سال‌هاست که لیبرالیسم ماهیت منحط و ناکارآمدی خود را بروز داده و نظام تمدنی غرب را با چالش‌های مختلفی مواجه ساخته است. چالش‌هایی که به صورت ملموس و با شاخصه بررسی کیفیت زندگی در اروپا (European Quality of Life Survey) قابل مطالعه می‌باشد. شاخص‌هایی که به وضوح نشان می‌دهد نظام تمدنی غرب در پیش از همه‌گیری بیماری کرونا نیز به شدت درگیر فروپاشی از درون بوده است. همین امر سبب شد تا به عنوان نمونه؛ نهادهایی همچون بنیاد تحقیقاتی «یوروفاوند» (Eurofound) که وابسته به اتحادیه اروپا (European Union) است؛ نسبت به شرایط حاد موجود در جوامع غربی هشدار داده و رسما اعلام نماید که ۱۴ درصد از جوانان کشورهای عضو اتحادیه اروپا در معرض ابتلا به افسردگی هستند و چهار درصد افراد ۱۵ تا ۲۴ ساله در این کشورها به افسردگی حاد و مزمن مبتلا می‌باشند که در این میان جوانان سوئدی بیش از جوانان دیگر کشورهای اروپایی در معرض ابتلا به افسردگی قرار دارند! همچنین براساس گزارش موسسه تحقیقاتی خوشبختی (Happiness Research Institute)، ۱۲.۳ درصد از مردم کشورهای اروپای شمالی، نه ‌تنها در زندگی خود احساس خوشبختی نمی‌کنند بلکه از زندگی خود رنج می‌برند و این رقم در میان افراد ۱۸ تا ۲۳ ساله در جوامع غربی، ۱۳.۵ درصد است.

همین شاخصه‌ها سبب شد تا سازمان جهانی بهداشت (World Health Organization (WHO)) در سال ۲۰۱۷ از افسردگی به عنوان بحران جهانی یاد کرده و رسما اعلام نماید که افسردگی به عنوان یک بیماری شایع در سراسر جهان با بیش از ۲۶۴ میلیون نفر مبتلا است که موجب می‌شود تا هر ساله نزدیک به ۸۰۰۰۰۰ نفر به دلیل ابتلای به آن در جهان خودکشی نمایند. این در حالی است که اتحادیه اروپا در سال ۲۰۱۵ میلادی از میزان ۵۶۲۰۰ مورد خودکشی رسمی در مجموع کشورهای اروپایی عضو این اتحادیه خبر داده بود.

البته دیری نپایید که لیبرال دموکراسی غرب با ارتکاب فجایع گسترده‌ای همچون جنگ بوسنی (از ۶ آوریل ۱۹۹۲ تا ۱۴ دسامبر ۱۹۹۵ میلادی)، جنگ اول آمریکا در عراق (از ۲ اوت ۱۹۹۰ تا ۲۸ فوریه ۱۹۹۱ میلادی)، جنگ افغانستان (از ۷ اکتبر ۲۰۰۱ تا ۲۸ دسامبر ۲۰۱۴ میلادی)، جنگ دوم عراق (۲۰ مارس ۲۰۰۳ - ۱۸ دسامبر ۲۰۱۱ میلادی) و ... ماهیت وحشی و خوی سرکش خود را در جای جای جهان بروز داد و اثبات نمود که این دیو خون‌آشام چگونه خود را به صورت فرشته‌ای زیبا روی برای جهانیان بَزک نمود! و این همه در حالی است که لیبرال‌دموکراسی خود ملت‌های غربی را که پایه و اساس حکومتشان و نظام اجتماعی‌شان بر لیبرال‌دموکراسی است را بدبخت کرده. لیبرال‌دموکراسی‌ای که امروز در غرب رایج است، خود آنها را بیچاره کرده؛ شکاف‌های اجتماعی، نبود عدالت اجتماعی، نابود شدن خانواده، فساد اخلاقیِ فراگیر و همه‌گیر، فردگرایی‌های افراطی و شدید؛ خود آنها بیچاره شده‌اند.

