرون می دهد. در هفته گذشته اتفاقی رخ داد و دست اندرکاران سازمان پرطمطراق به این مسأله پرداختند که افزایش فروش فیلم ها را شاهد بودیم، آن ها جدولی را بیرون دادند که قیاس بین میزان فروش سال جاری و سال گذشته بود؛ نکته قابل تأمل آنجا بود که این آمار کاهش شدید مخاطب در سینما را نشان می دهد. متأسفانه ما رسماً حتی در اطلاعات آماری سازمان سینمایی هم نوعی عوام فریبی را شاهد هستیم. چرا که کاهش شدید مخاطب را نمی بیند و دم از افزایش فروش می زنند!

وی تأکید کرد: سوأل بنده این است که این دیدگاه بیزینسی که مدت ها است در سینمای ایران حاکم شده از کجا آمده است؟ مگر سینما یک رسانه فرهنگ ساز نیست؟ چرا به عنصر فرهنگ سازی در سینما توجهی نمی شود؟ متأسفانه در حال حاضر اخبار برخی رسانه ها هم تنها مرتبط با فروش فیلم ها است. سینما تلفیقی از هنر-صنعت است اما همه دم از فروش می زنند. فروش دغدغه ما نیست. در حال حاضر بیش از ۸۰ میلیون ایرانی طبق آمار به سینما نمی روند. ما حدود ۸۳ میلیون نفر هستیم و آمار نشان می دهد در بهترین شرایط ممکن فقط حدود ۲ تا ۳ میلیون نفر به سینما می روند. سینما مختص چه کسانی شده؟ چرا اکثریت قریب به اتفاق مردم کشور باید با سینما قهر کنند و از آن گریزان شوند؟ آیا این اتفاق به دلیل همان مبحث مهم محتوای به شدت ضعیف فیلم ها نیست؟

سپس سالمی در بخش دیگری از این گفتگو با اشاره به فیلم «رستاخیز» گفت: این فیلم در سال های اخیر که بحث اکرانش مطرح بوده با فراز و نشیب روبرو بوده؛ در ابتدا عنوان می شد این فیلم تماماً در بخش خصوصی تولید شده اما در نهایت وزارت ارشاد اعلام کرد که از طریق بنیاد سینمایی فارابی در این فیلم مشارکت ۴۵ درصدی داشته است. چند ماه قبل از این اتفاق که نسخه عربی فیلم منتشر شود شنیده می شد که قرار است این فیلم در شبکه نمایش خانگی توزیع شود اما در نهایت شاهد آن بودیم که نسخه عربی آن منتشر شد و برخی از بازیگران فیلم نیز در صفحات شخصی شان برای آن تبلیغ کردند؛ این اتفاق عجیبی بود چرا که نسخه عربی فیلم دست کسی جز خود تولیدکنندگان نبوده و شاید این استراتژی برای این بوده تا مسیر را برای اکران فیلم سهل تر کنند.

منتظری نیز در این خصوص گفت: مواضع آقای درویش در برنامه گذشته هفت باعث شد من شخصاً به عنوان یک رسانه ای بغض گلویم را بفشارد. بنده معتقدم هر اتفاقی که راجع به «رستاخیز» افتاده از انفعال مسئولان سازمان سینمایی نشأت می گیرد. عدم تعامل با حوزه علمیه، با نهادها و دستگاه ها و ارگان های مرتبط با حوزه فرهنگ و هنر و مراجع عظام تقلید توسط مسئولان سینمایی باعث این قبیل اتفاقات می شود. این وظیفه مدیران است تا تعامل را با همه برقرار کنند. وقتی مشکل برای این فیلم ارزشمند رخ داده باید دغدغه مندانه ورود کنند و اگر مشکلی از نظر فقهی دارد حل کنند این تدبیر باید اندیشه شود. فیلمسازان اصطلاحی دارند که می گویند فیلم های مان مانند بچه های مان هستند و الآن وضعیت به گونه ای است که گویا فرزند آقای درویش به سرقت رفته است. این توهین به سینمای ایران است که در حوزه های گوناگون سینما رخ می دهد، این توهین نشأت گرفته از بی دغدغگی و انفعال مدیران سینمایی ما است. بنده احساس می کنم جسارت و جرأت در مدیران سینمایی وجود ندارد در جایی که نباید جرأت دارند اما جایی که باید این کار نمی کنند.

وی در پایان این برنامه افزود: امیدوارم مدیران سینمایی به این فکر کنند چرا سال ها است سینمای ایران در جشنواره های درجه یک بین المللی دیده نشده و روز به روز مردم بیش از قبل با سینما قهر می کنند؟ همین تفکرات می تواند منجر به تحولات مثبت در سینمای کشور شود و امیدوارم کمی مسئولان به این مسائل توجه و تفکر کنند!