به گزارش سینماپرس، محمدتقی فهیم با انتشار متنی در فضای مجازی نوشت: اگرچه نتیجه داوری‌ جشنواره‌ها همواره با حاشیه‌هایی روبروست و مطابق تجربه و روال، هر انتخابی بالاخره عده‌ای را شادمان و گروهی را افسرده خواهد کرد، اما به همین سیاق هم در دوره‌هایی حاصل داوری‌ها خیلی گل‌درشت حکایت از فقدان تخصص و اعمال ضعف بر قوت است. در اینکه سلیقه و حس داوران در گزینش‌هایشان نقش دارد و بعضا ممکن است رابطه هم دخیل باشد نیز وجود دارد، ولی نتایجی مورد وثوق قرار می‌گیرد و معتبر شناخته می‌شود که در کلیت امر، نشان از غلبه تخصص و تعهد و دانش سینمایی بر وجوه دیگر باشد.
اما یکی از ویژگی‌های داوری که چنانچه رخنه داشته باشد مذموم و ناعادلانه است، نوستالژی داوران نسبت به یک دوره، پدیده، رفیق، فیلمساز، مدیر و غیره است. در واقع خاطره در همه ابعادش قابل دفاع و ارزشمند است چرا که جلو برنده است، اما نوستالژی در همه جوانب‌اش، قابل نقد و فاقد ارزش است چرا که بازدارنده و عقب نگه داشتنی است. بنابراین نوستالژی بازی داوران یکی از نقاط ضعف دامن‌گیر فردی و جمعی آنان است.
برای مثال نامزد کردن فیلم «صبح اعدام» در گرایش طراحی لباس بیشتر از اینکه به کانسپت لباس در زمینه درام سینمایی و نه کلیپ توجه شده باشد به دوخت و دوز شکیل آن توجه شده است. وقتی این طراحی در مثلا فیلمی مانند «مجنون» و «پرویزخان» و ... که جنبه زیر لایه دارد و در خدمت اساس زیست تاریخ مقطع روایت است، نادیده گرفته می‌شود یا در فیلم «نوروز» دیده نمی‌شود که مبنایی دراماتیک دارد، یعنی داوران نسبت به پوشش در فیلم «صبح اعدام» دچار نوستالژی هستند. کت و شلوارها و پوشش نظامیان و ... چنان آنان را ذوق‌زده کرده که خود را در خیاطی لاله‌زار فرض کرده‌اند و نه نوگرایی و کمک به نمایشی کردن زیست آدم‌ها و فضا و غیره. یا حتی تدوین فیلم «صبح اعدام» و بدتر از همه توجه به فیلم ضعیف «تابستان همان سال» یا توجه به برخی رشته‌ها در بعضی فیلم‌ها مانند «بهشت تبهکاران» و خصوصا تعجب از نامزد کردن رضا یزدانی و بحث گریم و... علی‌ایحال همیشه خطر نوستالژی داوران در جشنواره‌ها جدی است تا حدی که عدالت را قربانی می‌کند.