فیلم سینمایی عشایر (Nomadland) داستان زنی تنها به نام فرن (Fern) است که پیش از این در شهرک کوچکی به نام امپایر (Empire) واقع در یکی از ایالت‌های آمریکا به نام نوادا (Nevada) زندگی می‌کرد و به سبب فعالیت کارخانه تولید کج در جوار این شهرک، شرایط رفاه و شادمانی خاصی بر زندگی او حاکم بود تا آنکه با تعطیلی کارخانه شرایط تغییر کرده و شهرک متروک و تمام سیستم‌ها حذف می‌شود و در این شرایط بسیار سخت و با مرگ همسر فرن او کاملا تنها و بی‌کس می‌شود و از این به بعد است که او به عنوان الگویی از برای آمریکایی‌ها و اروپایی‌های بیشماری مبدل می‌شود است که نظام لیبرالیسم دیگر پاسخگویی مشکلات و سرخوردگی و گُم شدگی ایشان نیست و احساس می‌کنند در الگوی فرهنگی غرب گُم شده‌‌اند.

فیلم سینمایی عشایر (Nomadland) روایتگر زندگی انسان‌های بسیاری است که همچون فرن (Fern) تمام داشته‌های خود را نه تنها در ساختار فرهنگی، بلکه در الگوی سیاسی و اقتصادی لیبرالیسم، یعنی دموکراسی پولْ‌محور و سرمایه‌داری طبقاتی و تبعیض‌آمیز از دست داده و ناامید از جامعه‌ای که از او حمایت نمی‌کند، از غم و اندوه خود در گریز است و اکنون نظام حاکم بر غرب با پذیرش این واقعیت به دنبال امید بخشی کاذب به این طیف گسترده اجتماعی می‌باشد! طیفی که در آثاری همچون فیلم سینمایی عشایر به هجرت از جامعه و تمسک به لذت‌گرایی (Epicureanism) و شادی‌جویی‌های هر چند محدود و کوچک و شهوت‌طلبی و هدونیسم (Hedonism) توصیه می‌شوند تا به این روش همچنان به آینده خوشبین بوده و امیدوارانه به زندگی خود در سایه ارزش‌های لیبرال دموکراسی ادامه دهند.

انقلاب اسلامی راه سوّمی بود که بیش از چهل و دو سال است ملت ایران آن را برگزیده. ملّت ایران توانست با قدرت ایمان، با مجاهدت، با فداکاری، حکومت طاغوت را علی‌رغم همه‌ی پشتیبانی‌های جهانی‌ای که از او می‌شد ساقط کند و به جای او چیزی را سرِ پا کند که قدرت‌های استکباری طاقت دیدن آن را ندارند؛ یعنی نظام جمهوری اسلامی و اگر چه در آرایه‌های گوناگونِ این راه آن هم به سبب سُستی برخی مسئولان و کاهلی متولیان امر یک قدری کندی و کوتاهی پدید آمده است؛ لکن باید توجه داشت که چهل سال زمان زیادی برای حرکت یک نظام و رسیدن به یک تمدّن نیست.

عنوان «دولت حرف» شاید برازنده‌ترین و البته معتبرترین عنوانی باشد که تاریخ برای نامیدن دولت‌های یازدهم و دوازدهم می‌تواند از آن استفاده کند. دولتی که رسما روزگار ملت ایران را به رنگ بنفش مزین ساخته است. رنگی که اصالتا نماد غم و اندوه و بی‌اعتنایی است و امروزه این ماهیت نمادین خود را به سبب عملکرد هفت و نیم سال اخیر دولت به خوبی توانسته تا در زندگی آحاد ملت ایران عُریان نماید و طیف‌های مختلف اجتماعی را درگیر و دار چه کنم! چه کنم! ویژه‌ای سازد و در این میان متولیان فرهنگی کشور نیز با حماقت خود به سبب حمایت از تولیداتی که به ترسیم فلاکت و بیچارگی مطلق انسان ایرانی در شرایط کنونی می‌پردازد؛ در حال گرفتن امید از جامعه بوده و گویی موظف شده‌اند تا ملت ایران را دچار افسردگی مزمن و هیچ‌اِنگاری ساخته و با گسترش باورهای نیهیلیسم به سبب تولیدات فرهنگی و بالاخص سینمایی و تلویزیونی، نِرخ افسردگی در جامعه اسلامی ایران را به سطح موجود در جوامع غربی برسانند.

بالابردن نِرخ افسردگی در جامعه اسلامی ایران جنایت فرهنگی سازمان‌یافته­‌ای که نمود روشن و بارز آن را می‌توان با مرور تعداد قابل توجهی از مجموع ۱۶ اثر به نمایش درآمده طی سی و نهمین جشنواره فیلم فجر مشاهده نمود. تولیداتی که بعضا حتی به صورتی آشکار سعی داشتند تا تصور فلاکت و بدبختی مطلق را به مخاطب سینمایی خود آنچنان حقنه نموده و ایشان را به آنچنان چنین باور هیچ‌اِنگاری در زندگی خود برسانند که اساسا دیگر هیچ امید و امیدواری برای ایشان متصور نباشد و در این میان بعضا بودند آثار و تولیداتی که با وقاحت هرچه تمام مسیر خودکشی را به عنوان تنها گزینه خلاصی از چنین شوم‌بختی و بدبختی مطلقی به مخاطبان خود پیشنهاد می‌­دادند!

