فاطمه سادات ناظمی/ «کت چرمی» عنوان یکی از معدود تولیدات عرضه شده در «بخش سودای سیمرغ چهل و یکمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر» تا به امروز است که می‌توان از عنوان «سینما» برای آن استفاده نمود و نام «فیلم سینمایی» بر روی آن گذاشت. اثری که هرچند از منظر فُرم سینمایی در حداقل‌ها مانده و توانسته موضوعاتی ابتدایی همچون بازی‌گرفتن از چند بازیگر خوب و لوکیشن و ... را تامین نماید؛ اما به جهت فقدان تولیدات توانمند در این دوره از جشنواره موفق شد تا رضایت نسبی مخاطبان را از صرف وقت و تماشای یک اثر سینمایی فراهم سازد. با این همه این اثر از منظر محتوا دارای ایرادات بسیاری است که شاید از مهمترین آن بتوان به نسخه‌پیچی آشکار و «تجویز آنارشیسم» (Anarchism) در «کت چرمی» اشاره نمود.

«کت چرمی» اگر چه سعی کرده تا خطاهای فیلم سینمایی «مردبازنده» را مرتکب نشود و مخاطب خود را همچون آن اثر با روایتی از هم گسیخته و مبهم و فیلمی در «ژانر جنایی و پلیسی» مواجه نسازد و با آوردن «صابر ابر» در نقش مامور اطلاعاتی و «بهزاد خلج» به عنوان مامور انتظامی تمام تلاش خود را می‌کند تا بازی نامتوازن شخصیت اصلی خود را کنترل کند و اجازه ندهد تا بیننده «کت چرمی» همچون تماشاگر «مردبازنده» با بازی به شدت ضعیف و گریم نچسب «جواد عزتی» غافلگیر و با نارضایتی مطلق از سالن خارج شود و ...؛ اما با این همه تمرکز و اصرار ویژه این اثر بر نشان دادن حاکمیت فساد و «ناکارآمدی سیستماتیک ساختارهای مختلف نظام» سبب شده تا مخاطب سینمایی «کت چرمی» را «مردبازنده ۲» فرض نماید.

فیلم سینمایی «کت چرمی» می‌خواهد ضمن طرح «آسیب‌های مختلف اجتماعی» به پیوند زدن آن با موضوع «مفاسد اقتصادی» فردی به نام «دکتر رفیعی» مبادرت ورزد و از این مسیر علت بروز «آسیب‌های اجتماعی» را «اقتصادی» معرفی نماید و ...؛ موضوعی که سبب می‌شود تا «کت چرمی» با ترکیب آسیب‌های مختلف اجتماعی بنای روایت خود را بر این بگذارد که همه مضامین و معضلاتی که هر یک از آنها در سال‌های اخیر سوژه روایت‌گری فیلم‌های مختلف شده و به شیوه‌های مختلف و بارها و بارها در آثار گوناگون بازگو شده است را دور هم جمع کند و اینگونه است که «کت چرمی» به کلکسیونی برای ترسیم و تصویرسازی از بدبختی‌های مختلف انسان ایرانی از قصاص و معضلات اجتماعی دختران بد سرپرست و ظلم به زنان گرفته تا اعتیاد، تجاوز و ... مبدل می‌گردد؛ اما در طول مسیر این هدف‌گذاری به گونه‌ای ویژه ابتر می‌ماند و شاید دلیل اصلی آن باشد که «کت چرمی» به این نکته توجه نکرده که طرح و بیان این همه معضلات آن هم در یک فیلم ۱۰۰ دقیقه‌ای اثر را دچار سرگیجه می‌سازد و در نهایت صاحبان اثر را مجبور خواهد کرد تا به سبکی از شیوه «پایان باز» برای رسیدن به تیتراژ پایانی متمسک شوند.