مریم اسدی، خبرنگار کتاب خبرگزاری کتاب ایران، که سال ها است در زمینه تخصصی ادبیات دفاع مقدس فعالیت می کند در گفت و گو با خبرنگار ادبی خبرگزاری سینمای ایران گفت: من ناجی دنیای ادبیات نیستم؛ این جمله ایست که هر روز با شنیدن درد دل‌ها، دغدغه ‌ها و مشکلات نویسندگان و ناشران با خودم تکرار می‌کنم. اما کو گوش شنوا؟

وی دلیل فشار افکار عمومی بر روی خبرنگاران بخش کتاب را برشمرد و گفت: حمایت نشدن داستان‌نویسان از سوی مجمع‌ها و نهادها و بنیادهای فرهنگی رنگارنگ گرفته، ناشران خسته از کتاب‌های انبار شده و چک‌هایی با موعد نزدیک و کتابفروشانی که دادبزن‌های سر پاساژ، تنها امیدشان برای فروش بیشتر کتاب‌ها هستند همه به دنبال راه نجاتی برای برون رفت از مشکلات خود هستند و به همین دلیل از ما انتظار معجزه دارند.

او با ابراز گلایه از پاسخگو نبودن مدیران بخش های فرهنگی و به خصوص کتاب توضیح داد: تلفن را برمی‌داری، زنگ می‌زنی به مدیر فلان سازمان که بگویی: چه نشسته‌ای که اعضای سازمان وزین شما، بهمان مشکل را دارند. موضع شما چیست؟. اما غافل از این که شنبه زنگ می‌زنی و چهارشنبه گوشی را برمی‌دارند و تو دوشنبه هفته بعد، موفق می‌شوی 5 دقیقه با مدیر مذکور صحبت کنی و چیزی جز چشم‌اندازهای روشن آن سازمان دستت را نمی‌گیرد.

او در پایان تلاش های روزانه یک خبرنگاران کتاب و ادبیات برای پویایی این عرصه فرهنگی بسیار پررنگ توصیف کرد و توضیح داد: تلاش می کنیم دستی برای نویسنده‌ای فراموش شده تکان دهیم تا شاید دوباره امیدوار شود و با لبخندی بر لب، قلم در دست گیرد. یا این که نوقلمان را با یک خبر چند پاراگرافی از تازه ‌ترین کتابشان خوشحال کنیم. یا تلاش می کنیم با یک گزارش نیمه جنجالی، کتاب‌های خاک خورده را به وسط میدان بکشانیم تا دوباره ورق بخورند و هوایی تازه کنند. سعی می کنیم کتاب جای شکلات و چیپس را در جیب بچه‌ ها بگیرد و درنهایت ببینی که تازگی‌ها کتاب، خودش به سوپرها آمده و قصد دارد روی خوراکی ها را کم کند.

انتهای پیام/ن.ف