به گزارش سینماپرس نهادهای مختلفی مانند سازمان سینمایی، صندوق اعتباری هنر، خانه سینما، موسسه هنرمندان پیشکسوت و... مدت ها است هیچ تدبیری برای رفع معضلات مالی و معیشتی سینماگران ندارند و آن ها را به حال خود رها کرده اند؛ این در حالی است که کمترین وظیفه این نهادها رسیدگی به امور معیشتی و رفاهی اهالی سینما است. مدیران سینمایی قطعاً می توانند به جای برگزاری جشنواره های رنگارنگ بودجه این جشنواره ها را به سینماگران بیکار و خانه نشین اختصاص دهند؛ مدیران می توانند با دیگر نهادها مانند شهرداری و... تعامل کنند و برای اهالی سینما به صورت ماهانه یا فصلی بن خرید کالا از فروشگاه های رفاه، شهروند و... را در نظر بگیرند اما حتی از این کار هم دریغ می کنند و اصلاً گویا برایشان مهم نیست که سینماگران در وضعیت فلاکت باری به سر می برند. در همین راستا ۶ تن از سینماگران مطرح کشور آقایان: پولاد کیمیایی، اسماعیل فلاح پور، عزت الله رمضانی، مرتضی پورصمدی، رضا رویگری و سرکار خانم: گیتی معینی با سینماپرس گفتگو کرده و نظرات و پیشنهادات خود را با ما در میان گذاشتند که برای اطلاع بیشتر مخاطبان گرامی ماحصل اظهارات این هنرمندان در ذیل گردآوری شده است.

پولاد کیمیایی بازیگر و کارگردان سینما همزمان با نوروز ۱۴۰۲ در خصوص انتظارات از مسئولان فرهنگی و سینمایی در سال جدید گفت: هر روز بیشتر به نقطه انتهای مرگ سینما نزدیک می شویم چرا که هیچ تدبیر و سیاستی برای جلوگیری از رشد و توسعه معضلات بی رویه سینما مشاهده نمی شود و مسئولان به جای آنکه در پی بسط و گسترش ژانرها و مضامین متنوع در سینما باشند یک شابلون برای آثار در نظر گرفته اند و فیلمسازان را مجبور می کنند که بر اساس نظر و سلیقه آن ها مبادرت به ساخت فیلم کنند و همین مسأله روند مرگ سینمای کشور را سریع تر کرده است. پرسش اصلی بنده این است که چرا مسئولان به جای خصوصی سازی سینما را هر روز دولتی تر از قبل می کنند؟ در جشنواره ای که گذشت اغلب فیلم ها دولتی بودند و تولیدات بخش خصوصی در این مجموعه چندان جایی نداشتند؛ چرا باید وضعیت سینمای ما به اینجا برسد؟ چرا دولت که وظیفه اش تنها سیاست گذاری و نظارت است در زمینه تولید دخالت می کند؟ به خود بنده چند کار از سمت فارابی پیشنهاد شد که تولید آن ها را نپذیرفتم.

گیتی معینی بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون در این باره اظهار داشت: مسئولان هرگز به دغدغه ها و حرف های سینماگران توجه نکرده و نمی کنند و این ما هستیم که غم و بیکاری و نداری خرخره مان را چسبیده و جان مان را به لب رسانده است! چقدر بگوییم بیکاریم؟ چقدر بگوییم برای ما مقرری ماهیانه درخورد شأن ما را در نظر بگیرید؟ چه کسی باورش می شود که حقوق بنده بعد از سال ها کار شبانه روزی برای فرهنگ و هنر این کشور تنها ماهی ۴۰۰ هزار تومان است که با آن حتی توان خرید نان خالی ماهیانه ام را ندارم؟ آقایان ما مثلاً هنرمند این مملکت هستیم! چرا به فکر ما نیستید؟ آیا شما توان این را ندارید که حداقل فصلی یک بار بن خرید ارزاق و کالا از فروشگاه های زنجیره ای به ما بدهید؟ آیا ما شایستگی این را نداریم که بیمارستانی مختص هنرمندان داشته باشیم و دوا و درمان مان رایگان باشد؟ آیا ما سزاوار این نیستیم که بیمه بیکاری بگیریم؟

