به گزارش خبرنگار ادبی سینماپرس، حسین عالمگیر کتابی با عنوان «باران کوثری در سینمای ایران» را با موضوع بررسی حضور این هنرپیشه در سینمای ایران منتشر کرد. این کتاب که ویرایش درستی هم نداشت و مملو از غلط های املایی است بسیار شخصی دیده شده تا حدی که تعریف نامه ای از باران کوثری به قلم حسین عالمگیر تبدیل شده است. نویسنده در این کتاب بسیار دور از فضای سینمای ایران است و علاقه شخصی خود را به نقش ها و بازی کوثری در همان سطرهای نخستین کتاب با ایراد گرفتن از سینمای ایران نشان می دهد.

بنابراین گزارش، نویسنده این اثر، در بخشی از مقدمه این کتاب، پس از گلایه از وضعیت نابه سامان سینمای ایران، می گوید: «نقد شخصیت هنرپیشه ها، ما را برآن وا داشته که با نگاه دیگری هنرمندان عرصه سینما را مورد نقادی قرار داده و کسانی را که می توانند قهرمانان واقعی سینمای ایران باشند، مورد بررسی قرار دهیم و فیلم های این اشخاص را با واکاوی اساسی بازنگری کنیم.کوثری یکی از این هنرمندان توانا در عرصه سینمای ایران است که با استعداد بالقوه اش در این زمینه و با پیش زمینه خانوادگی بسیار فهیم هنری، خود پدیده ای است که می توند در آینده پا بر جای بزرگان این صنعت بگذارد.»





این اثر، بعد از بررسی تاریخ و فلسفه هنر و سینما، سینمای پیش و پس از انقلاب را مورد بررسی مختصر قرار می دهد. او سپس به نقد و واکاوی چند کار تلویزیونی و سینمایی از این هنرمند می پردازد که از جمله آن ها می توان به مجموعه تلویزیونی «صاحبدلان»، فیلم های سینمایی «گیلانه»، «خون بازی»، «حیران» و «دایره زنگی» اشاره کرد.

او در فصل مربوط به سریال «صاحبدلان» درباره بازی باران کوثری در نقش «دینا» می گوید: « کوثری نه تنها توانسته ظاهر دینا را خوب بازسازی و خلق کند، بلکه کلام او را در سریال صاحبدلان، به خوبی بیان کرده است.نوع صحبت کوثری، معصومیت خاصی به او بخشیده است. دینا که ارتباطش با سید خلیل بسیار قوی طراحی شده، تنها پناهگاه خود را نزدیکی با این مرد می داند. آ چه که در بازی کوثری در نقش دینا دیده می شود، مجموعه ای از هنرکارگردان و هنرپیشه است. در رابطه با کلام و حرکت، کوثری که خوب دینا را شناخته و از زیر و بم رفتار او آگاهی پیدا کرده توانسته هم مخاطب و هم کارگردان را در مورد کلام و حرکت به این باور برساند که دینا همان شخصیتی است که دیده می شود.»

در فصل مربوط به فیلم «گیلانه»، نگارنده بیشتر به بیان هنرکارگردانی رخشان بنی اعتماد می پردازد. او ضمن اشاره به بازی منحصر به فرد فاطمه معتمد آریا در این اثر و حضور خوب بهرام رادان، درباره نقش باران کوثری در این اثر می گوید: « باران کوثری هم به خوبی موقعیت و جغرافیای زمان فیلم را شناخته و هم اولین گام های خلق یک زن دچار مشکل را در فیلم ب خوبی به نمایش می گذارد. روند فیلم به شکلی است که گویی مکررا و به کلی دیگر، زن در جامعه در هر سنی باشد، مورد ظلم واقع خواهد شد و دختر گیلانه هم از نسل بعدی این زن ها است که راه مادرش را به شکلی دنبال خواهد کرد.»



در فصل مربوط به فیلم «خون بازی» نیز نویسنده درباره بازی این هنرمند می گوید: « برای دیدنش دو چشم کافی نیست. هر صحنه اش تابلوی زیبایی است از داوینچی ایران. دوست داری بهتر ببینی. باید هر فریم از فیلم را عکی بزرگی کنی و خوب ببینی. آن وقت در کنج زاویه های عکس، مفاهیمی را درک می کنی که هرگز نمی توان در تند باد شلوغ حرکت آن را دید. بنی اعتماد هنر را در فیلم خون بازی تمام کرده و باران چکه چکه هر آنچه داشته در کویر خشک هنر فرود آورده است.خون بازی فیلم نیست، ائینه ای تمام نما از تصویر واقعیت است.»




در فصل مربوط به فیلم «حیران» نیز نویسنده باز به ستایش بازی هنرمند می پردازد و می گوید: ««کوثری با وجود سن کم و تجربه اندکش، کاملا حس زنانه و زیبای عاشق شدن را به مخاطب ارائه می دهد.همان گونه که می توان عشق را در وجود او لمس کرد، در عین حال حیا را نیز به همان مقدار در چشمان ماهی می توان دید. بی شک کارگردان و دست اندرکاران فیلم در مورد حرکت های فیزیکی و اشک ها لبخند ها تذکراتی به بازیگر می دهند اما هرگز نمی توانند به این مقدار عشق را در وجود بازیگر خلق کنند.»

حسین عالمگیر، در فصل مربوط به فیلم «دایره زنگی»، می نویسد: «از نظر هنری، کوثری شخصیتی مانند هنرمندان دهه پنجاه دارد. قهرمانان دهه پنجاه هم توانایی بروز شخصیت های مختلف را داشتند. این به آن معنا نیست که دیگر هنرمندان این توانایی را ندارند. مخاطب در مواجهه با این شخصیت ها به هیچ عنوان بازی و ریتم قبلی را در آن نمی بینند.شخصیت جدید به وجود امده، هیچ شباهتی با فیلم قبلی ندارد و بیننده حتی در لحن کلام هم شباهتی نمی یابد.»

نویسنده سپس در صفحه های پایانی اثر، در فصلی با عنوان «مادر باران» نگاه کوتاهی به فیلمسازی رخشان بنی اعتماد، مادر باران کوثری می افکند.

«باران کوثری در سینمای ایران» نام اثری از حسین عالمگیر است که توسط نشر شایسته منتشر شده است.

انتهای پیام/ن.ف