به گزارش سینماپرس،مهدی احمدی تهیه‌کننده فیلم «ارثیه فامیلی» به کارگردانی حامد رضی که این روزها در حال اکران در سینماهای کشور است، در گفتگو با مهر، درباره شرایط اکران این فیلم گفت: از شرایط اکران فیلم خود اصلاً راضی نیستیم و معتقدم اکران همزمان ۱۰ فیلم، شرایطی ناعادلانه را در سینماها به‌وجود آورده که به خیلی از فیلم‌ها لطمه زده، این شرایط حتی به پرفروش‌ترین فیلم این روزها هم لطمه زده است.

وی ادامه داد: متأسفانه سینماداران تبدیل به حاکم مطلق اکران شده‌اند و هیچ نظارتی بر عملکردشان هم نیست. گویی هیچ مدیریتی نه بر چرخه تولید و نه بر چرخه اکران وجود ندارد.

تهیه‌کننده «ارثیه فامیلی» در پاسخ به اینکه اگر شرایط اینگونه نبود آیا فروش فیلمش بهتر بود هم گفت: به هر حال شرایط فیلم دیگر اینگونه هم نبود. من وقتی در کل سینماهای تهران، تنها ۴ سالن برای اکران فیلمم در اختیار دارم که همان‌ها هم سانس‌های قبل از ۳ بعد از ظهر است، چه انتظاری می‌توانم داشته باشد؟ خود شما سانس یک و یا سانس سه بعدازظهر سینما می‌روید؟ به‌خصوص که فیلم ما یک فیلم خانوادگی است و واقعاً خانواده‌ها برای رفتن به سینما از یک ساعتی به بعد را انتخاب می‌کنند، آن هم به شرطی که سینما در نقاط مختلف شهر در دسترس آن‌ها باشد.

«ارثیه فامیلی» در شرایط بهتر ۲۰۰ میلیون تومان می‌فروخت!

وی افزود: با در نظر گرفتن همین موارد است که معتقدم فیلم «ارثیه فامیلی» در شرایط متفاوت از این شرایط، قطعاً فروش بهتری می‌توانست داشته باشد و حداقل می‌توانست ۲۰۰ میلیون تومان بفروشد!

این تهیه‌کننده در پاسخ به این پرسش که آیا واقعاً ۲۰۰ میلیون تومان را فروشی ایده‌آل برای یک فیلم می‌داند؟ گفت: قطعاً این فروش خوب نیست! کمااینکه این روزها فروش یک میلیارد تومان هم برای یک فیلم نمی‌تواند فروش خوبی باشد. اما وقتی فیلمی در کنار ۱۰ فیلم دیگر و در چنین شرایطی اکران می‌شود، چه انتظاری می‌توان داشت؟ با فروشی که فیلم «فسیل» دارد شک نکنید که سینماداران تا عید نوروز سال بعد آن را روی پرده نگه می‌دارند! این فیلم حق دارد بفروشد اما حق آن تهیه‌کننده‌هایی که فیلمشان در نوبت اکران مانده است چه می‌شود؟

واقعیت این است که من با نگاه تجاری این فیلم را نساخته‌ام. من واقفم که فیلم من یک فیلم شکست‌خورده است و این شکست هم مربوط به مرحله فیلم‌نامه نمی‌شود بلکه این فیلم در مرحله ساخت شکست خورد. من نزدیک به ۵۰ سال است که حرفه‌ام سینماست و فیلم‌های پرفروش هم در کارنامه‌ام دارم

احمدی ادامه داد: اگر شرایط ایده‌آل بود و با تجمیع فروش تهران و شهرستان، فیلم ما حداقل می‌بایست ۵۰۰ میلیون تومان در گیشه می‌فروخت که در کنار آن به فروش اکران آنلاین و واگذاری حق پخش به تلویزیون هم حساب کرده بودیم. واقعیت این است که من با نگاه تجاری این فیلم را نساخته‌ام. من واقفم که فیلم من یک فیلم شکست‌خورده است و این شکست هم مربوط به مرحله فیلم‌نامه نمی‌شود بلکه این فیلم در مرحله ساخت شکست خورد. من نزدیک به ۵۰ سال است که حرفه‌ام سینماست و فیلم‌های پرفروش هم در کارنامه‌ام دارم. من «یار در خانه» را با خسرو سینایی کار کردم. «دل‌نمک» را با امیر قویدل کار کردم و در اولین فیلم سیروس مقدم با نام «گرگ‌های گرسنه» فیلم‌نامه‌نویس و بازیگر بودم.

این تهیه‌کننده سینما تأکید کرد: من قصد دفاع از فیلم «ارثیه فامیلی» را ندارم چرا که معتقدم این فیلم در این قالب، محکوم به شکست بود. اما بیایید نگاه کلان‌تری به سینمای امروز داشته باشیم. اگر چند فیلمی که فروش خوبی دارند را کنار بگذاریم، باقی فیلم‌ها چه فروشی دارند؟ ما چقدر در همین سینمای این سال‌ها فیلم داشته‌ایم که بازسازی شده عین‌به‌عین فیلم‌های قبل از انقلاب بوده‌اند؟ در این سال‌ها ذائقه تماشاگر را تغییر داده‌ایم و او را به سمت دلقک‌بازی کشانده‌ایم!

