به گزارش خبرنگار تلویزیون سینماپرس، در سال 1391 مخاطبان کودک و نوجوان شبکه دو سیما شاهد پخش برنامه ای با عنوان «شیش تایی ها و فرش سپید» از این شبکه بودند که با حضور مجری جوانش «عبدالله روا»، آیتم های خلاقه، ریتم تُند و حس و حال نوستالژیک خود تبدیل به برنامه ای محبوب و پُرمخاطب شد. به همین دلیل خبرگزاری سینماپرس، در نشستی با حضور «حامد جواد زاده» تهیه کننده، «عبدالله روا» مجری، «نرگس فتحی» و «مهدی صالح پو» نویسندگان برنامه،«هادی خرسند» مدیر تولید و «مجتبی آذری» کارگردان این برنامه ها، به نقد و بررسی این دو برنامه پرداخت.در قسمت اول و دوم این نشست که روزهای گذشته منتشر شد،به نحوه شکل گیری این برنامه، اجرای خلاقانه برنامه توسط عبدالله روا، برخی آیتم های خاص برنامه همچون خواب سپید و... پرداخته شد. در بخش پایانی این میزگرد، جزئیات بیشتری درباره نحوه ساخت این برنامه مورد اشاره قرار خواهد گرفت.

سینماپرس: تیم نویسندگی برنامه هم از نقاط قوت آن است. این تیم دقیقا چگونه به متن های برنامه می رسد؟

حامد جواد زاده: دو برنامه فرش سپید و شیش تایی ها متن مکتوب داشتند اما این متن به شکلی کاملا شفاهی مقابل دوربین اجرا می شد و بر اساس گویش و ادبیات «عبدالله روا» نوشته می شد. یعنی مجری برنامه متن را می خواند و آن را به سبک خودش اجرا می کرد. بارها به من گفتند که چرا برنامه شما فقط محدود به حضور مجری است؟! پس شما چه کار می کنید؟! این موضوع ظاهر ماجرا است و در اصل، یک تیم در حال کار کردن است و عبدالله روا حاصل کار این گروه را اجرا می کند.

در این برنامه اینقدر متن ها خوب نوشته شد و مجری خوب اجرا کرد که همه خیال کردند مجری حرف های خودش را جلوی دوربین می زند. شما اگر متن های نوشته شده برای بخش معلم را می دیدید، متوجه می شدید که بیش از هشتاد درصد گفتار مجری دقیقا مانند متن نوشته شده است و بقیه هم بنا به اجازه ای که به مجری داده شده بود و خلاقیت زیاد خودش بداهه گفته می شد. خیلی وقت ها هم عبدالله پلاتو ها را از روی متن می خواند که به نظر من خوب هم هست. برنامه ما کاملا مبتنی برمتن است و البته خلاقیت اعضا هم در همه زمینه ها بسیار زیاد است.

نویسنده های ما یک ویژگی مهم دارند و آن هم این است که نبض جامعه را در دست دارند. «مهدی صالح پور» اگر روزی سه ساعت اینترنت را زیرو رو نکند اصلا نمی تواند متن تولید کند. به «نرگس فتحی» هم کافی است بگویید خط کلی برنامه چیست تا بر آن اساس متن را بنویسد.این ویژگی ها در نگارش متن خوب برای این برنامه کاملا موثر بود.

سینماپرس: در بخش قبلی این میزگرد اشاره شد که تایم این دو برنامه 25 دقیقه در روز بود. حالا برای تولید برنامه ای با این مدت زمان اندک شما معمولا چقدر وقت صرف می کردید؟

حامد جوادزاده: ساعت کاری در دفتر تولید این برنامه همیشه از شش صبح تا شش صبح فردای آن روز بود! ما سعی کردیم خروجی محور کار کنیم. یعنی هر کس کاری که به عهده دارد را هر زمان که خواست انجام دهد و البته آن را به شکل درست انجام دهد و هر زمانی که دوست داشت به دفتر بیاید. البته این کار نباید به کار سایر اعضای گروه ضربه بزند.مثلا نویسنده نمی توانست بگوید می خواهم پنج و نیم بعد از ظهر متن بنویسم در حالی که ما ساعت شش آنتن داشتیم. به عبارت ساده محدوده انجام کار را به زمان خاصی محدود نکردیم چون کار هنری را نمی توان به صورت اداری انجام داد و مثلا نویسنده را مجبور کرد تا هر روز در ساعت خاصی متن برنامه را تحویل دهد.

