سید ناصر هاشم زاده؛ فیلمنامه نویس و کارشناس سینما در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس در مورد ارزیابی خود از سی و دومین جشنواره فیلم فجر، اظهار داشت: در یک برآیند کلی می توان گفت یک شکاف عمیق میان سینماگران و مردم اتفاق افتاده است، به نظر می رسد سینمای ایران دیگر حرفی برای گفتن ندارد.

هاشم زاده در ادامه تصریح کرد: برخی از کارشناسان بر این باورند که مردم با سینماها قهر کرده اند و در صدد آشتی دادن مردم با سینماها هستند و طرح «سینماسلام» را راه اندازی می کنند، در صورتی که اصلاً این طور نیست و با دیدن آثار جشنواره سی و دوم فیلم فجر به وضوح می توان دید که مردم با سینماها قهر نیستند بلکه این سینماگر است که تولید آثارشان اصلا به دغدغه های مردم توجه ندارند و فقط به برخی عقاید و مشکلات شخصی خود پرداخته اند که در آن هیچ نشانی از مشکلات و معضلات مردم نیست.

نویسنده فیلمنامه «بید مجنون» در ادامه افزود: فیلم هایی که در ژانر اعتقادی و مذهبی در جشنواره حضور داشتند، خیلی نگاه سهل و آسانی به این مقوله داشتند اما این نکته را نباید فراموش کرد که طرح مسائل مذهبی به همین راحتی ها هم نیست. برای مثال فیلم سینمایی «رستاخیز» ساخته احمدرضا درویش که ده سال زمان ساخت آن به طول انجامیده است، در تحقیق اولیه، نحوه پرداخت و نوع نگاه به موضوع تاریخی، دچار اشکالات اساسی است.

هاشم زاده در ادامه تصریح کرد: این فیلم با نشان دادن چهره حضرت ابوالفضل(ع) و حضرت علی اکبر(ع) براین باور است تا احساسات مخاطب را برانگیزد اما در کلیت است که این اثر دچار مشکل است. فیلم در طول یک دهه ساخته شد و قصدش تابو شکنی بوده و با شلوغ کردن صحنه می خواهد به نوعی کمبودها را جبران کند اما با نشان دادن این نوع ژست ها به خودی خود مشکلات اساسی این فیلم هیچ گاه رفع نخواهد کرد چرا که فیلمساز آمده است و با زبان سیاست روز به موضوعی پرداخته که همواره مسئله تاریخی همه ما است و یک دهه فیلم سازی برای یک اثر شوخی نیست.

این فیلمنامه نویس در ادامه افزود: برای ساخت این فیلم مذهبی متاسفانه گروهی انتخاب شده است که سواد و فکر مذهبی ندارند در کنار آن مشورتی هم با علما صورت نگرفته است و انتظار داشتیم یک کارگردان پرآوازه اثری در خورشأن این واقعه نشان بدهد که این طور نشد.

هاشم زاده در ادامه به سایر ژانرهای جشنواره اشاره کرد و افزود: در میان فیلم های اجتماعی حاضر در فجر سی و دوم نیز شاهد چند لوکیشن محدود بودیم. اکثر فیلم ها طرح هایی بودند که خیلی رویشان کار نشده بود و شتابزدگی را به وضوح می توان در این نوع آثار مشاهده کرد. در کنار این معضل بزرگ به هیچ وجه معلوم نبود که آثار اجتماعی جشنواره با هدف سرگرمی یا برای گوشزد به مسائل و معضلات اجتماعی ساخته شده است اما در مجموع یک نوع ژورنالیسم در سینما آمده بودند که دردهای خود را مطرح کنند، دردهای شخصی که اصلاً ربطی به معضلات و مشکلات مردم ندارد و من اسم این ها را اصلاً درد نمی گذارم.

وی در ادامه افزود: همه اینها نشان می دهد سینمای ما ضعیف شده است در صورتی که همه ما می دانیم که سینمای ما سال های سال است که ضعیف شده اما با این اوصاف من هیچگاه ناامید نیستم و احساس می کنم نیروی جوان با جسارت کامل می توانند سینمای ما را متحول کنند، این جوانان با هدف ساخت برای داخل کشور و بدون چشمداشت به جشنواره های خارجی فیلم دغدغه مند تولید کنند و با ساخت فیلم های متفاوت و درخشانی که در آن بتوان معضلات و مشکلات مردم در آن ها به وضوح دیده شود، این تحول صورت پذیرد و به نظر من این اتفاق در آینده ای نزدیک رخ خواهد داد.

ناصر هاشم زاده در پایان این گفت وگو، خاطرنشان کرد: در کنار تمام نواقص جشنواره چند فیلم معدودی هم بودند که کمی به قصه گویی در سینما نزدیک شده بوده اند اما متاسفانه این معدود آثار هم در داوری جشنواره کنار گذاشته شده اند و به نظر من داوران این آثار را تحقیر کردند و این مسئله کاملا دردآور است. به طور مثال چرا باید فیلم سینمایی «شیار 143» ساخته نرگس آبیار جوایز اصلی جشنواره را به خود اختصاص ندهد، من کاری به آینده فیلمسازی این کارگردان ندارم که فیلمسازی را ادامه خواهد داد یا خیر یا فیلم سینمایی «چ» ساخته ابراهیم حاتمی کیا که به عقیده من دارای نواقص اندکی هم بود اما چرا باید ابراهیم حاتمی کیا و فیلمش از جوایز اصلی محروم شوند و ملاحظات پشت پرده باعث شود تا اغلب جوایز به فیلم «رستاخیز» اختصاص پیدا کند؟ به نظر می رسد این بازی ها در سینما آزار دهنده است در این حالت است که عدالت هیچ گاه رعایت نمی شود.