عبدالله علیخانی تهیه کننده سینما همزمان با اتمام دومین سال حضور مدیران سینمایی جدید در خصوص وضعیت امروز سینمای کشور گفت: مدیران شعار می دهند چون میزهای شان را دوست دارند و می خواهند با شعارهای قشنگ میزهای شان را نگه دارند اما افسوس که به وضعیت سینما به شدت بی توجهند و تدبیری برای رفع بحران ندارند.

تهیه کننده فیلم های سینمایی «عطش» و «آواز قو» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: متأسفانه همواره در اغلب دولت ها و در بسیاری از حوزه ها با مدیرانی روبرو هستیم که تنها شعار می دهند اما به شعارها و وعده های خوب خود جامعه عمل نمی پوشانند! آن ها شعار می دهند تا میز و پست های شان حفظ شود و مسأله اینجا است که بعد از اتمام دوره مدیریتی شان کسی آن ها را بازخواست نمی کند و از آن ها سوأل نمی کند که در دوران مدیریت شان چه کاری انجام دادند و چه کردند!

وی ادامه داد: یکی از مهمترین معضلات امروز سینمای کشور پول های انبوه دولتی است که وارد سینما شده و نظم این حوزه را به هم زده است. از سوی دیگر برخی افراد نیز برای پولشویی وارد سینما شده اند و همه این مسائل دست در دست هم داده تا اغلب آدم های حرفه ای سینما از این حوزه کناره گیری کنند و سینما تنها به دست دولت و پولشویان بیفتد.

علیخانی تأکید کرد: بی تردید اگر وضعیت سینما به همین منوال پیش برود اوضاع روز به روز بدتر خواهد شد و در آینده ای نه چندان دور شاهد خداحافظی تمامی سینماگران حرفه ای از این هنر-صنعت خواهیم بود.

این سینماگر پیشکوت سپس با بیان اینکه سینما به مثابه بیماری است که با دستگاه تنفس می کند متذکر شد: سینمای ایران را به نوعی می توان تعطیل شده به حساب آورد؛ به عنوان مثال از همین ابتدای سال تا الآن جز دو فیلم «فسیل» و «شهر هرت» که فروش قابل قبولی داشته اند مابقی فیلم ها حتی نتوانستند خرج خود را درآورند.

وی تصریح کرد: حضور در سینمای ایران دقیقاً مشابه بازی قمار شده؛ به گونه ای که یکی دو نفر در آن می برند و بقیه مال باخته و بیچاره می شوند. سینمای ایران مدت ها است به دلیل سیاست های غلط مدیران در کما رفته و تنها بودجه های هنگفت دولتی است که در ظاهر این حوزه را سر پا نگه داشته است.

تهیه کننده فیلم های سینمایی «رز زرد» و «عقرب» در پایان این گفتگو خاطرنشان کرد: متأسفانه بخش اعظمی از پول های دولتی هم صرف ساخت آثاری می شود که اصلاً مخاطبی ندارند و این مسأله اصلاً قابل قبول نیست. علاوه بر این مدیران هم تنها سلیقه شخصی شان را بر سینما حاکم کرده اند و بر اساس سلیقه خود سینما را پیش می برند و سلیقه ۸۵ میلیون نفر مردم ایران را که سینما در اصل متعلق به آن ها است رسماً فراموش کرده اند. بنده بر اساس تجربه ای که دارم عرض می کنم که اگر شرایط به همین صورت پیش برود قطعاً روزهای بدتری در سینما خواهیم دید.