سینماپرس: یکی از نکات قابل تامل درباره این برنامه میهمانان آن است که در بخش قبلی نیز اشاره ای کوتاه به آن شد. این میهمان ها چطور انتخاب می شوند؟ آیا قرار است برنامه به صرف حضور این میهمان ها جذاب شود؟

حامد جواد زاده: به نظر من برنامه ای که بخواهد با میهمان هایش جذاب شود را باید ندیده گرفت. برنامه ای که با حضور یک نفر دیگر ـ میهمان ـ جذاب شود برنامه خیلی بدی است و سازندگان یک برنامه نباید چهارچوب برنامه خود را بر توانایی فرد دیگری ـ میهمان ـ قرار دهند. در طول ساخت این دو برنامه خیلی وقت ها اصرارهایی انجام می شد تا یک شخص خاص به عنوان مهمان در برنامه ما حضور داشته باشد ولی من زیر بار نمی رفتم. البته دوست داشتم خیلی از هنرمندان یا ورزشکارانی که دوستان من به برنامه بیایند ولی من شخصیت این افراد را دوست داشتم نه شهرت آن ها را. به نظر من اینکه یک برنامه بخواهد با استفاده از شهرت یک نفر دیگر دیده شود، بی معنی است! ما اصرار داریم و این را هم در برنامه های دیگر مثل نیمروز ثابت کردیم که می توان برنامه را با کاراکتر هایی مثل سبزی فروش، قصاب و کله پَز هم جذاب کرد و لزومی ندارد همیشه از ستاره ها برای جذاب کردن برنامه استفاده کنیم.

سینماپرس: در این مدت پیش نیامد که افرادی با شما تماس بگیرند و درخواست کنند در برنامه شما حضور داشته باشند؟

حامد جواد زاده: به این صورتی که اشاره کردید خیر اما گاهی اوقات که با افراد تماس می گرفتیم، به ما می گفتند که منتظر تماس ما بوده اند و از اینکه به این برنامه دعوت می شوند خوشحال هستند.

سینماپرس: یکی از ویژگی های دو برنامه شما جاری بودن ادبیات عامه در آن است. چگونه به این ادبیات اشراف پیدا کردید؟

حامد جواد زاده: زمانی که به کلاس های اجرا می رفتم، در کنار آموزش های مختلف زبان معیار هم آموزش داده می شد اما به نظر من زبان معیار آن چیزی نیست که رسانه می گوید بلکه آن زبانی است که مردم با آن صحبت می کنند. رسانه بعضی وقت ها می تواند بر زبان مردم تاثیر بگذارد و خیلی وقت ها هم تاثیر می پذیرد.خیلی وقت ها به ما می گویند شما از بس که با بچه ها نشست و برخاست کردید همه الفاظ آن ها را به کار می برید و از ما ایراد می گیرند و می گویند با ادبیات کلاسیک در برنامه حرف بزنید ولی به نظر من همان قدر که ادبیات کلاسیک نیاز است، این ادبیات نوجوانانه هم مورد نیاز است.

سینماپرس: با پایان پخش این دو برنامه، آیا باز هم برنامه جدیدی خواهید داشت؟ ممکن است همین دو برنامه در قالبی دیگر تکرار شود؟

حامد جواد زاده: فرش سپید اتفاق خوبی برای شبکه دو و برای مجموعه سیما بوده است. از مسوولان شبکه دو و نیز مسوولان سیما تشکر می کنم که ما را حمایت کردند. ما مثل تیم بانک ملی هستیم که در سال های قبل بازیکن های خوبی تربیت می کرد و بقیه تیم ها آن بازیکن ها را می خریدند! برنامه نیمروز به راحتی یک مجری خوب به سیما تحویل داد و حالا «علی ضیا» ضیاء یکی از مجریانی است که برنامه سازها به او فکر می کنند و من مطمئن هستم که همین الان هم به «عبدالله روا» فکر می کنند. برای من مهم است که برنامه ام توانسته چهره جدیدی به سیما معرفی کند.

درخصوص کلیت برنامه هم باید بگویم دوست ندارم محتوای آن تکراری شود و مخاطبی که این برنامه را می بیند با خودش بگوید: این برنامه همه که تکراری و عادی شد.

