«حبیب ایل بیگی» مدیرعامل موسسه «سینماشهر» در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس در مورد تجهیز زیرساخت های سینمای کودک اظهار داشت: در برخی پردیس‌ها برای جلب خانواده‌ها و کودکان سالن‌های مخصوص ساخته شده است. مثلاً در بازدیدی که چند هفته پیش از سینمای اطلس مشهد داشتم، دیدم سالن ویژه کودک و نوجوان طراحی کرده‌اند. البته بیشتر این فضاها برای خردسالان مناسب است، در صورتی که مخاطب خردسال اصلا نمی تواند مدت طولانی برای تماشای فیلم یکجا بنشیند. نکته اصلی اینجاست. مگر ما توانسته ایم سینمای مخاطب عمومی جامعه را تامین کنیم که حالا بحث سینمای کودک را در دستور کار قرار دهیم؟

وی افزود: تجهیز سالن‌ها و زیرساخت‌ها موضوعی فرعی است؛ آنچه اصل و زیربنای سینمای کودک و نوجوان محسوب می‌شود، تولید محتوای مناسب و به‌ویژه مسئله‌ی اکران است. در واقع، می‌توان گفت موتور محرک سینمای کودک، اکران است.

وی متذکر شد: فیلم‌های کودک باید دارای عناصر فانتزی و تخیل‌برانگیز باشند؛ چرا که کودکان و نوجوانان با چنین آثاری ارتباط برقرار می‌کنند. آثار واقع‌گرایانه و اجتماعی معمولاً تلخ و سنگین‌اند و صرفاً به «درباره کودک بودن» می‌پردازند، نه «برای کودک بودن». این‌گونه آثار در حقیقت مناسب گروه سنی کودک نیستند.

ایل بیگی تصریح کرد: در دوره مسئولیتم در بنیاد فارابی پیشنهادی به شورای صنفی نمایش ارائه کردم مبنی بر اینکه هر سرگروه سینمایی موظف شود در طول سال حداقل یک فیلم کودک و نوجوان را اکران کند. این مصوبه موجب شد سرگروه‌ها خود به دنبال آثار کودک بروند و دیگر از اکران آن‌ها سر باز نزنند. پیش از آن، پخش‌کنندگان معمولاً تمایلی به نمایش این فیلم‌ها نداشتند و در بهترین حالت، آن‌ها را در سانس‌های صبح اکران می‌کردند. اما با اجرای این سیاست، حداقل هفت فیلم کودک در چرخه‌ی اکران قرار گرفتند.

وی تاکید کرد: ما نباید تجربیات به دست آمده را مجدادا تکرار کنیم. همه‌ی مدیران در دوره‌های مختلف تجربیاتی داشته‌اند که می‌توان با مرور آن‌ها، نکات مثبت را ادامه داد و از خطاهای پیشین درس گرفت. نیازی نیست هر دوره سیاست تازه‌ای از نو تعریف شود.

قائم مقام اسبق بنیاد سینمایی فارابی ضمن بیان جشنواره زدگی سینمای کودک اظهار داشت: در مقطعی که خودم مسئولیت سینمای کودک را برعهده داشتم، همیشه به فیلم‌سازان می‌گفتیم که سیاست حمایتی ما مشخص است؛ یعنی در سال ۹۶ تا سال ۱۴۰۰ از فیلم‌هایی حمایت می‌کنیم که «برای کودکان و نوجوانان» ساخته شده باشند. متاسفانه در همان زمان هم سینمای کودک جشنواره زده شده بود. فیلم‌هایی تولید می‌شدند که صرفاً برای حضور در جشنواره‌ها ساخته می‌شدند، نه برای اکران عمومی و جذب مخاطب. این روند همان تب معروفِ «جایزه‌گرایی» بود که سینمای ایران هم به آن مبتلا شد.

وی افزود: به یاد دارم در جلساتی که پیش از قبول مسئولیت سینمای کودک داشتیم، بارها تأکید کردم که باید از داوران جشنواره‌های کودک و نوجوان بخواهیم جوایز را به فیلم‌هایی بدهند که بتوانند با بخش گسترده‌تری از کودکان و نوجوانان ارتباط برقرار کنند. اگر داوران صرفاً آثار هنری و خاص را برگزینند، فیلم‌سازانی که می‌خواهند در این حوزه کار کنند، به همان مسیر هدایت می‌شوند و نتیجه‌اش فاصله گرفتن از مخاطب اصلی کودک است. در واقع، خود جشنواره با نوع داوری و سیاست‌گذاری‌اش مسیر تولید را تعیین می‌کند.

ایل بیگی با بیان این مطلب که چالش دیگر سینمای کودک، کمبود ورود فیلم‌سازان به سینمای کودک است؛ تصریح نمود: بسیاری از فیلم‌سازان علاقه‌ای به این حوزه ندارند، چون نه از نظر مالی توجیه دارد، نه حمایت مؤثری می‌شود، و نه اکران مناسبی دارند.

وی یادآور شد: در سال‌های گذشته حتی پخش‌کننده‌ها حاضر نبودند فیلم کودک را اکران کنند. گروه سینمایی کودک که مدتی تشکیل شده بود، با حجم بالایی از فیلم‌های اکران‌نشده مواجه شد که سال‌ها روی دست تهیه‌کنندگان مانده بودند.

این مدیر فرهنگی همچنین با اشاره به اینکه «جشنواره فیلم های کودکان و نوجوانان» برای کودک است یا درباره کودک بیان کرد: البته نمی‌توان فیلم‌هایی را که «درباره کودک‌اند» کنار گذاشت، اما در هر صورت باید خط‌مشی روشنی وجود داشته باشد. متأسفانه تغییر مداوم دولت‌ها، شوراهای سیاست‌گذاری و دبیران جشنواره باعث شده هیچ ثباتی در مسیر فرهنگی و اجرایی آن شکل نگیرد. در کار فرهنگی باید زمان داد تا سیاست‌ها به نتیجه برسند، اما وقتی هر دبیر تنها یک یا دو سال در سمتش می‌ماند، طبیعی است که خروجی قابل توجهی نداشته باشیم.

«حبیب ایل بیگی» در پایان این گفت و گو خاطرنشان ساخت: به نظر می‌رسد باید برای ثبات در مدیریت جشنواره فکری جدی شود. این جشنواره چراغ امید سینمای کودک است و نباید با اظهارنظرهای بدون تحقیق زیر سؤال برود. جشنواره‌ها نقش مهمی در کشف استعدادها دارند. در همین بخش فیلم کوتاه می‌توان استعدادهایی را پیدا کرد که در آینده فیلم‌سازان مؤثر سینمای کودک و نوجوان خواهند شد، به شرط آنکه شناسایی، حمایت و پیگیری شوند.