به گزارش سینماپرس، در فیلمسازی وقتی وارد دنیایی می‌شوید که هیچ شناختی از آن ندارید، قطعا فیلمتان مانند «آغوش باز» خواهد بود.

درک اینکه کارگردان فیلم‌های خوبی چون «دهلیز» و «سیانور» به ساخت چنین فیلمی پرداخته است، قطعا می‌تواند سوال برانگیز باشد. ‌
در تمام مدت زمان فیلم مخاطب باید به دنبال حادثه محرک فیلم باشد و تا لحظه آخر این اتفاق در فیلم «آغوش باز» رخ نمی‌دهد.
بهروز شعیبی همیشه در فیلم‌ها و سریال‌هایش عاشقانه‌هایی مختص به خود را داشته که مخاطب را با خود همراه می‌کند، اما این بار به جای عاشقانه به سراغ خیانت رفته و چون از این فضا اطلاعات کافی نداشته، نتوانسته است آن را به تصویر بکشد.
باید امیدوار بود که این کارگردان که جزو سرمایه‌های سینمای ایران است، دوباره به گذشته خود در فیلمسازی رجوع کرده و سراغ سوژه‌ها و داستان‌هایی برود که در ساخت آنها تبحر خود را نشان داده است.
فیلم «آغوش باز» نشان داد که ساخت فیلم بد به ارگانی یا مستقل بودن آن ربطی ندارد و می‌توان با سرمایه شخصی هم فیلمی ساخت که نه منتقدان را سر ذوق بیاورد و نه در اکران عمومی اقبالی داشته باشد.

*میزان