به گزارش سینماپرس و به نقل از ورایتی، هفتاد و هشتمین دوره جشنواره فیلم کن با یک عالم سیاست و ادای احترام ویژه به رابرت دنیرو و نطقی که وی در آن ترامپ را به عنوان «رئیس جمهور بی‌فرهنگ آمریکا» خطاب کرد، کارش را شروع کرد.

روی فرش قرمز مراسم افتتاحیه کن، جاذبه اصلی کمدی موزیکال فرانسوی «یک روز ترک کن» فیلم افتتاحیه بود که در نهایت ۵ دقیقه تشویق ایستاده گرفت. اولویت بعدی پاپاراتزی‌ها هم رابرت دنیرو بود که برای دریافت جایزه نخل طلای افتخاری از دست لئوناردو دی‌کاپریو به فرانسه سفر کرده بود. در این میان برندگان پیشین نخل طلا، از جمله کوئنتین تارانتینو و شان بیکر، همراه چهره‌هایی چون اوا لونگوریا، جولیا گارنر، هایدی کلوم و الساندرا آمبروسیو، از میان انبوه عکاسان عبور کردند. اما تام کروز با وجود این که برای اکران فیلم «ماموریت غیرممکن - روزشمار نهایی» در شهر حضور دارد، هیچ جا پیدایش نشد.

ژولیت بینوش هم بالای پله‌ها دست در دست دیگر اعضای هیئت داوران از جمله هالی بری بازیگر برنده اسکار، جرمی استرانگ بازیگر سریال «جانشینی» و پایال کاپادیا کارگردان هندی ایستاده بود.

امسال دستور لباس شامل ممنوعیت برهنگی و نیز لباس‌های زیادی پرحجم هم می‌شد، با این حال چندین مورد دنباله بلند و لباس‌های بسیار پف‌دار مانع عبور راحت از فرش قرمز شدند. در همین حال معدودی معترض، متشکل از کارگران آزاد که از شرایط کاری و کمبود مزایا ناراحت بودند، در حاشیه جشنواره شعار دادند.

در داخل کاخ جشنواره اما هیجان بیشتری حاکم بود؛ به ویژه وقتی رابرت دنیرو بازیگر سرشناس آمریکایی در سخنرانی آتشین خود هنگام دریافت نخل طلای یک عمر دستاورد حرفه‌ای، از حاضران خواست تا مخالفت خود را با دولت ترامپ نشان دهند.

وی گفت: ما باید اکنون اقدام کنیم. بدون خشونت، اما با شور و اشتیاق فراوان و عزم راسخ. وقت آن است که هر کسی که به آزادی اهمیت می‌دهد، سازماندهی کند، اعتراض کند و وقتی انتخابات برگزار می‌شود، البته رأی دهد. امشب و در ۱۱ روز آینده، ما با تجلیل از هنر در این جشنواره باشکوه، قدرت و تعهد خود را نشان می‌دهیم.

وقتی دی‌کاپریو برای اهدای این جایزه روی صحنه رفت بر بازی‌های نمادین دنیرو در سینما و تلاش‌ وی برای زنده کردن شخصیت‌هایی مانند تراویس بیکل و جیک لاموتا تمرکز کرد، اما او همچنین از بخش اجتماعی و سیاسی شخصیت دنیرو هم تمجید کرد و گفت: چه وقتی پای دوستانش در میان باشد، چه خانواده‌اش، چه برای مبارزه برای دموکراسی یا حمایت از هنر فیلمسازی، او همیشه حاضر است.

اما این ژولیت بینوش رئیس هیئت داوران بود که در سخنان آغازین خود به جنگ غزه و دیگر مسائل داغ اشاره کرد. او گفت: جنگ، بدبختی، تغییرات اقلیمی و زن‌ستیزی بدوی، شیاطین وحشی‌گری‌ ما هستند که راه فراری برای ما باقی نمی‌گذارند. امروز، بادهای درد چنان سهمگین هستند که ضعیف‌ترین آدم‌ها از گروگان‌ها تا زندانیان، که وحشت را تحمل می‌کنند، در احساس وحشتناک رهاشدگی و بی‌تفاوتی می‌میرند. در برابر عظمت این طوفان، ما باید لطافت را به دنیا بیاوریم.

در این مراسم همچنین ملین فارمر خواننده مشهور در ترانه‌ای به یاد و خاطره دیوید لینچ کارگردان آوانگاردی که زمانی با فیلم‌هایی مانند «جاده مالهالند» و «از ته دل وحشی» دل تماشاگران کن را برده بود، ادای احترام کرد.

با همه اینها لحظه شروع واقعی کن زمانی فرا رسید که تارانتینو مانند یک استاد سیرک روی صحنه رفت و قبل از اینکه میکروفون را به معنای واقعی کلمه به هوا پرت کند، اعلام کرد: کن رسما افتتاح شد.

فیلم جشن شب افتتاحیه در کن توجه جهانی را به خود جلب می‌کند، با این حال، فیلم‌هایی که آغازگر جشنواره هستند، معمولاً به سرعت از خاطره‌ها محو می‌شوند. فیلم افتتاحیه «یک روز ترک کن» هم به احتمال زیاد جزو این دسته از فیلم ها خواهد بود.

علاوه بر «آنورا» شان بیکر که موفقیتش را با جشنواره کن شروع کرد و در نهایت برنده بزرگ اسکار شد، در دوره‌های اخیر، فیلم‌های مهم اسکار مانند «آناتومی یک سقوط» و «منطقه مورد علاقه» نیز برای اولین بار در کن با توجه روبه رو شدند. امسال هم به نظر می‌رسد شرایط برای پاسخ دادن به طیف گسترده‌ای از سلیقه‌ها مهیا باشد؛ از آثار استودیویی بزرگ مانند آخرین حضور کروز در نقش جاسوس مجموعه «ماموریت غیرممکن» تا فیلم‌هایی از کارگردانان مشهوری مانند آری آستر («ادینگتون»)، جولیا دوکورنو («آلفا»)، اسپایک لی («بالاترین و پایین‌ترین»)، الیور هرمانوس («تاریخ صدا») و یواخیم تریر («ارزش احساسی») در فهرست امسال جای دارند.

همه اینها در حالی است که یک هفته قبل از شروع جشنواره کن، ترامپ پس از اعلام اینکه قصد دارد تعرفه‌های ۱۰۰ درصدی را بر تمام فیلم‌های تولید شده در خارج از کشور اعمال کند، صنعت سینما را در وضعیت سردرگمی قرار داد. وی هر چند بعد از این تهدید عقب‌نشینی کرد و گفت هنوز تصمیم نهایی گرفته نشده، اما اگر در بر همین پاشنه بچرخد، تأمین مالی برای فیلم‌ها از جمله آنهایی که در جشنواره کن اکران می‌شوند و به یارانه‌های خارجی متکی هستند، با مشکل مواجه می‌شود.

و البته لوران لافیت بازیگر فرانسوی و مجری مراسم هم کار را با کنایه‌ای به یکی از متحدان ارشد ترامپ، یعنی ایلان ماسک چنین آغاز کرد: یک بازیگر فقط یک موجود کوچک خودخواه نیست که مشغول تماشای فیلم‌های خودش باشد در حالی که چشمش به تلفن همراهش میخکوب شده و نگاهی از حسادت و نفرتی دارد که کمی شبیه نگاه کردن به یک تسلا است.