این فعال رسانه ای در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: قصه فیلم «آهو» از زمانی آغاز می شود که دختر زندگی تنهایی را در شهری که شهر محل زندگی خودش نیست آغاز می کند. حضور یک دختر غریب و تنها در محیطی روستایی موقعیت های دراماتیکی را ایجاد می کند که قصه فیلم «آهو» است.

وی ادامه داد: این فیلم قصه ای زنانه دارد، دختر قصه صاحب اندیشه و متفکر است و تصمیماتش شباهتی به دختران هم سن و سال خودش ندارد. دختر مستقلی که به تنهایی در شهری غریب زندگی می کند و خودش از پس زندگی خودش بر می آید. او دختری مدرن است که تفاوت دیدگاهش با مولفه های سنتی،  در مدل زندگی اش مشهود است. وی بر اساس قانون خودش زندگی می کند و تحمیلات سنتی جامعه نمی تواند در سبک زندگی او تاثیری بگذارد.

آرمان در پاسخ به این پرسش که چطور از روزنامه نگاری به فیلمنامه نویسی و بازیگری رسیدید اظهار داشت: این اولین حضور من در جایگاه نویسنده فیلم بلند سینمایی بود. قصه «آهو» در قالب ضد پیرنگ روایت می شود و به تبع این قالب، پیرو قوائد درام کلاسیک نیست.  برخورد من در خلق «آهو»، نه براساس روش های کلاسیک و ریاضی وار فیلم نامه، که شبیه برخورد من در خلق شعر بود.  

وی افزود: علاقه من به بازیگری به سال های کودکی و نوجوانی ام باز می گردد. در دوران دانشگاه با اینکه رشته تحصیلی من جامعه شناسی بود اما علاقه ام به بازیگری همیشه مرا از دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران به پردیس هنرهای زیبا و حضور در کلاس های بازیگری می کشاند. در این سال ها هم توفیق داشتم که بازیگری را در محضر اساتیدی چون رضا حامدی خواه،  رحمت امینی و صدرالدین شجره بیاموزم و در چند تئاتر و فیلم کوتاه تجربه بازیگری داشتم.  

این هنرمند ادامه داد: بازیگری برای من کشف جنبه جدید از زندگی بود که لذتش با هیچ اتفاق دیگری برابری نمی کند و امیدوارم سعادت استمرار این تجربه را در سینما داشته باشم.  در طول یک دهه ای که در حوزه روزنامه نگاری فعال بودم، به موازات به علاقمندی هایم در سینما هم می پرداختم و «آهو» گذار من از روزنامه نگاری به دنیای حرفه ای سینما بود.

آرمان در پایان این گفتگو متذکر شد: موضوعات زنان همواره برای من قابل توجه است و با توجه به تجربه زیست زنانه، حتماً در قصه های بعدی هم به مسائل زنان خواهم پرداخت.