این عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: در فیلم «ابلق»  دوربین عامدانه از نشان دادن مستقیم مظاهر مدرنیته می گریزد و روی محله ای فقیرنشین زوم می کند که اهالی اش بیشتر از آن که به مردم ایران شباهت داشته باشند شبیه هندی ها و پاکستانی ها هستند! فیلمساز فقط یک بار دوربینش را تا پای یک مرکز خرید مدرن داخل شهر می برد و خیلی سریع دوباره به همان محله فقیرنشین باز می گردد. تم اصلی فیلم برقراری رابطه جنسی مرد متاهل با زن شوهردار است.

وی ادامه داد: در فیلم «شیشلیک»  باز هم دوربین در حاشیه شهر در پی ضبط تصاویری سیاه از زندگی مردمی است که مناسبات و روابط شان  بیش از آن که به ایرانی ها شباهت داشته باشد به مردم کره شمالی شباهت دارد. فیلمساز در انتهای فیلم فقط یک بار دوربینش را به داخل رستورانی مجلل در داخل شهر می برد تا قهرمانش به سبک قهرمان فیلم «کندو»  با تخریب رستوران اعتراض خود را فریاد کند.

خرازی ها خاطرنشان کرد: «شیشلیک»  کپی دست هشتمی است از فیلم های ایدئولوژی زده ای که محسن مخملباف در دهه شصت می ساخت. مهدویان در «شیشلیک» چریکی است که کوله پشتی اش را سر سجاده نمازش جا گذاشته و تسبیحش را گم کرده است. «شیشلیک»  یک فیلم کمونیستی و مبلغ و مروج ایدئولوژی مارکسیسم است.

این کارشناس فرهنگی در ادامه این گفتگو متذکر شد: «روشن»  نقد تصویری پروژه مسکن مهر است. فیلمی که مشخصا بر ضد محمود احمدی نژاد ساخته شده است. دولت تدبیر و امید در فیلم «روشن»  صاحب میراث شومی است که دولت قبلی برایش به ارث گذاشته است. «روشن»  یک فیلم کمونیستی است که جانمایه داستانش فاصله طبقاتی و فساد اقتصادی است.

وی ادامه داد: ضدقهرمان فیلم وقتی می فهمد که سرمایه اش به باد رفته و سالها طول می کشد تا صاحب مسکن شود، اقدام به خودسوزی می کند. «روشن»  آن روی سکه «شیشلیک»  است. این جا هم تاثیرپذیری فیلمساز از فیلم های کمونیستی محسن مخملباف کاملا محسوس است. روح الله حجازی در «روشن»  چریک روشنفکری است که به سبک دکتر علی شریعتی در لفافه سخن می گوید و ضدقهرمانش را تا لحظه آخر به سکوت دعوت می کند.

خرازی ها سپس به یکی دیگر از فیلم های حاضر در این رویداد سینمایی اشاره کرد و اظهار داشت: دوربین کارگردان فیلم «بی همه چیز»  از روستایی که محل رخدادهای فیلم است بیرون نمی آید. اهالی روستا آدم هایی هستند که می توان‌براحتی با پول خریدشان. «بی همه چیز»  در ستایش و مدح لی لی امیر ارجمند، مدیر عامل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و مشهور به فساد اخلاقی ساخته شده و در پی تطهیر اوست.

وی ادامه داد: قهرمان فیلم زن آلامدی است به نام لی لی که لباس های شیک می پوشد، مجله «زن روز»  می خواند و مثل ریگ پول خرج می کند. او پرچمدار مدرنیسم در بطن روستایی است عقب افتاده. «بی همه چیز»  فقط ترانه «یک نفر میاد که من منتظر دیدنشم»  را کم دارد! محسن قرایی با نگاهی حسرت خوار و سرشار از ستایش به لی لی، نوید قیام قهرمان مونثی را می دهد که روزی از راه خواهد رسید و روستایی عقب افتاده به نام ایران را نجات خواهد بخشید! او «زن روز»  است!

این منتقد سینما در پایان این گفتگو افزود: سینمای ایران در حال بازسازی فیلم های دهه شصت مخملباف است. نه فقط در این چهار فیلم بلکه در تعداد قابل توجهی از فیلم های دیگر جشنواره هم می توان رد پای مخملباف را تعقیب کرد. تعلقات دینی و مذهبی در حال رخت بر بستن از سینمای ایران است. سینمای ایران در آخرین سال از دهه نود دیگر یک سینمای ارزشی نیست. این سینما دیگر در پی تحقق و تبلور آرمان ها نیست. تفکر چپ در سینمای ایران رسوخ کرده است. ساخت فیلم های داس و چکشی مد امسال سینمای ایران است. جلوی این جریان انحرافی باید به سرعت گرفته شود ...قطار از ریل خارج شده سینمای ایران را دوباره به صراط مستقیم باز گردانید.  نگذارید فیلم های «شیشلیک» و «روشن» اکران عمومی شوند. این فیلم ها برای جامعه ما حکم سم را دارند.