سینماپرس: نحوه هدایت مجری هم یکی از نکات قابل تامل در این برنامه است. این هدایت در دو برنامه فرش سپید و شیش تایی ها چگونه صورت می گرفت؟

عبدالله روا: در این برنامه اتفاق عجیب و غریبی رخ داد که فکر می کنم از نظر دوستان مطبوعاتی هم پنهان ماند. این اتفاق هم ارتباط عجیب و غریب من با عوامل پشت صحنه برنامه بود که البته در برنامه های قبلی حامد جواد زاده هم چنین ارتباطی میان مجری و کارگردان وجود داشت. مثلا در این برنامه من در یک مخالفت عامدانه با قوانینی که آموزش داده می شود گاهی رویم را از دوربین بر می گرداندم و با حامد جوادزاده که اصلا در تصویر نبود صحبت می کردم. یا مثلا در وسط برنامه از او می پرسیدم: «چی؟!» «خوب که چی؟!» خیلی ها از این شکل اجرا استقبال کردند و خیلی ها هم به این کار انتقاد داشتند که البته انتقاد به جا هم هست. به این دلیل که با آن چیزهایی که در کتاب ها نوشته شده خیلی مغایرت دارد منتها من احساس می کنم این شکل از اجرا به خودمانی تر شدن و صمیمی تر شدن فضای برنامه خیلی کمک کرد. حامد جوادزاده ذهن بسیار خلاقی دارد و یک سری از چیزهایی که به ذهن او می رسید و روی آنتن به من منتقل می شد؛ واقعا اتفاقات خوبی را در برنامه رقم می زد. حامد جوادزاده هنگام اجرای برنامه دور تا دور استودیو همیشه در حال دویدن بود و فکر می کنم که در هر برنامه ای ده یازده کیلومتر دوید! او پشت سر همه فیلمبردارها حضور داشت و یک سری اشاراتی را به من می کرد. یادم می آید که آن اوایل فیلمبردارها به حرکات ما می خندیدند و برایشان عجیب بود. حتی گاهی که نکاتی را به من می گفت، عمدا می گفتم: «آقا چیه؟چی میگی؟!». یکی ـ دوبار هم عامدانه صدای حامد جواد زاده روی آنتن زنده پخش شد.

سینماپرس: در پس از این کار هدفی بود یا همینطوری انجام شد؟   

عبدالله روا: قصد داشتیم بگوییم این برنامه، برنامه ای یک نفره نیست و افراد دیگری هم در پشت صحنه آن حضور دارند. البته یک نفره بودن چنین برنامه ای اصلا به نفع من هم نیست. مطمئن باشید اگر به نفع من بود ، کاری می کردم که شما فکر کنید که یک نفره است! به نظرم هیچ بعید نیست که برنامه های موفقی در آینده ساخته شوند و این سبک را به عنوان یکی از نقاط مثبت برنامه شان استفاده کنند.البته اگر در همه جای برنامه استفاده شود قشنگ نیست و در هر برنامه ای هم استفاده شود قشنگ نیست. فکر می کنم در این برنامه و با این ساختار و با این آدم ها این روش یکی از نقاط قوت بود که به شکل غیر محسوسی به بیننده های خودمان گفتیم ما اینقدر با شما رو بازی می کنیم که حتی به شما می گوییم چه حرف هایی در پشت صحنه برنامه جریان دارد. این کار باعث جلب اعتماد شد.

یک ویژگی دیگر جواد زاده که دوست دارم به آن اشاره کنم این است که استرس ها و فشارهای پشت صحنه را به ندرت به مجری منتقل می کند. مثلا اگر حامد جوادزاده بیاید و بگوید یک مقدار آرام تر برنامه را اجرا کن، این به معنی آن است که بیرون از برنامه اتفاق هایی طوفانی در حال رخ دادن است که حالا او فقط بخش کوچکی از آن را به من مجری منتقل می کند. حامد می تواند با رفتار خودش روزهایی که حالش خوب است؛ مجری را آنطور که می خواهد تنظیم کند. البته در ظاهر کاری نمی کند ولی با یک مدیریت غریزی می تواند فضای اجرا و برنامه را کنترل کند.

-----------------------------------------------------

گزارش از: مرتضی فتحی

انتهای پیام/ب. ب/ن.ف