رئیس پیشین انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: وقتی رهبری می فرمایند عامل توسعه و پیشرفت کشور در دست سینماگران است یعنی باید همه نهادها و سازمان ها برای پیشرفت توسعه فرهنگی جامعه از ابزار سینما درست استفاده کنند اما متأسفانه آنچه شاهدیم این است که مجلس و دولت و ... در مورد همه چیز نظریه پردازی می کنند جز سینما، یعنی سینما از کمترین اهمیتی برخوردار نیست!

وی ادامه داد: متأسفانه دست اندرکاران سینما یا تحلیل درستی از سینما ندارند یا فقط می خواهند به عنوان ابزار تبلیغی از آن استفاده کنند و این در حالی است که در دنیا سینما حرف اول و آخر را برای انتقال اندیشه های نوین و مفاهیم مختلف در عرصه های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی می زند به نحوی که سیاست گذاران آمریکایی هر عملیاتی که می خواهند صورت دهند از طریق فیلم ها و سریال ها آن را توجیه کرده و به اطلاع افکار عمومی می رسانند.

گبرلو در همین راستا خاطرنشان کرد: از سوی دیگر در سینمای اروپا هر اندیشه نوینی که به وجود می آید روی پرده سینما نمایش داده می شود. این بدان معنا است که سینما می تواند قدرت برتر در انتقال اندیشه ها باشد اما در ایران سیاست گذاران سینمایی بر خلاف این رویه حرکت کرده و می کنند و هیچ گاه به تبیین سینما در ابعاد سیاسی، اجتماعی و فرهنگی و... نپرداخته اند.

این کارشناس فرهنگی متذکر شد: ما باید به دنبال سینمای مردمی باشیم؛ مردمی نه به معنای ابتذال قبل از انقلاب یا سینمای روشنفکری که هیچ مخاطبی ندارد و در مجامع خاص جشنواره ای مورد پسند واقع می شود. سینما باید موازی با جامعه حرکت کند اما چون تعریف درستی از سینمای مردمی نداریم فیلم ها متناسب با نیازهای جامعه نیست.

مجری کارشناس سابق برنامه سینمایی «هفت» تصریح کرد: سینمای اجتماعی امروزه شده سینمایی تلخ برای دیده شدن در جشنواره های جهانی! این در حالی است که ما اگر در کشورمان مشکلات متعدد داریم رسانه ای مانند سینما یا تلویزیون باید با تولیدات شان آرامش را به جامعه هدیه کنند نه اینکه مخاطب را تلخ تر کرده و او را عصبی تر کنند. به عنوان مثال خانواده ای که معضلات اقتصادی دارد و سینما را برای تفریح انتخاب می کند وقتی به سالن سینما می رود از وجود حجم انبوهی از تلخی تلخ کام تر و عصبی تر می شود.

وی تأکید کرد: فیلم ها تماشاگر را به سمت پوچی بیشتر هدایت می کنند چرا که عوامل سینما و مسئولان تعریف درستی از سینمای مردمی ندارند. در شرایط بد اقتصادی اجتماعی سینما برای مردم راهگشا نیست و ذائقه تماشاگر را هم به شدت تنزل می بخشد که این اتفاق از نظر فرهنگی برای جامعه فاجعه است.

گبرلو سپس با بیان اینکه جای موازین دینی و فرهنگ ملی در سینما خالی است تصریح کرد: سینما به سمت ابتذال و طرح مسائل غیراخلاقی رفته که خانواده ها از ذکر آن شرمنده اند! در فضای عمومی مثل سالن سینما اعمال و رفتار غیراخلاقی، ضد فرهنگی و زننده سینما دیده می شود و این مسأله مهمی است که مدیران سینمایی باید دغدغه مندانه درصدد حل آن برآیند.

مجری کارشناس برنامه «شب های شفاهی» متذکر شد: درد آنجا است که نه سیاست گذاران درک درستی از سینما دارند و نه فیلمنامه نویسان از واقعیات درونی جامعه برای نگارش آثارشان الهام می گیرند و معمولاً نکاتی را مطرح می کنند که با واقعیت هیچ انطباقی ندارند.

وی در همین راستا اظهار داشت: بی تردید اگر مسیر سینمای اجتماعی به جای اینکه به سمت بیان قصه و روایت های جذاب و دیدنی برود به سمت قصه های سطحی برود آرام آرام مردم ایران سینما را کنار می گذارند. همین الآن هم مردم سینما را از خودشان نمی دانند و از آن فاصله گرفته اند. اکثر مردم راجع به همه چیز صحبت می کنند جز فیلم و سینما و تنها عده معدودی که حتی ۵ درصد جامعه را شامل نمی شوند دغدغه فیلم و سینما دارند.

گبرلو افزود: کارگردانی که فاقد سواد و دانش بصری در سینما است و نمی تواند قصه کمدی جذاب برای مخاطب درآورد به سمت شوخی ها و رفتارهای شرم آور جنسیتی می رود که هیچ استانداردی در آن وجود ندارد. مردم فرق کمدی خوب و سالم با کمدی سطحی و نازل را خوب درک می کنند و همین باعث شده تا دیگر استقبال چندانی هم از فیلم های به اصطلاح کمدی نشود.

وی در پایان این گفتگو افزود: نکته قابل تأمل آنجا است که برخی فیلمسازان و سیاست گذاران سینما عدم درک درست از قالب سینمای کمدی را به گردن تماشاگر می اندازند و مدعی هستند تماشاگر خواستار این آثار نازل است در صورتی که تماشاگر فیلم مبتذل را از فیلم خوب تشخیص می دهد و نمی شود با عوام فریبی و ظاهرسازی وی را به خنده وادار کرد و باید به صورت حرفه ای کار کمدی ساخته شود تا تماشاگر لذت ببرد حتی اگر قرار باشد هیچ مفهوم خاصی در فیلم وجود نداشته باشد و اثر تنها برای سرگرمی مخاطب تولید شده باشد.