«محمد جواد موحد» که امسال با تهیه کننده فیلم سینمایی «تاکسیدرمی» در «چهل و سومین دوره جشنواره فیلم فجر» حضور دارد؛ در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس و به بررسی عوامل و دلایل دیدگاه های انتقادگونه و تهاجمی نسبت به سینمای ارگانی پرداخت و بیان داشت: نمی‌دانم این تفکر از کجا شکل گرفته که سینمای نهادی یا ارگانی باید زیر سؤال برود. اگر نگاهی به تاریخ سینمای ایران بیندازیم، می‌بینیم که بنیاد سینمایی فارابی نزدیک به ۴۰ سال است که به‌عنوان یک نهاد دولتی فیلم می‌سازد. حوزه هنری هم ۴۰ سال فعالیت دارد و تاکنون بیش از ۱۲۰ فیلم تولید کرده است.

وی افزود: مثلاً موسسه‌هایی مثل اوج که حدود ۱۰ تا ۱۵ سال است وارد عرصه شده و تولیدات قابل‌توجهی داشته‌اند. حتی شهرداری تهران از طریق موسسه "تصویر شهر" سال‌هاست در این حوزه فعال است.

مدیرعامل باشگاه فیلم سوره با بیان این مطلب که به نظر می‌رسد برای تقویت سینمای خصوصی، عده‌ای تصمیم گرفته‌اند سینمای ارگانی را تخریب کنند، تصریح کرد: گویی تعطیلی سینمای ارگانی باعث رشد سینمای خصوصی می‌شود. این رویکرد، نه‌تنها اشتباه است، بلکه به اصل سینما آسیب می‌زند.

تهیه کننده فیلم سینمایی «باغ کیانوش» با بیان این مطلب که سینمای دولتی در تمام دنیا متداول است بیان کرد: در همه جای دنیا، نهادها و سازمان‌های فرهنگی نقش مهمی در تولید آثار سینمایی دارند. به‌عنوان مثال، بهترین فیلم سال ۲۰۲۳ یعنی «اوپنهایمر»، مگر با حمایت استودیوهای بزرگ ساخته نشده؟ یا مگر وزارت دفاع آمریکا نقشی در تولید آن نداشته است؟ چنین مدل‌هایی در دنیا مرسوم است. اما در ایران، متأسفانه برای تخریب فیلم‌ها، افراد، یا برای تبلیغ غلط سینمای خصوصی، سینمای دولتی هدف قرار می‌گیرد.

موحد در پاسخ به این پرسش که آیا در تولیدات فرهنگی باید دید منفعتی و اقتصادی داشته باشیم یا خیر؟ اظهار کرد: اصلا اگر دید منفعتی نداشته باشیم کار فرهنگی نکرده ایم. اگر محصولی به دست مخاطب نرسیده، یعنی در تولید یا توزیع آن اشتباهی رخ داده است. سیاست‌گذاری‌های نادرست در این زمینه تأثیرگذار است.

این سینماگر در پایان گفت و گو و با بیان این مطلب که برای اینکه کمدی‌هایی با محتوای عمیق‌تر موفق شوند، نیاز به فرهنگ‌سازی و تولید مداوم داریم؛ بیان کرد: باید به نقطه‌ای برسیم که بتوانیم بگوییم کمدی‌ای تولید می‌کنیم که علاوه بر خنداندن، معنا و ارزش هم دارد. اما برای این کار، نیاز به حمایت است؛ چون تولید این‌گونه فیلم‌ها بسیار پرهزینه است. به‌عنوان مثال، اگر فیلمی ۵۰ میلیارد هزینه تولید داشته باشد، باید حداقل ۱۵۰ میلیارد بفروشد تا سرمایه برگردد. چنین شرایطی کار را برای تولید سخت می‌کند.