می‌پرسد چه کاره‌ای؟ می‌‌گویم خبرنگار موسیقی و تئاتر. با خوش حالی می‌گوید بی معرفت ما رو هم فراموش نکنی. این دیالوگ را همه خبرنگارهای موسیقی و تئاتر بارها بارها شنیده‌اند. خصوصا نزدیک کنسرت موسیقی که همه بلیت می‌خواهند، بلیت هم گران است. این یکی از مشکلات خبرنگار موسیقی بودن و حتی خبرنگار تئاتر بودن همین است. هیچ کس از خبرنگار حوزه آی تی درخواست کارت اینترنت و کامپیوتر مجانی نمی‌کند. هیچ فردی از خبرنگار حوزه سلامت درخواست معرفی ویزیت مجانی فلان دکتر را ندارد. فراموش کرده‌ایم اگر برای سلامت و دانشمان خرج می‌کنیم باید برای لذت بردن و تفریح کردن هم خرج کرد.

برای همه دیدن کنسرت و تئاتر تفریح و استراحت محسوب می‌شود اما برای خبرنگارها رفتن به کنسرت و تئاتر کار است. برای همین اگر بعد از دیدن چند کار مثلا در جشنواره ابراز خستگی کنید همه می‌گویند: ای بابا، خوش به حالتون شما که می‌روید عشق و حال.

از سوی دیگر کافی است یک مطلب بنویسید که به مذاق فلان هنرمند مشهور خوش نیاید، تلفن و جوابیه است که در انتظار شماست. معمولا، تاکید می کنم معمولا هنرمندان هم از خبرنگار تشکر نمی‌کنند و البته هم توقعی نداریم. اطلاع رسانی وظیفه خبرنگاران است دراین شکی نیست و در اطلاع رسانی هم خستگی هست و حتی دلگری. ما خبرنگارها هم از شرایط روز و حتی برخوردهای اطرافیان، هنرمندان دلگیر می‌شویم. با این حال ما خبرنگارها این دو بخش را پذیرفته‌ایم، این شغل ماست.

با این حال دنیای موسیقی و تئاتر، دنیای زیبا و لذت بخشی است. وقتی خودم را جای خبرنگار گروه‌های دیگر می‌گذارم که می دانم قلم زدن آنها چه تاثیری درجامعه دارد، به این نتیجه می‌رسم که دنیای موسیقی و تئاتر دنیای خیلی بهتری است.


انتهای پیام/ن.ف