بنابراین گزارش، حضور آثار  رضا كيانيان و نيز البته امير اثباتى طراح صحنه صاحب سبك سينما، سميرا عليخانزاده، گلزار حسن زاده ، آبتين مظفرى، حسام نورانى و حامد صفايى نه تنها اقشار مختلف مردم بلكه چهره هاى شاخصى نظير بهمن فرمان آرا، محمود دولت آبادى، رخشان بنى اعتماد، فاطمه معتمدآريا، فرهاد توحيدى، حبيب رضايى، پگاه آهنگرانى، ياسمين ملك نصر، صابر ابر ... را به گالرى آريانا كشاند تا از نزديك ببينند واقعا در سر اين هنرمندان چه مى گذرد. 

اين نمايشگاه با كيوريتورى گلزار حسن زاده و طراحى محيط امير اثباتى شكل گرفته است، از گالرى  آريانا فضايى متفاوت ساخته كه در كنار خود آثار، همين محيط نيز جذاب است . 

بدو ورود مخاطب به آريانا، اثر  حسام  الدين نورانى  با ترکیب چیدمان - ويدئو - نئون با عنوان «اينجا كسى پنهان است» خودنمايى مى كند؛ اثرى كه از خواب ديدن هاى محو و موهوم شبانه مى گويد؛ ارائه اين عادت انسانى در قالب تصاوير بر روى يك تختخواب دو نفره در اندازه واقعى كه رشته‌های نئون آن را در بر گرفته اند همه ديداركنندگان را دقايقى مجاب به ايستادن مى كند.

بسيارى از مردم براى تماشاى ويدئو چيدمان رضا کیانیان و آشنايى با اينكه «چى تو سر او مى گذره» به اين نمايشگاه مى آيند ؛  اثرى كه نوعى گراميداشت سينما و تجليل از ستاره هاى در گذشته و معاصر سينماست ؛ «منم اسپارتاکوس» نام ويدئوى اوست كه جلوى درب ورودى سالنش ، ماكتى از مرحوم محمد على فردين چيدمان شده كه تقريبا همه ديداركنندگان از كيانيان تقاضا مى كنند عكسى جمعى با حضور فردين بگيرند؛ ويدئو يك سكانس معروف از فيلم « گنج قارون » را نشان مى دهد كه به ابتكار كيانيان، چهره بسيارى از اهالى برجسته سينما روى صورت فردين مونتاژ مى شود ؛ اثرى كه در عين سادگى از اين مهم ياد مى كند كه آيا «شادى سينماى ايران را فراموش كرده يا سينماى ايران شادى را ؟!» مرور خاطره سازان سينما شايد قريب به يكصد چهره كارگردان و بازيگر كه در ميانشان حتى كلاه قرمزى ، پسر خاله ، فاميل دور و منتقدين  نيز جا نيفتاده اند تم اصلى «منم اسپارتاكوس » است ؛ در اين اثر نمى توان نقش بسيار تاثير گذار موسيقى خوب آن را ناديده انگاشت كه با خلاقيت « على كيانيان » پديد آمده است .

شايد يكى از جذاب ترين ويدئو چيدمان هاى اين نمايشگاه اثر سميرا عليخانزاده است كه مخاطبان بايد يك به يك از آن ديدن كنند؛ عليخانزاده با متريال هميشگى اش  آيينه اين اثر را آفريده است ، مخاطب وقت از دالان آينه اى مى گذرد و روى صندلى مى نشيند ، پشت سر خود را در آينه پيش رويش مى بيند؛ تجربه شخصى تا حدودى شوك آور و نو كه مخاطب به خودش پشت مى كند و آينه اى با خصلت متفاوت كشف مى كند.     

اثر امیر اثباتی نيز جالب توجه است يك  شهرفرنگ نوستالژيك بسيار بزرگ كه فضاى گالرى را به دو بخش تقسيم مى كند و غير از ابعاد معاصر شده است ، « لايك » نشانه معروف دنياى مجازى نام دارد اما به جهت كاركرد ، تجربه تاريخى را باز آفرينى مى نمايد. 

در اين نمايشگاه حامد صفایی همه را به سالن سينما دعوت مى كند كه ویدئوآرت تصاویر گرافیکی «موهات رو كوتاه كردى »ببينند ؛  آبتين مظفرى  اما در اثر « خانه اى كه در تاريكى ساخته ايم"» تلويزيونى ارائه مى دهد كه تا مخاطب آن را مى بيند خاموش مى شود ؛ و گلزار حسن‌زاده با ویدئوچيدمان مفصلى كه سه بخش پياپى دارد روايت هاى سرش را بازگويى مى كند : ويدئوى زن سيه پوش ، تصاویر تيغ وحمام ًو دالانى سياه به مثابه تابوت نماى كلى اين اثر است.

ويدئو چيدمان «چى تو سرت مى گذره؟ » تا يازدهم ارديبهشت در گالرى آريانا در خيابان فرشته پلاك ٩ داير است.