محمد رضا محمدی نجات/ محافظه کاران حافظ وضع موجود در   توجیه چرایی نابسامانی اوضاع  "نابسامان" مدیریت رسانه ملی جواز  اکل میته بکار گیری چهره ها و ستارگان غیر تلویزیونی را فقط به بهانه تامین هزینه های جاری و تولیدی سازمان خوش عرض و طول صدا و سیما می دهند. بودجه ای که بخش اعظم آن حقوق و دستمزد و هزینه های متعلقه به "ده ها هزار" کارمند، و چندین "هزار" مدیر برای اداره این کارمندان و شوون و وظایف آنها ست، مبلغی که حدود نیمی از کل بودجه سازمان و رقمی  که به هزینه کل بودجه عملیات تولید تنه می زند. خاطره چرخ دنده های  دیوان سالار وضد تولید رسانه ای مدیران و کارکنان صدا وسیما، برای ما اصحاب تهیه و تولید برنامه ها و مستند های تلویزیونی، غم بار تر از آن است که صلاحیت و بی طرفی لازم برای حق اظهار نظر درباره این موضوع را داشته باشیم. ولی عدم وجود و یا کارایی ساز و کار لازم برای تخصص آزمایی و سنجش کار آمدی شایسته سالارانه مدیران و کارمندان صدا وسیما، از "صدر تا ذیل" آن-با علم به تبعات احتمالی این گزاره و تاکیدات مترتب بر آن-، امری نیست که قابل کتمان و لاپوشانی باشد.
امری که ربط تام با نحوه اداره کلان سازمان خوش بر و طول ابر رسانه حاکمیتی نظام اسلامی ما دارد.  با کمال تاسف و سر افکندگی، یکی دیگر از نقاط ضعف عمده خسارت بار در این حوزه، ساز و کار های کارآمد در حوزه های ضد انحصار در پروسه سفارش و تولید رسانه ای و قوانین شفاف بازدارنده از شبکه محور عمل کردن لابی بازان در پشت صحنه مدیریت رسانه نیز، از این دست فقدان های دردناک و فساد زا در این حوزه است. بیراهه ای دیگر که  ما را ناخواسته به آن رهنمون می شوند، مقایسه "کمی"  تعداد کارمندان، بودجه و سهم سازمان رسانه ای ملی ایران و وشبکه جهانی مثل بی بی سی است، مبنای ارزش  هر فراورده رسانه ای در درجه اول "کیفیت"آن و پدید آورندگانشان است، اعداد و ارقام در این حوزه فقط با ضریب نفود و گستره مخاطبان ملی، منطقه ای و جهانی آن معنا می یابد و قابل ارزش گزاری است. شما هر وقت توانستید قدرت اقناع، اعتماد زایی، توان افزایش سرمایه های اجتماعی و گستره نفوذ و عدد مخاطبان دو رسانه بی بی سی و سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران را به شرایط برابر برسانید، اهمیت مقایسه "کمی" تعداد کارمندان، بودجه سازمانی، تعداد شبکه ها و سایر پارامتر های "کمی" آن را پیدا خواهید کرد. فقط آن هنگام است که می توانید در ترازوی نسبت هزینه کرد سازمان های رسانه ای دو طرف، از  تولید ناخالص ملی دو کشور ایران و انگلیس، به دنبال مقایسه"کمی" این دو باشید. ده ها سال است که مدیران صدا وسیما با دادن آدرس های غلط، ناکارآمدی های کلان خود را پشت در "شرایط حساس کنونی" و ترساندن از "دشمنان تا بن دندان مسلح رسانه های معاند"، در کوچه انحرافی فرار به جلو، پنهان کرده اند. حنایی که بی رنگی آن، امروز نیز در ناکارآمدی و عدم اهلیت حرفه ای و ضعف توان بازیابی و پردازش و بهره گیری از معادن کشف نشده و دست نخورده استعداد، ابداع و خلاقیت جوانان انقلابی این آب و خاک به اثبات رسیده است، این بی کفایتی همچون بار گناهی نا بخشودنی بر پیکره مدیریت رسانه ملی در چهار دهه گذشته سنگینی می کند. نا کار آمدی  در ایده پردازی که پشت بکار گیری خطرناک از چاقوی تیز  سلبریتی های  غیر قابل کنترل  و ساز و کار مشوه و غیر شفاف مالی آنها پنهان می شود. شائبه دست بردن در جیب مخاطب، با روش های "ستاره مربعی" برای تامین هزینه جاری کارمندان و مدیران سازمان صدا وسیما و تهیه خوراک رسانه ای و جذب و میخکوب کردن مخاطبان در برابر "قوطی بگیر و بنشان" رسانه ملی، برای همانهایی که با کلک چهره های به ظاهر مشهور و پول ساز، سفره های کوچکشان را کوچک تر کرده اند، فقط و فقط با شفافیت در ساز وکار و اعداد و ارقام عملیات رسانه ای، از "الف" مدیریت ایده تا "یاء" اجرا، قابل رفع خواهد بود. این تنها راه واقعی، "در دفاع از نهاد خدمت عمومی رسانه" است و لا غیر.