به گزارش سینماپرس، مهوش صبرکن بازیگر باسابقه سینما و تلویزیون در گفتگو با مهر درباره فعالیت‌های اخیر خود توضیح داد: واقعیت این است که در حال حاضر به دلیل شرایط کرونایی مشغول به کار نیستم و در این مدت کم‌کار بوده‌ام. تیرماه سال گذشته بود که در مجموعه «سایه‌های رعنا» با همراهی محمود پاک‌نیت ایفای نقش داشتیم اما غیر از آن فعالیت دیگری نداشته و ندارم.

وی افزود: در این مدت پیشنهادهایی مطرح شده که یا مربوط به کار در شهرستان بوده و یا به دلیل شرایط مالی ترجیح داده‌ام که در منزل بمانم و آسایش و آرامش خودم را حفظ کنم. با قیمت‌هایی که مطرح می‌شود واقعاً قبول این پیشنهادها برایم مقرون به صرفه نیست. دستمزدها حتی نسبت به کارهای قبلی خود ما پایین‌تر آمده است. مایی که این همه سال در این حرفه کار کرده‌ایم و زحمت کشیده‌ایم، به‌صلاح نیست عمر و سلامتی خودمان را با این شرایط سخت به خطر بیندازیم تا تهیه‌کننده‌ای بخواهد پول درآورد!

این بازیگر ادامه داد: این رویکرد تبدیل به یک نوع زرنگی از سوی برخی تهیه‌کنندگان شده است که دیده‌اند طیفی از بازیگران خوب و پیشکسوت به‌واسطه قدرت گرفتن پلتفرم‌های خانگی و برخی زدوبندهای اقتصادی، بی‌کار مانده‌اند و احساس می‌کنند حالا این بازیگران مجبورند هر رقمی را برای کار بپذیرند! واقعیت هم این است که برخی از بازیگران مجبورند و حتی می‌پذیرند اما با دلخوری و ناراحتی این اتفاق رخ می‌دهد. متأسفم برای این اتفاق که برای جامعه هنرمندان باسابقه ما رخ داده؛ هنرمندانی که ۴۰، ۵۰ سال کارشان همین بوده است، نه اینکه کارمند بانک باشند و در کنارش بازیگری هم بکنند! این هنرمندان حرفه‌شان از ابتدا همین بوده است.

صبرکن درباره کمبود فیلم و سریال با موضوع سالمندان در سینما و تلویزیون هم بیان کرد: متأسفانه در شرایط فعلی سریال‌های خانگی ما سراغ رنگ و لعاب‌های ظاهری رفته‌اند تا به تبعیت از سریال‌های ترکیه‌ای که زمانی گروهی را به سمت خود جذب کرده بودند، بتوانند مخاطبان را فریب بدهند، در همین راستا هم در داستان‌گویی متوسل به جوانان و رابطه‌های تکراری شده‌اند. این در حالی است که در آثار خارجی همچنان شاهد نقش‌آفرینی بازیگران پیشکسوت در سن پیری هستیم که می‌توانند نقش پدربزرگ را در یک خانواده ایفا کنند. در این آثار شاید محوریت با جوانان باشد اما نقش بزرگسالان هم به زیبایی موردتوجه قرار می‌گیرد. در آنجا بازیگران سالخورده نه فقط در فیلم‌های خانوادگی و یا اجتماعی که حتی در فیلم‌های اکشن هم نقش‌های قابل توجهی دارند. مردم هم از این نقش‌آفرینی‌ها استقبال می‌کنند.

این بازیگر باسابقه با گلایه از شرایط حاکم بر تولیدات سینمایی مطرح کرد: سینما به دست تعداد محدودی از افراد افتاده است که هر کار بخواهند می‌کنند و کاری هم از دست ما برای مقابله با آن‌ها برنمی‌آید. همه ما داریم پیر و فراموش می‌شویم و این رویکرد غلطی است. من خودم گاهی در نقش‌های متناسب با سن و سال خودم افرادی را به‌عنوان بازیگر می‌بینم که حتی نام‌شان را نمی‌دانم! افرادی که چون حرفه‌شان بازیگری نیست، شاید حاضر به پرداخت پول برای حضور در یک نقش هم باشند، من اما حرفه‌ام بازیگری است و طبیعتاً برای تخصص و حرفه‌ام، دستمزد هم می‌گیرم.

مهوش صبرکن درباره ارتباط خود با مردم هم گفت: مردم هم از ما مطالبه دارند که در کارها حضور داشته باشیم. از ما سراغ کارهای خوبی که قبلاً در آن‌ها نقش‌آفرینی می‌کردیم را می‌گیرند اما ما چه جوابی داریم به آن‌ها بدهیم؟ بگوییم متن خوب نیست؟ امروز کدام پروژه الف در دست تولید است؟ زمانی همزمان پروژه‌هایی مانند «در چشم باد»، «مختارنامه»، «یوسف پیامبر» و فیلم‌ها و سریال‌های مناسبتی دیگر در دست تولید بود و وقتی هم این آثار به پخش می‌رسید، مردم از آن‌ها راضی بودند. امروز هم مردم سراغ همین آثار را از ما می‌گیرند و می‌پرسند چرا دیگر خبری از این سریال‌ها و تولیدات نیست؟ چه پاسخی بدهیم؟ بازیگری که عمرش را در این حرفه گذاشته و حالا در معرض فراموشی قرار دارد، چرا نباید ناراحت باشد از این شرایط؟

این بازیگر درباره نقش‌های خاطره‌ساز خود در حافظه مردم اظهار کرد: برای خود من هم «یوسف پیامبر» ماندگار بود و هم «پس از باران». وقتی با مردم وارد گفتگو می‌شوم هم خیلی نقش‌های دیگر را در حافظه خود دارند. مثلاً سریال «جراحت» و یا «خاطرات مرد ناتمام» را هم مردم دوست داشتند. سریال «جراحت» در ماه رمضان پخش شد و برای اولین بار دست روی سوژه ژنتیک گذاشته بود که بسیار برای مردم تازگی داشت، آن هم با حضور بازیگران مطرحی چون امین تارخ، ثریا قاسمی، آتنه فقیه‌نصر، علی عمرانی و بنده که یک تیم خیلی خوب را تشکیل داده بودیم. همه نقش‌های ما در گوشه ذهن مخاطبان مانده است و وقتی با آن‌ها وارد گفتگو می‌شویم این آشنایی بیشتر خودش را نشان می‌دهد.

وی در پایان گفت: مردم همواره به ما توجه داشته‌اند و همان‌طور که برخی از آن‌ها ما را دوست دارند، ما هم آن‌ها را دوست داریم. واقعیت اما این است که رفع مشکلاتی که ما امروز با آن مواجه هستیم، در دست مردم نیست و این مسئولان و دست‌اندرکاران هستند که باید در این زمینه به ما توجه داشته باشند، آن‌ها باید از تولیدکنندگان سراغ ما را بگیرند و بپرسند که چرا در ترکیب عوامل‌شان ما حضور نداریم. مردم به ما لطف دارند و ما هم همواره ارادتمند مردم هستیم.