محمدرسول محمدی/ فیلم سینمایی «لباس شخصی» در ژانر سینمای استراتژیک و اثری با ارزش محسوب می شود. اثری که به خاطر موضوع بسیار مهم و حساس «حزب توده» و «ایدئولوژیک مبارزه» و «ریخت‌شناسی نفوذ» و... از اهمیت مضاعف سیاسی و تاریخی برخوردار می باشد. اثری ویژه که از حیث گسترده و شمول وقایع، تقریباً فیلمی درباره دهه ۱۳۶۰ محسوب می‌شود. اما از چنین ظرفیتی برخوردار است که به دهه‌های مختلف نیز پرداخته و حتی شخصیت هایی همچون مرحوم جلال آل احمد را به تصویر کشیده و دلایل جدایی ایشان از حزب توده را مطرح نماید. با این وجود لباس شخصی را می بایست اثری توامند و موفق در شرایط ول شده سینمای ایران قلمداد نمود و البته نباید فراموش کنیم که بعد از فیلم «تاواریش» که در سال ۱۳۷۲ هجری شمسی تولید شد، تقریباً هیچ گاه سینمای ایران به موضوع حزب توده نپرداخته و یا نخواسته که بپردازد و اکنون «لباس شخصی» به عنوان اثری سینمایی با درامی جاسوسی و پلیسی که می تواند از نمونه‌های خوب ژانر سیاسی و افشاگر محسوب شود؛ توانست این بخش مغفول از تاریخ ایران اسلامی را بررسی نماید. اثری که از جهت فیلم‌نامه تقریباً ضعف جدی ندارد و اطلاعات بیهوده و زائد در فیلم دیده نمی‌شود. اثری توانمند و البته موفق در جذب مخاطب که برخلاف انبوهی از فیلم‌های سیاسی که در بستر روایت عاشقانه شکل می‌گیرند؛ توانسته ضمن نادیده نگرفتن خانواده، درام عشقی را از پیکره خود حذف نماید و با صلابت سینمایی کاملاً ایدئولوژیک رفتار کرده و به عنوان یک اثر حرفه ای، سعی نموده تا با نگاهی استراتژیک از وجاهت جلالی خاصی برخوردار شود و از این جهت است که حتی موسیقی اپیک و حماسی فیلم نیز معطوف ابعاد جلالی انقلاب شوروی است و بر خلاف نظایر خود در سایر تولیدات سینمایی به تصویر سازی جمالی روی نمی آورد.