رئیس سابق انجمن منشیان صحنه در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: حتی دیگر کمک‌هایی مانند اعطای سبد کالا، بن خرید کالا و... نیز دریغ شده و این اتفاقات گذران زندگی را به شدت برای ما دشوار کرده است. خواهش بنده از مسئولان اصناف سینمایی این است که اینقدر جذب برای عضویت نداشته باشند. چرا که این جذب عضویت ها باعث می شود امید به آینده ای بهتر در دل اعضایی که نمی دانند آخر و عاقبت کار در سینما چیست را به وجود آورد. ما باید تا جایی که می توانیم به جوانان گوشزد کنیم که خود را درگیر سینما نکنند و پی کار بهتری بروند که بتواند آینده زندگی شان را تأمین کند.

وی سپس با بیان اینکه کار کردن در سینما جز تلف کردن عمر و به هیچ جا نرسیدن هیچ عایدی ندارد یادآور شد: بنده به عنوان یک منشی صحنه که ۳۰ سال در سینمای کشور فعالیت داشتم و سال ها در رأس جایگاه صنفی بودم عنوان می کنم که اهالی سینما جزو محروم ترین اقشار هستند.

رضا تأکید کرد: مشکلات و معضلاتی که در زندگی سینماگران وجود دارد به دلیل این است که ما حقوق بگیر نیستیم و از جایی حمایت مالی نمی شویم و اگر ما را بخواهند در صحنه حضور پیدا می کنیم. این حضور در صحنه ممکن است در سال یکی دو بار اتفاق بیفتد و ممکن است تا چند سال سراغ افراد نروند و هیچ تضمینی برای امرار معاش افراد وجود ندارد.

این سینماگر پیشکسوت با تأکید بر اینکه سینماگران این روزها شرایط بسیار وخیمی را از نظر وضعیت معیشتی، بیکاری و سرگردانی شاهد هستند متذکر شد: از نظر مالی و معیشتی همیشه معضل برای سینماگران بوده، به خصوص برای بانوان سینماگر این معضل چند برابر بوده چرا که آن ها نان آور خانواده های شان بوده اند و سعی داشتند زندگی اعضای خانواده خود را تأمین کنند.

وی تصریح کرد: این باعث تأسف است که هنوز هیچ یک از نهادها و ارگان های سینمایی تدبیری برای رفع معضل بیمه ای ما نداشتند. ما حتی اگر سر کار هم نباشیم بیمه بیکاری نداریم، سنوات نداریم، امنیت شغلی نداریم؛ ما مجبوریم با حداقل حقوق بازنشستگی تأمین اجتماعی سر کنیم. این اتفاقات باعث شده تا بسیاری از اهالی سینما بعد از سال ها کار برای فرهنگ و هنر این مرز و بوم به مشاغل دیگر روی بیاورند و از این حرفه بروند.

رضا یادآور شد: پیش از این هرزگاهی صندوق اعتباری هنر با اعطای مبالغی سعی می کرد اندکی کمک برای تأمین معاش هنرمندان را بر عهده بگیرد اما اینک چند سالی است که دیگر این کار را هم نمی‌کنند و رسماً هنرمندان را به فراموشی سپرده‌اند. حتی دیگر کمک‌هایی مانند اعطای سبد کالا، بن خرید کالا و... نیز دریغ شده و این اتفاقات گذران زندگی را به شدت برای ما دشوار کرده است.

این منشی صحنه با طرح این پرسش که چرا مسئولان به وظیفه شان عمل نمی کنند و به داد بچه های صنوف نمی رسند؟ اظهار داشت: این روزها خیلی از اصناف هستند که درصد بیکاری بالایی دارند چرا که اغلب افراد باند و اکیپ های متعدد تشکیل داده اند و تنها با افراد مورد نظر خودشان کار می کنند. تولیدات سینمایی نیز به شدت کاهشی شده و بیشتر افراد به سمت تولید آثار سینمای خانگی روی آورده اند.

وی افزود: به علاوه بسیاری از تهیه کنندگان به موقع دستمزد سینماگران را پرداخت نمی کنند و نهادی هم نیست که روی این عملکرد تهیه کنندگان نظارت داشته باشد. همه این اتفاقات دست در دست هم داده تا روز به روز زندگی بیش از پیش برای سینماگران دشوار شود. ما کسانی را داریم که مدت ها است درگیر شورای داوری و شکایت کیفری هستند. چک های شان پاس نمی شود اما هیچ نهاد و ارگانی پشتیبان شان نیست.

رضا تأکید کرد: کمترین توقعی که ما از مسئولان فرهنگی و سینمایی کشور داریم این است که یک حقوق ثابت برای بیکاران سینما در نظر بگیرند. آن ها باید تلاش کنند تا لایحه ای در خصوص به مجلس شورای اسلامی برود و تصویب شود. مدیران باید خود را در قبال وضعیت وخیم معیشتی سینماگران ملزم بدانند و به فریادشان برسند.

وی در پایان این گفتگو افزود: خواهش ما این است که مسئولان به داد سینماگران برسند به داد اهالی بیکار سینما برسند که تحت شرایط بسیار بدی زندگی می کنند. این تلخ و دردآور است که باید عنوان کنم برخی افراد دنبال درمان بیماری های خود نمی روند چون از نظر معیشتی سخت در مضیقه هستند و روز به روز هم اوضاع شان وخیم تر می شود و بارها دیدیم از درد ناله می کنند و از دنیا می روند.