به گزارش سینماپرس، در "خاک سرخ" ابراهیم حاتمی‌کیا ایفای نقش کرده، اما با "جدال سرنوشت" وارد عرصه بازیگری شد. در سریال‌های "پروانه" جلیل سامان، "من یک مستأجرم" پریسا بخت‌آور و "ماه و پلنگ" احمد امینی، نقش‌های خاکستری و منفی داشت. مدتی است کم‌کار شده و شب‌ها به پردیس چارسو می‌آید و با همکارانش فیلم می‌بیند. او در گفت‌وگو با تسنیم از عصبانیتی گفت که نسبت به شکل و شمایل فیلمسازی و ترکیب فیلم‌های جشنواره فیلم فجر امسال برایش ایجاد شده است.

فرشید نوابی تأکید کرد: ۱۵ فیلم دیدم، اما "خون شد" مسعود کیمیایی دیگر به اوج تلخی، صحنه‌های خشونت و خون و خونریزی رسید که مرا به این جمله و عبارت رساند که چرا جشنواره ما خشم‌واره، غم‌واره و مصیبت‌واره شده است؟ باور کنید به عنوان یک سینماگر دلم برای تماشاگری می‌سوزد که قرار است سال آینده این فیلم‌ها را ببیند. چرا جشنواره مابه یکسری مسائل و معضلات حاشیه شهرهای بزرگی مثل تهران تبدیل شده و می‌آییم وارد زوایای پنهان زندگی‌های سیاه و تلخ می‌شویم؟

بازیگر سینما و تلویزیون تصریح کرد: زمانی می‌گفتیم جشنواره سیاه‌نمایی نکند و امروز باید اشاره کنیم که سفیدنمایی کنید! واقعاً همه فیلم‌ها را سیاهی و تلخی فراگرفته است. در این ۱۵ فیلمی که دیدم فقط "سینما شهر قصه" بود که یک بار طنزی داشت. همه فیلم‌ها بر خشم و تلخی تأکید دارند.

نوابی به کشیدن سیگار مدام هنرپیشه‌های معروف در فیلم‌های سینمایی انتقاد کرد و گفت: چرا آنقدر هنرپیشه‌های معروف در فیلم‌های سینمایی از همان پلان اول سیگار می‌کشند تا آخرین سکانس‌ها؛ حتی در فیلم ابراهیم حاتمی‌کیا هم شاهد همین اتفاقیم. چرا آنقدر برخی از هنرپیشه‌های ما، اخمو، سیگاری و خشم‌زده‌اند. من از این شکل فیلمسازی عصبانی‌ام؛ از شکل برخورد اجتماعی با معضلات اجتماعی ناراحتم. ما قرار نیست در فیلم‌های سینمایی‌مان، آنقدر بدبختی، خون و خونریزی، اعتیاد، غم و حبس نشان دهیم.

وی افزود: اگر سینمای اجتماعی این است، باید از سینما استعفا داد و رفت. چرا فیلمی نمی‌سازیم حال مردم را خوب کنیم؟ قرار نیست طنز و لودگی باشد. یعنی در این شهر و کشور هیچ سوژه‌ای برای اینکه حال مردم خوب شود، وجود ندارد. بگذاریم مردم به هنگام خارج شدن از سالن‌های سینما، شاد و خندان باشند به جای اینکه آنقدر نگاه‌های بهت‌زده و حیرت‌زده و ناراحت و مغموم ببینیم.

نوابی در پایان خاطرنشان کرد: من اصلاً نگاه این نوع فیلمسازی را نمی‌فهمم که بعد از ۲۸ سالی که به جشنواره فیلم می‌آیم و بازیگری و کارگردانی کردم، متوجه نمی‌شوم چرا کارگردان‌های ما با نمایش فضای اعتیاد، شمشیر و دشنه‌کشی و چاقو زدن‌های مدام، مردم را عصبانی کنند؟ واقعاً از این جشنواره عصبانی‌ام و دلم برای تماشاگرانی می‌سوزد که سال آینده این فیلم‌ها را پول بدهد و این‌ها را ببیند.

*تسنیم