وی در واکنش به این نکته که استقبال مخاطبان از فیلم «فسیل» را نمی‌توان به معنای نزول سطح ذائقه آن‌ها دانست، چرا که فیلم قابل‌قبول و استانداردی است، گفت: حتی از منظر فروش هم بخواهیم بحث کنیم، مگر ما چند فیلم مانند «فسیل» داریم؟ من اصلاً قصد دفاع از فیلم خودم را ندارم. من در همان فرآیند تولید متوجه اشتباهاتم شدم، اما باید پروژه را تمام می‌کردم.

می‌دانستم فیلم شکست خورده اما باید تمامش می‌کردم

احمدی در پاسخ به این انتقاد که با اطلاع از شکست فیلم، چرا تولید آن به اتمام رسیده و حالا روانه پرده سینماها شده است، گفت: در هر صورت ما ضرر کرده بودیم اما باید تکلیف پروژه مشخص می‌شد. حالا هم مخاطب می‌تواند دست به انتخاب بزند. اینکه فیلم در حال حاضر در هر روز کمتر از ۵ مخاطب دارد، یعنی فیلم چیزی نداشته که مخاطب آن را انتخاب کند. اعتراضی هم که در ابتدای این گفتگو داشتم، ناظر به سیستم کلی تولید و اکران در سینمای ایران بود. به فیلم خودم کاری ندارم، امروز کل سینمای ما دچار اشکال اساسی است.

وی ادامه داد: واقعاً چند فیلم سودده از ابتدای امسال در سینماها اکران شده است؟ باور کنید بحث من فیلم خودم نیست چرا که شکستش را پذیرفته‌ام. من زمانی می‌توانم از فیلمی دفاع کنم که جای دفاع داشته باشد. من حتی درباره شرایط اکران فیلم خودم هم اعتراضی ندارم. اگر بخواهیم وضعیت امروز سینمای ایران را آسیب‌شناسی کنیم باید همه چیز را به‌صورت ریشه‌ای مدنظر قرار دهیم.

این تهیه‌کننده باسابقه گفت: زمانی شرایط تولید در سینمای ایران به‌گونه‌ای بود که من در مقام تهیه‌کننده در همان مرحله تولید می‌دانستم فیلمم قرار است در چند سینما و در چند استان اکران داشته باشد. سیستم تولید و پخش به‌صورت پیوسته به هم بود و سامان مشخصی داشت. اگر فیلم من می‌توانست در اکران موفق عمل کند، می‌توانست بیشتر از بازه چند هفته‌ای که برای فیلم‌ها تعیین شده بود روی پرده بماند. در عین حال اگر فیلمی هم بفروش بود، اینگونه نبود که همان‌طور اکرانش ادامه پیدا کند، بلکه به‌صورت گردشی در سینماهای مختلف روی پرده می‌رفت تا نظم ورود فیلم‌های جدید به چرخه اکران هم برهم نخورد. امروز اما چنین سیستمی وجود ندارد.

بابت تبلیغ ماهواره‌ای توبیخ‌نامه دریافت کردیم

وی افزود: همین فیلم «ارثیه فامیلی» اگر بازیگران بهتری داشت احتمالاً فروشش ۳۰ درصد بالاتر هم می‌رفت اما بازهم یک فیلم شکست‌خورده بود. هیچ مسئولی برای نظارت بر شرایط تولید و اکران سینمای ایران نداریم. من قرار بود این فیلم را اکران نکنم و پیش چند مدیر هم رفتم و از آن‌ها خواستم آن را کنار بگذارند و به جای آن به دیگر مشکلات من توجه داشته باشند. در مدت دو سال هیچ‌کدام از این مدیران جواب‌گوی مشکل دفتر فیلمسازی من نبودند، اما به محض اینکه یکی از شبکه‌های ماهواره‌ای تبلیغ فیلمم را پخش کرد، سریع توبیخ‌نامه‌اش به دستم رسید! ما که امکان تبلیغ تلویزیونی نداریم، تبلیغات محیطی هم که در انحصار یک سری فیلم‌های خاص است، در این شرایط چرا جلوی ظرفیت‌های دیگر را می‌گیرند؟ چرا در همین شرایط فیلم فلان فیلمساز می‌تواند تبلیغ ماهواره‌ای داشته باشد، اما فیلم ما در بخش خصوصی باید توبیخ شود؟ این‌هاست که مشکل امروز سینمای ماست.

تهیه‌کننده «ارثیه فامیلی» در پایان باردیگر تأکید کرد: این یک اشتباه محض است اگر من قصد داشته باشم از این فیلم و شرایط فروشش دفاع کنم. بحثم این است که فارغ از شرایط یک یا دو فیلم، نظم کلی سینمای ایران نیاز به سامان‌دهی دارد. چرا سینمای ایران باید اینگونه باشد که در یک سال نهایتاً پنج فیلم به سوددهی برسند؟ باقی فیلم‌ها همه محکوم به شکست هستند، حالا شاید یکی کمتر و یکی بیشتر.