طراح چهره پردازی فیلم های سینمایی «هیس، دخترها فریاد نمی زنند» و «صد سال به این سال ها» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس یادآور شد: بنده از زمانی که جوان بودم تا الآن همه جا در مصاحبه هایم گفتم تبعیض در سینمای ایران فاجعه بار است. حتی زمانی که در انجمن چهره پردازان مسئولیت داشتم همواره پیگیر این قضیه بودم اما متأسفانه این شرایط همچنان ادامه دارد.

وی در همین راستا افزود: به عنوان مثال در گذشته ۲-۳ خانم طراح چهره پردازی در سینما بودند و به مرور زمان وقتی بیشتر فیلم تولید شد و اهالی سینما گسترش پیدا کردند دیگر به خانم های نسل جوان تر اجازه کار و فعالیت در حیطه طراحی داده نشد و همین باعث شده تا امروز من نگران خانم های مستعد و خلاق و جوان باشم که سال ها است با عشق در این حیطه فعالیت می کنند اما عده ای نمی خواهند و نمی گذارند که آن ها وارد حوزه طراحی شوند.

این سینماگر ادامه داد: هیچ وقت این خاطره تلخ را فراموش نمی کنم که سال ها قبل سر فیلم «بمانی» به کارگردانی آقای داریوش مهرجویی که بنده طراحی چهره پردازی آن را بر عهده داشتم و همه اهالی سینما می گفتند سیمرغ بهترین چهره پرداز قطعاً به شما می رسد آقای پرستویی که آن زمان در رأس هیأت داوران بودند حق مرا خوردند و گفتند ما امسال می خواهیم جایزه بهترین چهره پردازی را به فیلمی بدهیم که گریم ندارد! این مسأله هنوز که هنوز است نقل محافل است و همه از این حق خوری و حق کشی علنی یاد می کنند.

نویدی تأکید کرد: در آن زمان بنده چون یک زن بودم به راحتی حقم را خوردند اما خوب من بیدی نبودم که به این بادها بلرزم و آنقدر ادامه دادم تا سرانجام برای طراحی چهره پردازی فیلم «ایران برگر» که در آن یک ایل را لر کرده بودم نتوانستند نادیده ام بگیرند و مجبور شدند سیمرغ بلورین بهترین چهره پردازی را به من بدهند.

طراح چهره پردازی فیلم های سینمایی «پشت دیوار سکوت» و «گزارش یک جشن» در همین زمینه خاطرنشان کرد: بنده واقعاً دلم می سوزد از اینکه می بینم بانوان جوان مستعد چهره پرداز باید بروند و دستیاری فلان آقایی را بکنند که نهایتاً ۳-۴ سال است وارد سینما شده و حتی تیپ سازی و شخصیت سازی ساده را هم بلد نیست و گریم را با آرایش اشتباه گرفته است! نکته قابل تأمل تر اینکه همواره در سینما این ندا به گوش می رسد که ما حامی بانوان هستیم و... اما در عمل چنین چیزی را نمی بینیم!

وی متذکر شد: حقیقتاً این وضعیت گریم در سینما بنده را به شدت ناراحت می کند! طراحان آقا بلد شده اند برای خانم ها مژه های دو سانتی و موهای بلوند کرده و... بگذارند و اصلاً به کاراکتر هیچ اهمیتی نمی دهند. خوب این چه وضع سینما است؟ چرا مدیران سینمایی و فرهنگی و مسئولان صنفی سینما چشم خود را روی همین مصیبت به ظاهر کوچک اما در باطن بزرگ و عمیق بسته اند؟

نویدی تصریح کرد: صیانت از حقوق حقه اهالی سینما کجاست؟ ما باید دردهای مان را به چه کسی بازگو کنیم؟ چرا الآن وقتی دستیاران سر پروژه ها می روند به آن ها هیچ پولی نمی دهند و می گویند این جزو دوره کارورزی شما است؟ آیا این رفتار منصفانه است؟ آیا این کردار عادلانه است؟ چرا مدیران سینمایی که از ظلم آشکار به حق بسیاری از بچه های ضعیف تر سینما آگاه هستند هیچ تدبیری اندیشه نمی کنند و وارد میدان نمی شوند؟

طراح چهره پردازی فیلم های سینمایی «ازدواج به سبک ایرانی» و «مهمان مامان» در همین راستا تأکید کرد: چرا ما نمی توانیم به راحتی به رئیس سازمان سینمایی و وزیر ارشاد دسترسی داشته باشیم و دردها و معضلات مان را برای آن ها بازگو کنیم؟ آیا مدیریت جز این است که باید دردها و مصائب ما را بشنوند و برای رفع این دردها چاره اندیشی کنند؟ پس چرا کسی نمی خواهد حرف ها و درد دل های کهنه ما را بشنود؟

این چهره پرداز برجسته در بخش دیگری از این گفتگو با بیان اینکه تعداد کثیری از اهالی سینما با سختی و مشکلات در حال گذران زندگی هستند افزود: یک عمر است ما از این سختی و مشکلات می گوییم اما هیچ اتفاقی برایمان نیفتاده! رفیق بازی و دوست بازی در این سینما بیداد می کند و تبحر و دانش و تجربه و تخصص در اولویت قرار ندارد!

وی در پایان این گفتگو خاطرنشان کرد: باید کسانی که ادعای حقوق صیانت از هنرمندان دارند به این مسائل ورود کنند. تمامی نهادهایی که عنوان سینما را با خود به یدک می کشند باید فکر و چاره ای برای رفع موانع متعدد که بر سر راه ما است باشند و امیدوارم که چنین شود.