وی در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: سیاست دنبال قدرت است و سیاستمدار صاحب قدرت و یکی از ابزارهایی که قدرت او را می تواند بیشتر کند سینما است. از این رو صاحبان قدرت به سمت سینما آمده‌ند تا تأثیرگذاری شان بیشتر شود.
مرادی در خصوص اینکه چرا جشنواره ها تن به سیاسی شدن می دهند و چرا برخی هنرمندان در ذیل سیاست های آن ها قرار می گیرند اظهار داشت: هنرمندانی که خود را در این فضا قرار می دهند دنبال یک سری امتیازات ویژه هستند که شاید بخشی از آن مربوط به مسائل مالی در پشت پرده باشد! جالب اینجا است که برخی از این هنرمندان در کلام خود شعار این را می دهند که نباید سیاسی باشیم اما در خفا عملاً تن به سیاسی شدن می دهند. این موضوع را با بررسی روند برگزاری جشنواره های معتبر دنیا در طی ادوار گذشته به سادگی می توان دید و در واقع اصلا چیز پنهانی نیست که برخی آ را تکذیب می‌کنند.
این کارشناس رسانه در خصوص فیلم های ایرانی حاضر در هفتاد و نهمین جشنواره فیلم ونیز گفت: «خرس نیست» به عنوان جدیدترین اثر سینمایی جعفر پناهی واقعا به لحاظ هنری اثری نبود که بتواند در بخش مسابقه جشنواره معتبر ونیز حضور داشته باشد اما همین حضور تاییدی بر سیاسی بودن جشنواره است. «خرس نیست» به لحاظ هنری باری نداشت و صرفا با تاکید بر یک سری کلیشه هایی مثل دانشجوی اخراجی و فرار دختر ایرانی سعی در نشان دادن ایرانی سراسر فلاکت بار دارد.
مرادی ادامه داد: اما آنچه تایید می‌کند که فیلم «خرس نیست» اثر فاخر هنری نبود و سیاسی بازی‌ها باعث حضورش در جشنواره ونیز شد همین موضع که در نشست رسانه ای این فیلم در جشنواره ونیز حتی یک پرسش در خصوص کیفیت هنری فیلم نشد و تمام سوأل ها حول محور سیاست زدگی از جمله اینکه چرا کارگردان این فیلم در زندان است و... می چرخید!
وی ادامه داد: در «خرس نیست» ما تصویری از جامعه ایران می بینیم که در آن همه به ویژه نسل جوان دنبال فرار کردن و مهاجرت از کشور هستند و در نهایت هم با تلخی تمام جان شان را در این راه از دست می دهند. پناهی سعی کرده در فیلم جدیدش این نکته را به مخاطبان خود القا کند که دیگر کسی در ایران تاب ماندن ندارد و همه می خواهند با هر خفت و سختی که شده جلای وطن کنند!
مرادی خاطرنشان کرد: علاوه بر این یک سری سنت های پوچ در این فیلم به کل جامعه تعمیم داده می شود؛ به عنوان مثال در روستایی رسمی وجود دارد که وقتی یک دختر به دنیا می آید ناف او را به اسم یک پسر می برند! واقعاًچند درصد جامعه ایران این چنین درگیر این رسوم کهنه است؟ چرا این اتفاقات باید به کل جامعه تعمیم پیدا کند؟ به علاوه جعفر پناهی در «خرس نیست» نقش خود را بازی می کند و همه او را استاد و بزرگ و قبله آمال می دانند و پناهی تمام تلاش خود را به کار برده تا در مقام یک قدیس خود را بالا ببرد.
وی سپس با اشاره به دیگر فیلم سینمایی ایرانی حاضر در بخش اصلی هفتاد و نهمین جشنواره فیلم ونیز اظهار داشت: «شب، داخلی، دیوار» جدیدترین اثر سینمایی وحید جلیلوند هم فیلمی تلخ اما بسیار خوش ساخت تر از «خرس نیست» بود. بازی نوید محمدزاده در این فیلم خوب و قابل تأمل بود اما شاید از آنجا که جلیلوند در نشست خبری فیلمش زیر بار سیاسی کاری نرفت و در پاسخ به یکی از خبرنگاران رسانه های معاند فارسی زبان گفت که مأموران امنیتی برادران من و قهرمان هستند به فیلمش بهایی ندادند و هیچ یک از عواملش جایزه ای از ونیز نگرفتند.
مرادی در پاسخ به این پرسش که نقش لیلا حاتمی به عنوان یک داور ایرانی حاضر در این رویداد را چطور ارزیابی می کنید اظهار داشت: بنده از مناسبات داخلی داوران جشنواره ونیز و به ویژه نحوه داوری ها بی اطلاع هستم و نمی دانم ایشان تا چه میزان اثرگذاری در نحوه داوری های این رویداد داشته اند اما به هر صورت آنچه شاهدیم این است که فیلم سیاه «خرس نیست» جایزه ویژه هیأت داوران را در این رویداد سینمایی از آن خود کرد.
سردبیر فرهنگی ایرنا خاظرنشان کرد: جایزه ویژه هیات داوران جشنواره‌ها که در فستیوال ونیز امسال به ساخته پناهی رسید به نظر می رسد از اهمیت و کیفیت آن کاسته شده و کلا به جایزه ای برای سیاسی بازی‌های مدیران جشنواره‌ها تبدیل شده است، چرا که دبیران جشنواره ها برای پایین نیامدن اعتبار فستیوال خود همچنان از دادن شیر، خرس یا نخل طلا به آثار بی کیفیت اما سیاسی خودداری می‌کنند.
مرادی در پایان این گفتگو گفت: فیلمی مثل «خرس نیست» اگر خوب و با کیفیت است باید شیر طلا بگیرد و اگر نیست دادن جایزه ویژه هیات داوران به آن نشان از سیاسی بودن این جایزه است ولاغیر. کنار گذاشتن این پازل‌ها کنار هم هر کارشناسی را به این نتیجه می‌رساند که سایه سیاست بر سر فستیوال‌های خارجی گسترده شده است و این موضوع در مواجه با سینمای ایران نسبت با باقی کشورهای بیش از پیش وجود دارد.
ارسال نظر