به گزارش سینماپرس، احمدرضا اسعدی در گفت وگو با ایرنا و در پاسخ به این پرسش که این روزها مشغول چه کاری است، بیان کرد: آخرین کاری که داشتم سریال دیو و ماه پیشونی (ویژه کودکان و نوجوانان) به کارگردانی حسین قناعت و برای نمایش خانگی بود.

بازیگر فیلم سینمایی غیبت موجه (عباس رافعی ۱۳۹۹) تصریح کرد: کار با جوانان را دوست دارم؛ چندین کار صدثانیه ای داشته ام و کار کودک برایم اولویت است.

وی با توضیح این موضوع که مباحث مالی تا چه اندازه در پذیرش نقش ها برایش اهمیت دارد، اظهار داشت: ۵۰ سال است که در کار تلویزیون و تئاتر و سینما هستم و امروز از لحاظ مالی مسئول مالی و نماینده خانواده ام هستم و به همین دلیل مباحث مالی برایم اهمیت دارد و در همان ابتدای کار از تهیه کننده در مورد پرداخت کار سوال می کنم.

بازیگر سریال تلویزیونی آژانس دوستی (گروهی از کاگردانان ۱۳۷۷–۱۳۷۶) در پاسخ به این پرسش که خاستگاه بازیگری کجاست، تصریح کرد: امروز وضعیت اجتماعی فرق کرده است اما من از جمله دانش آموزانی بودم که اول کار تئاتر داشتم و بعد به دبیرستان رفتم. آن زمان کار هنر خیلی جدی بود و استادان ما به مسائل درسی‌مان بسیار اهمیت می دادند و ما دانش آموزان تنبلی نبودیم.

بازیگر فیلم سینمایی نهنگ عنبر ۲: سلکشن رؤیا (سامان مقدم ۱۳۹۵) ادامه داد: من از دانش آموزانی بودم که کارهای درسی را در مدرسه انجام می دادم که وقتی به خانه می آیم خوب استراحت کنم و بعد به تمرین تئاترم برسم؛ بعدها فهمیدم که هنر تا چه اندازه شریف است.

وی افزود: به کسانی که عاشق و دنبال بازیگری هستند پیشنهاد می کنم درسشان را بخوانند و تحصیلاتشان را ادامه دهند چراکه هنر مغایرتی با تحصیلات ندارد و حتی کمک می کند تا افراد در زندگی منظم تر شوند و شرح وظیفه شان را پی بگیرند؛ هنر به آنها احترام متقابل به خانواده شان را یاد می دهد این که به کوچکتر و بزرگتر و جامعه احترام بگذارند و این ساحت قدسی هنر است.

بازیگر فیلم سینمایی پوپک و مش ماشاالله (فرزاد موتمن ۱۳۸۹) تاکید کرد: به هرکسی که به من بگوید می خواهد بازیگر شود توصیه می کنم که ابتدا بروند در سینمای جوان دوره تخصصی ببینند؛ آنجا دوره های کارگردانی، تدوین، عکاسی هست و زمانی که شما در فیلم خود یا دیگری بازی کنید به بهترین شکل با ساحت شریف سینما و دوربین آشنا می شوید.

این هنرمند تصریح کرد: بازیگری در کودکی نقش اول فیلمی را گرفته و پس از آن به او نقش نداده اند و مسیر زندگی اش عوض و ویران شده است چرا که راه درستی را در پیش نگرفته است؛ در نتیجه پیشنهاد من این است که این آدم ها ابتدا به درسشان برسند چون درس قابلیت خودش را دارد و استادان بزرگی در سینما داریم که مهندس، دکتر، معمار، نقاش و وکیل هستند اما در کنار آن بازیگر و کارگردان و آهنگسازند و در عرصه های دیگر هم هنرمند هستند و چقدر هم عالی.

بازیگر فیلم سینمایی مدرسه پیرمردها (سیدعلی سجادی حسینی ۱۳۷۰) در پاسخ به این پرسش که جایگاه آموزشگاه های بازیگری در تربیت بازیگر را در چه می دانند، اظهار داشت: برای پاسخ به این پرسش به جمله استاد صبا ارجاع می دهم که از او پرسیدند آیا ویولن، ساز خوبی است؟ و ایشان گفته بود: «تا زیر دست چه کسی باشد»؛ مثال دیگری می زنم. اگر شما از یک صاحب نظر سوال کنید که مثلا از خیابان شریعی تا پارک وی چقدر راه است، او می گوید کمی راه برو تا ببینم سرعت تو چقدر است.

اسعدی یادآور شد: در نتیجه باید دید مسئولان آموزشگاه های بازیگری از کدام وادی آمده اند؛ آیا تجربه کلان این رشته را دارند و یا صرفا مدیر هستند و اگر مدیر هستند خیلی هم عالی است که مدیریت می کنند اما زمانی که یک متخصص را به عنوان مدیر آموزش سرکار بگذارند؛ هستند کسانی که پولی دارند و آموزشگاهی می زنند و مدیریت آن را برعهده د ارند و اینها می خواهند هنر را حمایت کنند و این حرکت زمانی که اصولی و همراه با سپردن کار به کاردان باشد، بسیار قابل تقدیر است.

بازیگر فیلم سینمایی پاتال و آرزوهای کوچک (مسعود کرامتی ۱۳۶۸) ادامه داد: به شخصه قابلیت تدریس ندارم اما مدیر آموزش بودن را بلدم و می دانم که چه کسی می تواند تئاتر آموزش دهد یا سینما.

وی در پاسخ به این پرسش که در کارنامه کاری کدام آثار را بیش از سایرین دوست دارد، تصریح کرد: بگو بابا اثر خسرو ملکان، کاری زلال و گروه بسیار عالی بود و من در این گروه شایسته توانستم نقش خود را به بهترین شکل ایفا کنم. در کارهای سینمایی هم دل و دشنه مسعود جعفری جوزانی (۱۳۷۳) و دیو و ماه پیشونی حسین قناعت (۱۴۰۱) کارهایی بود که دوست داشتم چرا که گروه عالی بود.