اسماعیل فلاح پور کارگردان سینما در این باره به سینماپرس گفت: مسئولان سینمایی همه فرصت ها را سوزاندند به نحوی که دیگر امیدی به بهبود وضعیت سینما نیست چرا که زمان از دست رفته و هیچ امیدی برای بهبود شرایط سینما باقی نمانده است. ما نباید بر این تصور باشیم که با شعارهای دروغین می توانیم اوضاع سینما را مناسب نشان دهیم! اینکه ما بیاییم و عنوان کنیم که مثلاً جشنواره چهل و یکم پر فروغ ترین جشنواره سینای کشور بود نشان می دهد که ما هیچ ارتباطی با دنیای بیرون نداریم و اصلاً سینما را نمی شناسیم!

عزت الله رمضانی فر بازیگر پیشکسوت سینما همزمان با نوروز ۱۴۰۲ در خصوص انتظارات از مسئولان فرهنگی و سینمایی در سال جدید گفت: مشکل اصلی اهالی سینما بیکاری، بی پولی، خانه نشینی و سرگردانی است؛ آنچه ما از مدیران فرهنگی و سینمایی می خواهیم این است که اندکی به ما توجه داشته باشند؛ این همه نهاد و سازمان ریز و درشت در سینما چه فایده دارد وقتی بخش کثیری از اهالی سینما در بیکاری مطلق به سر می برند؟ مدیران زمانی می توانند به خود و عملکردشان مفتخر باشند که هیچ بیکار و خانه نشین و بی پولی در سینما وجود نداشته باشد. بنده شخصاً عضو نهادهای متعددی هستم که بود و نبود هیچ یک از آن ها رسماً در زندگی ام تأثیری ندارد. مثلاً هر سال موسسه هنرمندان پیشکسوت در آستانه نوروز یک آذوقه حداقلی به هنرمندان می داد اما امسال حتی آن را هم ندادند. خانه سینما که سال ها است هیچ تدبیری برای رفع معضلات معیشتی اعضایش ندارد. وزارت ارشاد و سازمان سینمایی و صندوق اعتباری هنر هم که گویی کاملاً هنرمندان را فراموش کرده اند در صورتی که وظیفه شان است کاری کنند تا به قول معروف آب در دل هنرمندان تکان نخورد.

مرتضی پورصمدی فیلمبردار پیشکسوت سینما در این باره اظهار داشت: امروزه معضل اصلی اهالی سینما بیکاری گسترده و خانه نشینی است؛ مسئولان سینمای از خود سوأل کنند آیا دستیار یا مسئول فنی یک فیلم که تنها ۲۰ روز از سال را سر کار برده از پس تنازع بقای خویش برمی آید؟ واقعاً چه کسی موظف است تدبیری برای این وضعیت بغرنج اهالی سینما داشته باشد؟ این باعث تأسف است که اهالی سینما هیچ وقت دیده نمی شوند و به مشکلات شان پرداخته نمی شود. سینما به حال خود رها شده است و اهالی سینما نیز در این وانفسا سرگردان و حیران شده اند.

رضا رویگری بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون با انتقاد شدید نسبت به بی توجهی مدیران سینمایی به وضعیت وخیم معیشتی سینماگران گفت: امروزه درد اصلی هنرمندان بیکاری و خانه نشینی و معضلات شدید مالی و معیشتی است از این رو مدیران سازمان سینمایی، خانه سینما، وزارت ارشاد و... باید تدبیری عاجل برای رفع معضلات معیشتی سینماگران داشته باشند و با در نظر گرفتن مستمری ماهانه، سبد کالا و... مانع از افزایش بحران در زندگی هنرمندان شوند. مگر جمیع اهالی سینما چند نفر هستند که این همه مدیر و دستگاه و سازمان و نهاد از رفع معضلات مالی و معیشتی آن ها عاجز مانده اند؟ در این اوضاع بحرانی باید تمامی نهادهای سینمایی ورود کنند تا اوضاع زندگی هنرمندان اندکی سامان پیدا کند. الآن سینماگران ایران نیازمند کمک های مستقیم مالی مدیران هستند. مدیران بهتر است به جای انجام کارهای بیهوده و بودجه بر بادده بخشی از بودجه های سینما را صرف بهبود وضعیت معیشت و کیفیت زندگی هنرمندان کنند.