به گزارش سینماپرس، رضا بنفشه خواه در گفت وگو با ایرنا و در توضیح خاستگاه هنرپیشگی در جامعه امروز ایران بیان کرد: امروز بهترین راه و مکان برای هنرپیشه شدن دانشگاه و مسیر آکادمیک است چون هنروران در کلاس های موسسات آزاد توقعاتی دارند که بعید است این آموزشگاه ها کاری انجام بدهند و یا آنان را به جایی معرفی کنند.

بازیگر سریال پهلوانان نمی‌میرند (حسن فتحی ۱۳۷۳) ادامه داد: البته بعضا این آموزشگاه ها هنرورانشان را به آدم های سینماگر معرفی می کنند اما هیچ وقت پیش نمی آید که این رویه به شکلی عمومی اثرگذار باشد یعنی آن هنرور هزینه ای می کند به این امید که آموزشگاه او را به پروژه ای معرفی کند اما نتیجه ای نمی گیرد. مگر آموزشگاه هایی که خودشان تولید داشته باشند و از این سرمایه و هنروری خودشان استفاده کنند.

وی افزود: بازیگری تفاوتی با سایر مشاغل دارد به این صورت که مثلا شخصی که لیسانس حقوق می گیرد یا وکیل دعاوی می شود یا در دادگستری استخدام می شود، دیگری لیسانس حسابداری می گیرد و حسابدار می شود، دیگری مهندسی عمران می خواند و وارد بازار کار ساخت و ساز و امثال آن می شود اما بازیگری به چند چیز نیاز دارد که عبارتند از: فیزیک ظاهری، استعداد، دانش، تجربه و در نهایت شانس.

هنرپیشه سریال ماجراهای آقای خیرخواه (امیر سماواتی ۱۳۶۵) تصریح کرد: به همین دلیل است که می بینید گاهی آدمی که هیچ آموزشی برای بازیگری ندیده است، در یک مجلس عروسی یا عزا توسط کارگردانی کشف می شود آن هم صرفا به دلیل ظاهرش و تازه پس از آن می رود آموزش می بیند و نقشی را هم بازی می کند.

بنفشه خواه با تاکید بر این که برای بازیگری صرف علاقه شخصی کافی نیست، اظهار داشت: در بازیگری اولین کسی که متوجه می شود این کاره نیست خود شخص است. بازیگری صرفا موضوع علاقه نیست چون من هم علاقه دارم که رئیس جمهور آمریکا شوم اما علاقه کافی نیست بلکه نیاز به تحصیلات، مطالعه، تجربه و پیگیری دارد و همه این ها هست. من زمانی که به هنرکده هنرپیشگی رفتم در بادی امر حدود ۶۵ نفر بودیم اما در انتها فقط ۱۱ نفر باقی مانده بودیم.

بازیگر فیلم سینمایی اجاره نشین‌ها (داریوش مهرجویی۱۳۶۵) گفت: به همین دلیل است که عده ای به دانشگاه می روند و بازیگری هم می خوانند اما لزوما بازیگر نمی شوند.

وی ادامه داد: در ۵۰ سال گذشته چند هزار نفر از کلاس های دانشگاه (هنرهای زیبا، دراماتیک، دانشگاه هنر و آموزشگاه های خصوصی) بیرون آمدند و ما امروز چند بازیگر مطرح داریم؟ چندهزار نفر بیرون آمده اند اما به سراغ سایر مشاغلی چون دبیری و غیره رفته اند.

بازیگر فیلم سینمایی مردی که زیاد می‌دانست (یدالله صمدی ۱۳۶۳) یادآور شد: این آدم ها قطعا برخوردار از آن ۵ مولفه ای که بیان شد نبوده اند. مثلا کسی که استعدادی نداشته و صرفا عشق داشته یا آدمی که استعداد و عشق را داشته اما شانس نداشته است.

اسپانسر-بازیگر؛ آسیب جدید فیلم‌سازی

بنفشه خواه در ادامه با توضیح جذابیت بازیگری برای بسیاری از افراد، گفت: بازیگری جذابیت کاذبی دارد که آدم ها فکر می کنند اگر یک فیلم بازی کنند ناگهان چهره و شناخته شده می شوند. از سوی دیگر عده ای سودجو وارد این عرصه شده اند که می گویند اسپانسر-بازیگر یعنی به شما می گویند در ازای بازی در فلان نقش ۵۰ میلیون هم بدهید.

وی خاطرنشان کرد: و این شکلی از کلاه برداری است که من اصلا موافق آن نیستم. حتی دو سه نفر را می شناسم که سرمایه گذاری کردند و پول هنگفتی دادند و نقش اول را هم بازی کردند اما نه آن فیلم فروش رفت و نه دیگر پیشنهادی به آنان شد.

بازیگر مجموعه تلویزیونی پشت کنکوری‌ها (پریسا بخت‌آور ۱۳۸۳) گفت: نمی دانم چرا سوپراستار پیشکسوت نداریم؛ البته آدم هایی چون جمشید مشایخی و علی نصیریان جزو پیشکسوتانی بوده اند که مردم برای دیدن بازی آنان به سینما می رفتند.

بنفشه خواه در انتها و در پاسخ به این پرسش که چرا این روزها کم کار شده است، گفت: یکی دو فیلمنامه را ایمیلی برایم فرستادند، خواندم و نپسندیدم چون دوست نداشتم و نقشی که پیشنهاد کرده بودند به دردم نمی خورد پس قبول نکردم که در این کارها حضور داشته باشم.