هاشمی در گفتگو با سیدرضا منتظری افزود: ماهیت شورای صنفی اکران؛ صنفی و نهادی است و باید در تصمیماتش ضمن برقراری عدالت نسبی مصالح عمومی سینما خاصه در حوزه اقتصادی را مدنظر قرار بدهد.

وی یادآور شد: در شرایط پسا کرونا که رخوت و تعطیلی بر سالن های سینما چنبره زده بود، هیچ تهیه کننده ای حاضر به اکران فیلمش نمی شد؛ البته حق هم داشتند، به دلیل عدم استقبال مردم میلیاردها سرمایه ممکن بود از بین برود تا اینکه اقای سید ابراهیم عامریان تهیه کننده «دینامیت» این ریسک را به جان پذیرفت و فیلمش را اکران کرد، بعد از وقایع شهریور پارسال، «فسیل» صدها سالن سینما را که در آستانه تعطیلی مطلق بودند جان تازه ای بخشید و با استقبال بی نظیر مردم هفته به هفته «فسیل» از فروش و مخاطب بیشتری بهره مند گردید تا جایی که با ۷ میلیون مخاطب به فروش بالای ۲۸۰ میلیارد تومان رسید.

این تهیه کننده پیشکسوت متذکر شد: بنا به اذعان صاحبان سالن، «فسیل» نه تنها سالن ها را از تعطیلی نجات داد که ضرر و خسارت هنگفت آنها در دوران کرونا را هم جبران کرد. حال در این شرایط بجای اینکه از تهیه کننده فهیم و نجیب این فیلم قدردانی کنیم؛ در شورای صنفی اکران بنا به دلائلی که اعلام نمی کنند ولی می دانیم که تمامیت خواهان در حاشیه کدام جلسه چنین درخواست ناحقی را مطرح و شورا و سازمان را تحت فشار قرار داده اند، شورا علیرغم تصمیم قبلی خود مبنی بر ادامه اکران «فسیل» تا پایان سال را یک شبه کنار گذاشته و حکم به توقف این فیلم می دهند.

تهیه کننده فیلم های سینمایی «اعتراض» و «شوکران» با بیان اینکه فرای مواضع متناقض آقایان در شورا، به تهیه کننده ای که به وعده شما برای ادامه اکران تا پایان سال میلیاردها تومان مجدد هزینه تبلیغات کرده و حال با حکم توقف فیلمش روبرو شده، چه جوابی می دهید؟ اظهار داشت: این ضرر مالی را چه کسی قرار است جبران کند؟ تصمیمی که نه تنها برخلاف قوانین و آیین نامه های موضوعه است بلکه با تمام اصول و معیارهای انسانی، حرفه ای و شرعی نیز در تضاد و تقابل است. آقایان اگر نمی توانند چراغ این سینما را روشن نگه دارند و از منافع اقتصادی آن صیانت کنند؛ سلمنا استعفا بدهند و شورای صنفی را به اهلش بسپارند. بنا نیست شورای صنفی از بار مسئولیت شانه خالی کرده و با فرافکنی تقصیر را به گردن دیگران بیندازد.

هاشمی تصریح کرد: توقف یک شبه فیلمی که ماهیانه ۵ میلیارد فروش داشته و هنوز مخاطب بالقوه دارد، بدعت خطرناکی ست که اگر رویه شود دامن همه تهیه کنندگان سینما را خواهد گرفت. فیلم هایی همچون «عقاب ها،» «اخراجی ها»، «کلاه قرمزی و پسرخاله» و امثالهم فیلم های پرفروش سینمای ایران هستند که به دلیل برخورداری از مولفه های یک فیلم پرفروش، به آنها فرصت و مجال کافی (به روش های مالوف) داده شد تا طی ماه ها و بعضا سالها به این رکورد رسیدند! عقل سلیم هم چنین حکم می کند؛ اما در عوض باید پرسید کدام طیف و نحله فکری بیماری ست که با رونق سینما و استقبال مخاطب از فیلم ها، عرصه بر او تنگ شده و باعث اختلال در شریان های حیاتی او می شود؟