یکی از دلایل عدم استقبال از فیلم سینمایی «سراسر شب» احتمالاً به همان ویژگی ژانر نوآر بودن آن برمی‌گردد؛ ژانری است که صرفاً پیرامون فرم صحبت می‌کند و شهری‌ترین و اروپایی‌ترین ژانر است و برخلاف دیگر ژانرها مانند وسترن که آمریکایی‌ترین ژانر است، به‌راحتی می‌شود آن‌ها را تعریف و طبقه‌بندی کرد، سبک نوآر همواره حالتی ابهام‌آمیز، گنگ، معماگونه، معترضانه داشته و دارد و در برابر هرگونه طبقه‌بندی مقاومت می‌کند. این در حالی است که در دوره کلاسیک، بیشتر فیلم‌های این سبک به‌عنوان ملودرام شناخته می‌شدند.

در این میان ساموئل خاچیکیان با فیلم سینمایی فریاد نیمه‌شب، شناسنامه قبل انقلابِ ژانر نوآر محسوب شده و بعد از انقلاب نیز فریدون جیرانی، این مسیر را دنبال می‌کند و حال آنکه شخصیت‌هایی همچون فرزاد مؤتمن هم سینما را فقط ژانر نوآر می‌داند که فیلم سینمایی باج خور را می‌توان نمونه بارز این تفکر قلمداد نمود. تفکری که قیود ویژه‌ای را بر کارگردان اثار حکم نموده و به عنوان مثال عموم ایشان را مقید می‌سازد تا شخصیت‌های به تصویر کشیده شده در ژانر نوآر ر به نحوی باز نمایی کنند که روزی دو بسته سیگار فقط به ‌صورت تفریحی بکشند! تصویرسازی عمومی ویژه‌ای که  نمونه آن در فیلم سینمایی باج خور وجود دارد و یا حضور زن اغواگر یا همان فم فاتال (Femme Fatale) که به عنوان یکی از اصول لاینفک و احکام اصلی در روایتگری ژانر نوآر محسوب می‌شود و شخصیت اصلی را وارد ماجرایی پیچیده کرده و در آخر هم باعث نابودی شخصیت مرد داستان می‌شوند. اصلی به شدت عمومی و فراگیر که نمودبارز آن را می‌توان در حضور و بازی نیکی کریمی در فیلم سینمایی باج خور مشاهده نمود.

به‌طورکلی می‌توان دنیای فیلم‌های ژانر نوآر را دنیایی سراسر از پلشتی و سیاهی که در آن شک و توطئه موج می‌زند. دنیای بی‌اعتمادی؛ دنیایی سراسر ریا و خشونت، انحرافات اجتماعی، زنان فریبکار و ... سرقت و کشتن که جزو هسته مرکزی این نوع فیلم‌ها به شمار می‌رود. البته باید توجه داشت که ژانر نوآر، به‌ هیچ‌ عنوان ژانری ظاهر و بی‌استفاده نمی‌باشد و هنر ممتعهد ایرانی قطعا می‌تواند از این ژانر استفاده‌های مطلوب نموده و از مؤلفه‌های سیاه آن را بر ضد طاغوت و نظام‌های استکبار بهره‌برادی نماید و سیاهی‌های ساواک اشراف و مادیگرایان را نشان داده و حتی سبک زندگی غربی را با استفاده از این زانر به چالش بکشد. اما متاسفانه عموم کارگردانان وطنی معمولاً با تمسک به این ژانر، به دنبال ژست و فیگور شبه روشنفکری خود بوده و اساسا دغدغه‌ای برای استفاده هدفمند از این سبک فیلمسازی در راستای مقاصد کلی خود ندارند و عموما ترجیح می‌دهند که در راستای تکمیل فهرست هنری خود، یک‌بار هم ژانر نوآر را تجربه کنند!

مهتاب در فیلم سینمایی «سراسر شب» با بازی الناز شاکر دوست، شخصیتی است که خواهرش به خواب‌رفته و بلند نشده. شخصیتی که در پی یافتن حقیقت درباره خواهرش به یک کافه می‌رود!

مهتاب در ادامه متوجه فردی به نام داوود مرادی می‌شود. شخصیتی که آخرین فرد مرتبط با خواهرش مریم، پیش از خواب طولانی ‌مدت خود بوده و از این جهت به دنبال یافتن ردی از این مرد به محل زندگی داوود می‌رود تا پاسخی برای سؤالاتش پیدا کند. حال آنکه داوود مرادی فیلم‌ساز عاشق سینمایی است که همچون جناب فرزاد مؤتمن برای نخستین‌بار قلم‌ به‌دست گرفته تا خود واقعی‌اش را به سینما بیاورد! فیلم‌ساز عاشق سینمایی که در این اثر به عنوان یک کارگردان بیکار و بی‌پول تصویرگری شده و به نوعی تداعی‌گر رمان گرسنگی (Hunger) نوشته کنوت هامسون (Knut Hamsun) در سال ۱۸۹۰ میلادی است.

به نظر نگارنده ماجرای مریم به عنوان دختر آسیب‌دیده یکی از اشتباه‌ترین قصه‌های فرعی فیلم سینمایی «سراسر شب» است. قصه‌ای که نه عاشقانه‌های سینمایی مهتاب در آن به چشم می‌خورد و نه نگاهی فانتزی در آن جریان دارد. قصه‌ای ساده و بدون جزئیات که بی‌خود و بی‌جهت کِش آمده و تنها کارکرد آن طولاتی نمودن زمان فیلم سینمایی «سراسر شب» است. قصه‌ای که حتی روندی شبه جنایی دارد و به بدترین شکل ممکن نیز سرهم ‌بندی می‌شود و به کار خود پایان می‌دهد.

اما نکته عجیب در فیلم سینمایی «سراسر شب» ، پایان گره کور آن قصه است که منجر به مواجه‌شدن شخصیت کارگردان و تهیه‌کننده برای نخستین‌بار می‌شود. حال آنکه ضعف شدید فیلم سینمایی «سراسر شب» به نحوی است که حتی حضور سینا حجازی و اجرای قطعه‌ای موزیکال در این اثر نیز کمکی به مخاطب جوان برای ارتباط برقرار کردن با قصه نمی‌کند.

در مجموع باید توجه داشت که از فیلم سینمایی «سراسر شب» برای مخاطب سینمایی اثر که رغبت و تحمل به تماشای آن تا به انتها می‌نماید؛ تنها تصویری به یاد می‌ماند که در هرلحظه آن دیالوگ‌های قصار جریان دارد؛ بی‌آنکه پشت این دیالوگ‌ها ایده مهم و یا قصه‌ای برای روایت وجود داشته باشد!