به گزارش سینماپرس اکبر عالمی سال ۱۳۲۴ در اهواز متولد شد. وی مجری و کارشناس تلویزیون، استاد دانشگاه تربیت مدرس و کارگردانی بود که غالب کارهایش در ژانر مستند عرضه شده‌اند. عالمی فارغ‌التحصیل رشتهٔ سینما از دانشکده هنرهای دراماتیک و دارای مدرک دکترای سینما از انگلستان است. وی از سال ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۶ عضو فرهنگستان هنر و فرهنگستان زبان و ادب فارسی بوده‌است.

از فعالیت‌های هنری وی می‌توان به ساخت برنامه‌های هنری و فرهنگی تلویزیونی در زمینهٔ سینما همراه با اجراهای حرفه‌ای و ماندگار و نقدهای تأثیرگذار فیلم، چند دهه تدریس در دانشگاه‌های هنر، مدیریت لابراتوارهای سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ساخت حدود ۳۰ فیلم مستند برای صنایع داروسازی، پتروشیمی، نساجی و چوب به زبان‌های انگلیسی، فرانسوی، اسپانیولی، آلمانی، ایتالیایی، عربی اشاره کرد.

در ۸ اسفند ۱۳۹۳ همزمان با برگزاری جشن تصویر سال در خانهٔ هنرمندان ایران طی مراسمی، از یک عمر تلاش اکبر عالمی در عرصهٔ عکاسی و سینما تجلیل شد و از این استاد دانشگاه به عنوان معمار کلمه با دانشی چندوجهی یاد شد.

وی سرانجام در ۲۲ مهرماه سال ۱۳۹۹ به علت ابتلا به کرونا درگذشت. درگذشت این هنرمند با واکنش های زیادی توسط اهالی سینما روبرو شد.

چهره های مطرح رسانه همچون: فرزاد حسنی و امید معلم همزمان با نوروز ۱۴۰۰ در فراق این منتقد و کارشناس پیشکسوت سینما، استاد دانشگاه و مجری تلویزیون با سینماپرس گفتگو کردند و از او برایمان گفتند.

*****************

فرزاد حسنی مجری و ترانه سرا درباره زنده یاد اکبر عالمی به سینماپرس گفت: بنده افتخار این را داشتم که یکی از شاگردان استاد بزرگ اکبر عالمی باشم؛ استادی که تک ستاره عالم رسانه بود و بسیاری از اهالی فرهنگ و هنر اگر به جایی رسیده اند مرهون و مدیون زحمات ایشان هستند.

وی ادامه داد: زنده یاد اکبر عالمی نازنین یک شورانگیزی خاصی داشت. او همیشه هنگام تدریس شور ویژه ای داشت و من معتقدم این رمز پویایی و ماندگاری اش بود. اکبر عالمی علاوه بر تدریس با شور و انرژی وارد عرصه اجرا شد و همیشه در راستای تخصص خود برنامه هایی را اجرا کرد که همه جزو برنامه های ماندگار هستند. به عنوان مثال برنامه «دو روی سکه» با اجرای ایشان باعث جذب بسیار از هنرمندان به سینما شد، بعدها در پنجشنبه شب ها که وارد حوزه نقدهای سینمایی شد همه ما را دل بسته خودش کرد.

حسنی با تأکید بر اینکه نسل فراوان و زیادی که این روزها در سینما و تلویزیون فعالیت می کنند با واسطه یا بی واسطه شاگرد اکبر عالمی بودند یادآور شد: اکبر عالمی عزیز همیشه به شاگردان خود توجهی ویژه داشت. سال ها قبل در یکی از جشن های انجمن منتقدان که من آن را اجرا می کردم اکبر عالمی عزیز حضور داشت و وقتی روی صحنه آمد چند جمله ای درباره شیوه اجرای بنده گفت؛ او در این جشن به این نکته اشاره کرد که فرزاد حسنی از واژه های غلط استفاده نمی کند! شاید باور نکنید که من تا آن روز خودم متوجه نبودم که از این واژه ها در کلامم اجتناب می کنم اما این استاد بزرگ آنقدر پیگیر شاگردان شان بودند که به خوبی این را در خاطر سپرده بودند و من تعجب کردم وقتی دیدم در این سن و سال چنین ریزبینانه و موشکافانه همه چیز را می بینند و حتی در تحسین و تشویق شاگردان شان هم نکات آموزشی وجود دارد.

وی در خاتمه این گفتگو یادی از کلاس های درس خود با زنده یاد عالمی کرد و گفت: یکی از بزرگترین لذت های دنیا فیلم دیدن در کنار اکبر عالمی بود؛ یادم می آید نزدیک به ۳۰ سال قبل در دانشگاه فیلم «جولیا» به کارگردانی فرد زینه مان را با ایشان می دیدیم، فیلمی که ۲ ساعت زمانش بود اما تماشای آن توسط ما نزدیک به ۶ ساعت طول کشید چرا که اکبر عالمی نازنین پلان به پلان فیلم را برای ما از نظر ساختار و محتوا تحلیل می کرد و نمی گذاشت هیچ نکته ناگفته ای برای ما باقی بماند.

امید معلم صاحب امتیاز و مدیرمسئول مجله «دنیای تصویر» نیز در خصوص زنده یاد اکبر عالمی به سینماپرس گفت: ما در طی این مدت بزرگان زیادی را از دست داده ایم؛ برخی از آن ها ستارگانی بودند که عموم مردم با آن ها آشنا هستند و برخی بزرگانی هستند که در میان عموم مردم چندان شناخته شده نیستند اما تأثیر بسزایی در سینما گذاشتند.

وی ادامه داد: یکی از این بزرگان اثرگذار زنده یاد دکتر اکبر عالمی است که او را از دست دادیم؛ مردی شریف که بسیاری از فعالان سینمایی شاگرد ایشان هستند و برنامه «هنر هفتم» ایشان شاید اولین جرقه برای عاشقان سینما بوده تا وارد این عرصه شوند.

معلم خاطرنشان کرد: زنده یاد اکبر عالمی علاوه بر اینکه منتقد و استاد بزرگی بودند انسان شریفی بودند و این انسان بودن است که در این روزگار اهمیت بسیار بالایی دارد. امروزه انسان بودن، فروتن بودن و... بسیار کمیاب شده اما ایشان انسانی فروتن بودن که رفتارشان زبانزد عام و خاص بوده است.

وی در پایان گفت: امیدوارم در زمان حیات قدر بزرگان مان را بدانیم و آن ها را ارج بنهیم تا بعد از فقدان و درگذشت شان نادم و پشیمان نشویم!