به گزارش سینماپرس، دیشب در بخشی از سریال «نون خ» شوخی جالبی با سینما، جشنواره فیلم فجر و هیأت داوران و اهدای جوایز شد.

نورالدین و کیوان و... در حال تصمیم‌گیری برای اهدای جوایز جشنواره انار به شرکت‌کنندگان فستیوالند و نمی‌دانند که بهترین جایزه را باید به چه کسی بدهند؟ آنها بعد از تصمیم‌گیری برای بهترین جایزه جشنواره، نگران دیگر شرکت‌کنندگان جشنواره‌اند و بنابراین این تصمیم می‌گیرند که جوایزی مشابه جوایز جشنواره فیلم فجر برای اهدا به شرکت‌کنندگان مسابقه در نظر بگیرند و از این رو عناوینی مانند جایزه ویژه هیأت داوران، جایزه انار هنر و تجربه، انار معناگرا و دیپلم افتخار را انتخاب می‌کنند.

این سکانس در میان خبرنگاران و اهالی سینمای مایه خنده و شادی شده است و دبیر سابق جشنواره فیلم فجر نیز در توئیتی با فرار روبه جلو این شوخی را پسندیده و اشاره کرده است که اگر نمی‌توان با دولت و قوه قضائیه شوخی کرد می‌توان با سینما شوخی کرد و سینما جنبه آن را دارد.

دورهمی داوران جشنواره فجر

اما ورای شادی و فرحی که نصیب حال مدیران سینمایی شده است باید گفت این سکانس زیبا و طنازانه با بازیگران بسیار خوب آن روایتگر واقعیت همیشگی و خنده‌دار هیأت داوران جشنواره فجر در تمام سال‌هایی است که پشت سر می‌گذاریم. شیوه‌ای که در آن بیشتر به جای تشکیل «میدان رقابت و سبقت» به جهت تخصصی‌تر شدن حرفه‌های سینمایی و رشد و تعالی دادن سینمای کشور نگاه «دورهمی» و «خودمانی» به سینما وجود دارد و سینماگران را مانند رفقای سر سفره می‌دانند که باید به هرکدام جایزه‌ای اهدا شود.

نوری در جمله‌ای می‌گوید که اگر به بیگزاده جایزه ندهیم پشت میکروفون قرار می‌گیرد و بی‌آبرویمان می‌کند بنابراین باید به وی نیز جایزه بدهیم. بعد از آن داور دیگر می‌گوید موافق است زیرا دنبال حاشیه نیستیم و بنابراین هفت هشت تا دیپلم افتخار آماده کرده است تا به همه بدهیم.

عناوینی مانند دیپلم افتخار، جایزه ویژه هیأت داوران، معناگرا، تجربه‌گرا، قلم زرین، لوح زرین، صفحه سیمین و... غیر از گشادکردن میدان رقابت و استعدادیابی در سینمای کشور نتیجه‌ای دیگر دربر نداشته است.  

در کدام جشنواره مهم دنیا مانند اسکار، کن، برلین و... این همه عنوان وجود دارد که در مهم‌ترین جشنواره‌ سینمایی ما وجود دارد و هر سال بنابه مناسبتی جایزه‌ای به آن اضافه می‌کنند؟ تنها در اسکار به غیر از جوایز اصلی اسکار بعضاً به خاطر تجلیل از مقام پیشکسوتی در سینمایشان اسکار اهدا می‌شود.

نورچشمی‌ها در هیأت داوران 

نورالدین در بخش دیگری به کنایه کیوان را دست می‌اندازد که نورچشمی بودن برای ورود به هیأت داوران کافی است. اگر نگاهی بیندازیم به ورود برخی از داوران در جشنواره‌ سال‌های قبل، حضور چهره‌هایی چه در هیأت انتخاب فیلم و چه در اهدای جوایز را شاهدیم که انسان را انگشت به دهان نگه می‌دارد. چهره‌هایی که بعضاً تجربه سینمایی و هنری خاصی ندارند اما در میان داوران دیده می‌شوند گواه باندبازی و مصداق دیگری از  رفیق‌بازی در سینمای ما است.

در جمله‌ای دیگر از شیرین شدن دهان کیوان در جشنواره سال قبل صحبت می‌شود که کیوان از مشکلات مالی‌اش در آن سال می‌گوید که مجبور به گرفتن پول برای انتخاب بهترین شرکت‌کننده شده است. البته سوءظن اینچنینی شاید به داوران هنری روا نباشد اما می‌توان این شوخی را به حساب جنبه بالای سینمای کشور گذاشت که داروغه‌زاده از آن سخن گفت.

اهدای جوایز به سیاه‌نمایی

اما تیکه‌پراکنی سریال تمام نمی‌شود و در جای دیگر به شوخی با جایزه دادن به اثری که دارد سیاه‌نمایی می‌کند اساساً سیاست اهدای جوایز به آثار سیاه در جشنواره فجر را نقد می‌کند. از آن بدتر زمانی است که انار خوشگل و خوش‌فرمی توسط نوری معرفی می‌شود و از آن تعریف می‌کند که باید به آن جایزه داد اما کیوان می‌گوید که خیر، این انار را خوشگل و خوش فرم بار می‌آورند تا در فستیوال‌های خارجی جایزه بگیرد!

خوش‌فرم‌ها در فستیوال‌های خارجی

این عبارت نیز بار دیگر هنرمندانه حضور بازیگران زن سینمای ایران با تیپ‌های فشن و استایل‌های مد روز با آرایش و قیافه‌های بزک دوزک شده در جشنواره‌های خارجی را هدف می‌رود. چیزی که بیشتر مایه سرافکندگی است تا افتخار سینمای جمهوری اسلامی ایران!

بنابراین حالا که سینمای ایران این ظرفیت را دارد که شوخی‌های متعدد و متفاوتی را بشنود امیدواریم که تنها با جنبه نباشد بلکه علاج‌گر و درمان‌گر خوبی نیز باشد و بتواند حداقل بخشی از مشکلات جشنواره‌ای سینمای ایران را حل کند.

*تسنیم