پُرواضح است که جوانب ولنگاری در مدیریت اجرایی کشور تنها محدود به بروز ناکارآمدی در عرصه اقتصادی نبوده و حاکمیت این قِسم از مدیریت اجرایی در عرصه‌های مختلف فرهنگی و سیاسی است که اسباب نگرانی عمیقی را برای آینده الگوی اسلام ناب محمدی پدید می‌آورد. نگرانی عمیق از این بابت که اگر راه را عوض کردیم هم «ملّت ایران سیلی خواهد خورد» و هم «اسلام سیلی خواهد خورد» ؛ نگرانی ویژه‌ای که امید است تا با سپری شدن دوران حاکمیت دولتمردان بنفش و به واسطه انتخاب هوشمندانه، با حضور طیف مدیران جوان حزب‌اللّهی هر چه سریعتر برطرف شود و قطعا تا آن زمان نیز هوشمندی مجلس شورای اسلامی و حضور به موقع قوه قضائیه انقلابی می‌تواند از جوانب تخریبی آن تا حد ویژه‌ای بکاهد.

امیرالمؤمنین درباره‌ی علّت بعثت پیامبران، جمله‌ای در نهج‌البلاغه‌ی شریف دارد که خیلی باید درباره‌ی آن تأمّل کرد؛ میفرماید: لِیَستَأدُوهُم میثاقَ فِطرَتِه؛ پیامبران انسانها را وادار میکنند به اینکه آن معاهده‌ی فطری را که در نهاد بشر نهاده شده است عمل کنند، اعتراف کنند به آن معاهده؛ خدای متعال از بشر خواسته است که آزاد باشد، با عدالت زندگی کند، با صلاح زندگی کند، بندگی غیر خدا را نکند. لِیَستَأدُوهُم میثاقَ فِطرَتِهِ وَ یُذَکِّروهُم مَنسِیََّ نِعمَتِه؛ نعمت فراموش شده را به یاد انسانها بیاورند؛ این نعمتهای الهی. ما از نعمت وجود، نعمت سلامت، نعمت خِرد، نعمت خُلقیّات نیکویی که خدای متعال در نهاد انسان به ودیعه گذاشته است غفلت میکنیم؛ بشر فراموش می‌کند؛ پیامبران این را به یاد انسانها می‌آورند. وَ یُذَکِّروهُم مَنسِیََّ نِعمَتِه وَ یَحتَجّوا عَلَیهِم بِالتََّبلیغ؛ حجّت را بر مردم تمام کنند، سخن حق را به گوش آنها برسانند، حقیقت را برای آنها آشکار کنند؛ تبیین، بیان، مهم‌ترین وظیفه‌ی پیغمبران است. دشمنان پیغمبران از جهلها و پرده‌پوشی‌ها استفاده میکنند، از پوشش نفاق استفاده میکنند؛ پیغمبران پوشش جهل و نفاق را میدَرند. وَ یُثیرُوا لَهُم دَفائِنَ العُقول؛ گنجینه‌ی خِرد را برای بشر بازگشایی کنند؛ پیغمبران برای این آمدند که انسانها را به تعقّل وادار کنند، به اندیشیدن وادار کنند، به فکر کردن وادار کنند؛ ببینید چه هدفهای بزرگی است؛ اهداف‌ بعثت اینها است. امروز بشر چقدر احتیاج دارد! بعد هم که بازگشایی گنجینه‌های خِرد در انسانها انجام گرفت، وَ یُرُوهُم ءایاتِ المَقدِرَة؛ عقل بشر را هدایت کنند به سمت توحید، به سمت آیات الهی، و آیات قدرت پروردگار را در مقابل چشم آنها قرار بدهند. عقلِ هدایت نشده، بدون هدایت پیامبران نمیتواند حقیقت را آن‌چنان که هست دریابد؛ پیامبران دست خِرد انسانی را میگیرند، او را راهنمایی می‌کنند و با توانی که خدا در او قرار داده است، این راه دشوار زندگی را طِی میکند، حقایق عالم را برای انسان آشکار می‌کند. قدرت خِرد، خِردورزی در انسان مهم است امّا با هدایت الهی، با دستگیری خدا. خب، اینها بعثت است.