به گزارش سینماپرس، پویا نبی منتقد و کارگردان سینمای کوتاه در واکنش به اخبار منتشر شده درباره اقدام برخی فیلمسازان در کوتاه کردن زمان آثار خود برای انطباق با قانون جشنواره فیلم فجر و رساندن زمان فیلم‌ها به کمتر از ۱۵ دقیقه، یادداشتی انتقادی نوشت.

در متن این یادداشت با عنوان «روزی که فیلم کوتاه به عزا نشست» آمده است:

برای ورود به این یادداشت و البته برطرف کردن یک شبهه احتمالی، ناچارم یک توضیح ضروری را در همین ابتدا عنوان کنم و آن اینکه در فضای غبارآلود و پر از سوءتفاهم برآمده از مناسبات سیاسی و اجتماعی این روزها که فقط (یکی) از نتایج آن تحریم و یا عدم تحریم جشنواره ملی فیلم فجر است، قصد و غرض نگارنده به هیچ عنوان دامن زدن به این دست تصمیمات نیست و به هیچ عنوان انگشت اتهامم حداقل در این یادداشت به سوی دولت و زیرمجموعه‌های فرهنگی آن نیست، بلکه واکاوی اتفاق هولناکی است که چند سالی دامان جامعه فیلم کوتاه را در چنین ایامی می‌گیرد اما گویا همه ما علی‌رغم تیره بودن این رفتار تصمیم به هیچ کنش صنفی نداریم و همه چیز را در یک غرغر ملایم و یا نهایتاً یک پست طعنه‌آمیز در فضای مجازی خلاصه می‌کنیم. گویی انگار نه انگار که بدعتی خطرناک و ضدسینمایی شکل گرفته، آن هم نه از جانب مدیران فرهنگی بلکه از جانب خود ما فیلمسازان!

طی چند روز گذشته لیست فیلم‌های کوتاه واجد شرایط برای رقابت در سی و هشتمین دوره جشنواره ملی فجر منتشر شد که طبق آیین‌نامه ۱۰ فیلم کوتاه نامزد در بخش (بهترین فیلم) ۲ رویداد مهم «جشن مستقل فیلم کوتاه خانه سینما» و «جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران» باید باشند و بازهم طبق قانون زمان آن‌ها بیش از ۱۵ دقیقه نباید باشد.

با اعلام رسمی این آثار آن درد چند ساله دوباره به سراغ جامعه فیلم کوتاه آمد و همانا حضور تعداد قابل توجهی از آثار بود که پیش‌تر زمانی بیش از ۱۵ دقیقه را داشتند، اما با میل و رغبت قلبی خود سازندگان و صرفاً فقط به خاطر اینکه در فجر تک نمایشی داشته باشند، دقایق قابل توجهی را حذف کردند تا مقبول مدیران این جشنواره ملی بیوفتند!

شایان ذکر است نگارنده این آزادی عمل را برای هر فیلمسازی با هر نوع تفکری قائل است که هر رفتاری که صلاح می‌داند با اثر خلق شده‌اش داشته باشد ولو به قیمت نابودی کل اثر! اما زمانی این رفتار مخاطره‌آمیز می‌شود که از دایره یک رفتار شخصی خارج شده و بدل به یک منش در برخورد با یک جشنواره کاملا دولتی شود. به طور صریح‌تر به جای مطالبه‌گری و اراده جمعی برای تغییر یک بند سرتاسر غلط در آیین‌نامه و صرفاً برای دلبری از مدیران یک جشنواره ما به خواسته آن‌ها تن داده‌ایم و طبیعتاً نتیجه چنین رویکرد عافیت‌طلبانه‌ای حضور پنج فیلم در فهرست ده فیلم کوتاه جشنواره امسال است که فقط برای آن تک نمایش، همه اصول خود را زیر پا گذاشته و به حذف دقایقی از آثارشان تن داده‌اند!

میزان جشنواره ندیدگی و هول بودن برای حضور به هر قیمتی در رویدادی مثل فجر، سبب شده که همکاران ما فراموش کنند اساساً این محصول ناقص‌الخلقه قرار است نمایشی هم داشته باشد و قطعاً نمایش این چنین محصول ابتری، سوای گرفتن وقت عده کثیری انسان، موجب بی‌آبرویی خودمان می‌شود.

تن دادن برخی دوستان به شرط عجیب و غیرحرفه‌ای جشنواره فجر، بیش از هر چیز اثبات‌کننده این مهم است که هنوز برای تعداد قابل‌توجهی از فیلمسازان این دیار، جشنواره و صرف حضور به هر عنوانی در آن، بیش از رسالت هنرمندانه اهمیت دارد. ادعایی که اتفاقاً دوستان مدام در مصاحبه‌ها و جلسات مطبوعاتی آثارشان، دم از آن می‌زنند اما متاسفانه  کوچکترین بویی از آن نبرده‌اند و با رویکرد غلط‌شان سبب سخت شدن مطالبه‌گری افرادی می‌شوند که قصد تغییر رویکرد جشنواره فیلم فجر نسبت به مدیوم مهم «فیلم کوتاه» را دارند.

در پایان به عنوان یک فیلمساز وقتی شرایط انفعال همکارانم را در روزگار فطرت می‌بینم، آرزو دارم صنف و انجمن سینمای جوانان ایران با تلاشی فزاینده‌تر از امروز و قبل برای سامان دادن به این آشفته بازار انجام دهد و اگر می‌بیند در به همان پاشنه می‌چرخد می‌تواند به کل پیشنهاد حذف بخش فیلم کوتاه را از جشنواره فجر بدهد؛ زیرا چنین حضوری از سر ضعف و چنین گزینشی جز اعمال سانسور و بی‌عدالتی دستاورد دیگری برای جامعه فیلم کوتاه ایران ندارد.

*مهر