«یغما گلرویی» نیز در متنی این بیانیه را محکوم  و از امضاکنندگان آن انتقاد کرد.

گلرویی در صفحه اینستاگرام خود نوشت:‌

«چند سالی‌ است با خود عهد کرده‌ام پای هیچ بیانیه و نامه سرگشاده‌ای امضا نگذارم، به این خاطر که آموخته‌ام رفتار سیاسی اغلب اهل فرهنگ و هنر این سرزمین از سرِ منفعت‌طلبی‌ است و اکثریت در جوامعی مثل جامعه ما اشتباه می‌کند، یا بهتر است بنویسم ساده به اشتباه می‌افتد.

از تکرارِ "تَکرار می‌کنم"های آن زبان به کامِ عافیت کشیده‌ امروز، تا "تا هزار و چهارصد با روحانی" و از نیمه‌راه برنگشتگان راه غلط که بسیاری هوادارانشان را پای صندوق رأی بردند و حالا زیر فشار مخاطب می‌کوشند با انتشار هم‌آهنگ یک متن شعاری فاقد مخاطب که پیدا نیست به چه‌کسی و با توقع چه‌پاسخی نوشته شده گندِ آن را بپوشانند و بعید نیست مدتی بعد مثل پست‌های انتخابات دلیت کنند و یک اسکرین شات از اقدام متهورانه اجتماعی‌شان برای خود نگه دارند غافل از این‌که روزگار اسکرین شات‌های خودش را می‌گیرد و عام اگر فراموشکار باشد، باز عده‌ای از خاطر نمی‌برند.

وقتی چند سال پیش که بازار سیاسی‌کاری و روحانی‌پرستی داغ بود به آن واکنش نشان دادم از طرف بسیاری از اهل هنر بنفش‌پوش مورد ناسزا قرار گرفتم و بایکوت شدم، همان‌ها که تا دیروز رفیق می‌نمودند به دشمن بدل شدند. حالا که رییس جمهور منتخبشان فرمایش کرده تا صبح گران شدن بنزین از آن خبر نداشته واکنشی نشان نمی‌دهند چون نمی‌توانند پست‌های انتخاباتی خود را توجیه کنند، اگر بگویند "کاندیدای اصلحمان را نمی‌شناختیم" مخاطب می‌پرسد "پس چرا ما را به رأی تشویق می‌کردید؟ "، اگر بگویند "رییس جمهور کاره‌ای نیست" باز مخاطبِ به‌هوایشان رأی‌داده یقه‌شان را می‌گیرد، پس همان بِه که یک متن جانگدازِ در باب این‌که "فریادهای درگلومانده در تاریخ ماندگار می‌شوند" منتشر کنند و بروند پی همان عکس سلفی با همبرگر و دورهمی با ناناز و جی‌جی...

نه دوستان عزیز! تاریخ و تاریخ‌نویسانش کثیفتر از آن است که این چیزها را ماندگار کند، و اصلاً این ماندگاری چه‌دردی از کسی دوا می‌کند؟ من موافق آتش زدن بانک‌ها و تخریب اموال عمومی نیستم و باور دارم نوجوانان بی‌گناهانی در این اتفاقات جان خود را از دست داده‌اند که نه قصد و نه توان اعمال خشونت‌آمیز را داشته‌اند. گوش کسی هم بدهکار این "به‌کدامین گناه‌ها" نیست. فهمیدن و فهماندن همین کمترین کاری است که می‌توانیم انجام داد البته اگر پیکس‌پارتی‌ها و اکران فلان تیاتر و فیلم مجالی بدهد. اینها را نوشتم تا جواب دوستانی که مرا به امضای آن نامه دعوت می‌کنند را داده باشم و بگویم اینجا کسی‌ است که می‌ترسد و می‌لرزد و می‌داند ما همه با هم نیستیم».