مسئله‌ی مهدویت در شمار چند مسئله‌ی اصلی در چرخه و حلقه‌ی معارف عالیه‌ی دینی است؛ مثل مسئله‌ی نبوت مثلاً، اهمیت مسئله‌ی مهدویت را در این حد باید دانست. چرا؟ چون آن چیزی که مهدویت مبشر آن هست، همان چیزی است که همه‌ی انبیاء، همه‌ی بعثتها برای خاطر آن آمدند و آن ایجاد یک جهان توحیدی و ساخته و پرداخته‌ی بر اساس عدالت و با استفاده‌ی از همه‌ی ظرفیتهائی است که خدای متعال در انسان به وجود آورده و قرار داده؛ یک چنین دورانی است دیگر، دوران ظهور حضرت مهدی سلام اللَّه علیه و عجّل اللَّه تعالی فرجه، دوران جامعه‌ی توحیدی است، دوران حاکمیت توحید است، دوران حاکمیت حقیقی معنویت و دین بر سراسر زندگی انسانهاست و دوران استقرار عدل به معنای کامل و جامع این کلمه است. خب، انبیاء برای این آمدند.

(امام خامنه ای در دیدار اساتید و فارغ‌التحصیلان تخصصی مهدویت- ۱۳۹۰/۰۴/۱۸)

...یکی از مسائلی که مزاحم استعمار شد، عقیده به مهدویّت بود! در سندی که من دیدم، بزرگان استعمار و فرماندهان استعماری توصیه می کنند که ما باید کاری کنیم که عقیده به مهدویّت، بتدریج از بین مردم زایل شود! آن روز استعمارگران فرانسوی و انگلیسی در بعضی کشورهای آن مناطق افریقایی بودند؛ فرقی نمی کند که استعمار از کجا باشد؛ استعماران خارجی، قضاوتشان این بود که تا وقتی عقیده به مهدویّت در بین این مردم رایج است، ما نمی توانیم کشورهایشان را درست در اختیار گیریم! ببینید، عقیده به مهدویّت چقدر مهمّ است! چقدر خطا میکنند کسانی که به اسم روشنفکری و به عنوان تجدّدطلبی می آیند و عقاید اسلامی را بدون مطالعه، بدون اطّلاع و بدون این‌که بدانند چه‌کار می کنند، مورد تردید و تشکیک قرار می دهند! اینها همان کاری را که دشمن می خواهد، راحت انجام می دهند! عقاید اسلامی این‌گونه است. خوب؛ حالا چرا این کار را انجام می دهند؟

(امام خامنه ای در دیدار اقشار مختلف مردم- ۱۳۷۶/۰۹/۲۵)

چند خصوصیت در عقیده مهدویّت هست که این خصوصیات برای هر ملتی، به منزله خون در کالبد و در حکم روح در جسم است. یکی، امید است. گاهی اوقات دستهای قلدر و قدرتمند، ملتهای ضعیف را به جایی میرسانند که امیدشان را از دست میدهند. وقتی امید را از دست دادند، دیگر هیچ اقدام نمیکنند؛ میگویند چه فایده‌ای دارد؟ ما که دیگر کارمان از کار گذشته است؛ با چه کسی در بیفتیم؟ چه اقدامی بکنیم؟ برای چه تلاش کنیم؟ ما که دیگر نمی توانیم!

(امام خامنه ای در دیدار اقشار مختلف مردم- ۱۳۷۶/۰۹/۲۵)

از جمله آثاری که در ژانر سینمای دینی و آخرالزمانی تولید شده می‌توان به فیلم‌هایی نظیر «بوی پیراهن یوسف»، «رنگ خدا»، «زیر نور ماه»، «قدمگاه»، «شیار ۱۴۳»، «روزگاری عشق و خیانت»، «ملک سلیمان» و «خروج» و ... اشاره کرد که در ژانرهای مختلف و با حفظ مدیوم و بربستر ساختارهای تعریف شده سینمایی به نوعی حرکت نموده اند که در بطن خود دارای ادبیات مهدویت می باشند و با محوریت ایمان و بالاخص ایمان به عالم غیب ساخته شده است و همین طیف تولیدات است که در تلویزیون منجر به تولید تله فیلم ها و یا سریال هایی ماندگار شده است و مجموع این‌ها نمونه‌های معدود اما قابل قبولی است که توانسته‌اند در اقناع جامعه، بکوشند و هم اینکه با مضامین و مصادیق غربی، به رقابت برخیزند.

سینمای اجتماعی در روزگار بنفش ملت ایران نه تنها رغبتی از برای ترسیم مفاهیمی همچون امید، عدالت، مقاومت، مبارزه و... بر پرده نقره ندارد؛ بلکه بیش از هر زمانی از چنین انگاره هایی مبتنی بر مهدویت فاصله گرفته و با همراهی و به مدد مدیریت فرهنگی حاکم، تمام تلاش خود را معطوف آن نموده تا به ترسیم روابط پوچ خانوادگی و گُسست نسلی آن هم در یک رئالیسم نارس و ناکام و با دیالوگ ها و کنش‌هایی عموما شهوانی و غریزی برای زنده‌ماندن به هر قیمتی روی آورد و نوعی از خراب شهر را ترسیم نماید که شخصیت‌ها تماما در فلاکت به سر برده و در یک عقوبت مبهم گرفتار شده‌اند و معمولا هم هیچ راه برون‌ رفتی از آن نیست و ...

می بایست این سوال را از مدیران رسانه و سینما پرسید که چرا در ایام ابتلای ایران و جهان به ویروس مرموز کرونا، که شاهد دست برتر الهی در هدایت جامعه به سمت رحمانیت و دعا بودیم، سریال ها و آثار سینما، با بضاعت اندک خود، نتوانسته‌اند عمق این رحمانیت و حماسه را به تصویر بکشند!؟