بازیگر فیلم های سینمایی «هبوط» و «افسانه آه» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: دولت چهاردهم باید حریم فرهنگ را تعریف کند چرا که ما اگر حریم فرهنگ را تعریف نکنیم انتظارمان از آن تعریف نشده باقی می ماند؛ یک عده از ما فرهنگ را حسب منافع فردی مان تعریف می کنیم و برخی بر اساس منافع جمعی و گروهی و آینده و سرنوشت فرزندان مان به فرهنگ نگاه می کنیم.

وی در همین راستا ادامه داد: توقع بنده از ریاست جمهوری محترم این است که اصلاً برای خود فرهنگ یک تعریف و جامعیت قائل شوند. در رفتار هیأت دولت و برخوردها و تصمیمات باید این فرهنگ وجود داشته باشد. در مواجهه با مسائل مختلف داخلی و بین المللی باید این فرهنگ تعریف شده ملی وجود داشته باشد.

الماسی یادآور شد: در دوران پهلوی دوم یک نوع فرهنگ وارداتی آریستوکراتیکی که بدلی بود وارد کشور شده و گستردگی پیدا کرده بود و در جامعه حاکم شده بود. روابط جامعه شهرنشین روی این فرهنگ مانور می دادند اما انقلاب اسلامی ما که یک انقلاب عظیم فرهنگی بود از اساس بنیان این فرهنگ را بر هم ریخت. انقلاب ذاتش این بود که به خاطر دعوت از توده های مردم از روستاها و مرکزیت شهرها و خانواده های آریستوکرات و اشراف کهنسال و... را با خود همراه کرد.

این سینماگر تأکید کرد: توقع بنده این است رئیس جمهور گذشته پر افتخار کشورمان را برای فردا زنده کند. علت اینکه گذشته ما زنده نیست به دلیل این است که سیاستمداران مان به آن اندیشه نکرده اند.

بازیگر فیلم های سینمایی «ویزا» و «تنوره دیو» در بخش دیگری از این گفتگو با انتقاد شدید نسبت به وضعیت وخیم امروز سینمای کشور تصریح کرد: سینما باید محلی برای ترویج دانایی، خرد، اندیشه و شعور باشد نه نمایش فیلم های مبتذل! من امیدوارم در دولت جدید اهتمام جدی وجود داشته باشد تا سینما بتواند در مسیری سالم و انسانی حرکت کند.

وی خاطرنشان کرد: نیاکان ما از طریق موسیقی و غذا و زبان با هم نسبت پیدا کرده بودند. قومیت ها از این طریق به هم نزدیک شده بودند. عامل اتحاد ملی ما یکی از مهمترین هایش تاریخ و سرزمین است اما اسفا که ما به تاریخ توجه نمی کنیم.

الماسی در پایان این گفتگو افزود: چرا نباید سینمای ایران از گذشته این ملت و رازهای دست یافته به وسیله نیاکانش فیلم تهیه کند؟ شما نگاه کنید به همین کشورهای اطراف دارند برای خودشان از طریق سینما شناسنامه می نویسند اما ما که فرهنگ و عقبه و شناسنامه ای قوی داریم دست روی دست گذاشته ایم و تنها نظاره گر این ماوقع هستیم.