پُرواضح است که در سینمای بی قصه و حتی ضدقصه، تعلیق و سرگرمی و یا ارتقاء مخاطب، جایی ندارد و به اسم «واقعگرایی» و سینمای اجتماعی، برزخی‌ترین و کلبی مسلکی‌ترین قصه‌ها و روابط پست انسانی را به خورد مخاطب می‌دهند و حتی انتظار این را دارند که این سیاه مشق های شبه اروتیک و جنون، آثاری درخشان و خارق العاده هم محسوب بشوند!

سلما و طاها دو نامزدند که یاسی دوستان مشترکشان قرار است آنها را به سد لتیان ببرد. مانی قبلاً نامزد سلما بوده است و مانی که به ایتالیا رفته بوده، حالا چند روزی به تهران آمده و به دعوت یاسی به لتیان آمده است. طاها نیز چندان از این ملاقات راضی نیست. یاسی ظاهراً به بهای حفظ آبروی جمع دروغ می‌گوید اما درواقع دوستش را بی‌اعتبار می‌کند. مانی هم در ویلای لتیان، به سلما اظهار عشق می‌کند! طاها هم حضورمانی اذیتش می‌کند، با حرکات هیستریک و عصبی، سلما را به اعتراف وا می‌دارد. نهایتاً سلما حقیقت را می‌گوید که قبلاً با مانی زندگی مشترک داشته اما طلاق گرفته است. طاها هم در ظاهر واکنشی نشان نمی‌دهد اما در پایان فیلم وقتی همه خوابند، گاز را باز می‌گذارد تا همه خفه شوند!

زبان محاوره  و شکستن حرمت کلمات و مفاهیم و عشق به عنوان یک نیاز جسمانی از دیگر ویژگی‌های ناتورالیسم است زیرا ادبیّات ناتورالیستی، انتقاد تلخی از مبانی جامعه است. چون این جامعه که شور صادقانه رمانتیسم و روحانیّت عمیق مذهبی را از دست داده است، می‌کوشد با چنگ و دندان، به نوعی اخلاق ایدئالیستی بچسبد و در برابر این سدّشکنی‌ها از خود واکنشی نشان دهد. این در حالی است که ناتورالیست‌ها، در آثار خود چیزی جز زشتی‌ها و فلاکت‌ها را نمی‌بینند و در نوشته‌های ایشان جایی برای زیبایی‌ها و عشق و محبّت نیست. در دیدگاه آنها، جز زشتی و پستی در انسان نیست و جنبهٔ متعالی روح او نادیده انگاشته می‌شود. به عبارتی دیگر ناتورالیست‌ها انسان و سرنوشت او را مقهور محیط و وراثت می‌دانستند و معتقد بودند که انسان در مسیر جبر تاریخی قرار گرفته است؛ مسیری که او را به سوی یک سرنوشت محتوم به پیش می‌راند. درواقع انسان‌ها تسلیم شرایط جسمانی خویش‌اند و به قول امیل زولا انسان‌ها زیر فرمان اعصاب و خونشان قرار دارند. همچنین برجسته کردن سرشت بدَوی انسان از دیگر ویژگی‌هاست که ناتورالیست‌ها معمولاً شخصیّت‌هایی را برای داستان‌های خود انتخاب می‌کنند که انگیزه‌های حیوانی و غریزی در آنها قوی‌تر باشد. البته مؤلفه دیگر ناتورلیسم پایان غم‌انگیز است که فرد تحت تأثیر جبر تاریخی و اجتماعی هلاک می‌شود.

البته پدید آورندگان فیلم سینمایی «لتیان» شکلی از اخلاق روایت‌پردازی را هم بنا می‌نهد که حاصل تمرکز بر کنش‌ها و حذف‌هاست. نوعی واکنش به عدم قطعیت درون روایت، بدون قطعی کردن آن که البته گره می‌خورد با لایه دیگری در فیلم؛ یعنی فشردگی زمان یا اضطرار زمان در روایت. در فیلم، این اضطرار زمانی همان ملاقات طاها با مانی است؛ تنشی که گویا فاجعه فیلم از درون آن شکل می‌گیرد.