جبار آذین، منتقد و مدرس سینما در گفت وگو با خبرنگار سینماپرس در مورد فیلم سینمایی «برف» ساخته مهدی رحمانی اظهار داشت: سومین فیلم سینمایی مهدی رحمانی پس از فیلم های «دیگری» و «پنهان» همانند ساخته های قبلی اش یک اثر اجتماعی است. آثار این فیلمساز او را هنرمندی با دغدغه های اجتماعی نشان می دهد. مهدی رحمانی سینماگر گیشه ای نیست و برای تجارت و کسب سود به جمع سینماگران نپیوسته و به عنوان انسانی متعهد در کار فیلمسازی برای خود رسالت قائل است. البته این بدان معنا نیست که او نمی خواهد، فیلم هایش فروش خوب داشته باشند یا نمی تواند فیلم صرفاً سرگرم کننده بسازد چرا که ساختار و پرداخت سینمایی فیلم هایش علیرغم برخی اشکالات سینمایی و داستانی او را سینماگری که مسیر تجربه را به قصد تعالی طی می کند، نشان می دهد.

این منتقد و روزنامه نگار یادآور شد:  فیلم نخست او «دیگری»، تصویرگر یک خانواده روستایی و دومین ساخته اش «پنهان» نمایشگر زندگی خانواده ای مدرن و تجددگرا بود. «برف» سومین اثر سینمایی مهدی رحمانی یک ملودرام شهری است که در آن زندگی یک خانواده متوسط اجتماعی، متدین و خیر با مشکلات ، مسائل خانوادگی و اجتماعی آن ها در یک روز روایت و تصویر شده است. با اینکه تعدد موضوع ها و شخصیت ها جای نگاه تحلیلی فیلمساز را تنگ کرده است ولی فیلم  در مجموع عقیم نمانده است.  فیلم های این کارگردان از زوایای مختلف به بررسی و انعکاس مختصات خانواده های ایرانی با اعتقادها، علایق و فرهنگ اجتماعی پرداخته اند. کارگردان در این آثار ضمن معرفی و طرح مسائل خانواده های گوناگون آن ها را وارد میدان چالش مشکلات و  معضلات کرده  است و هر سه خانواده به ویژه خانواده فیلم سینمایی «برف» را که اهل تفکر و صبرند در موقعیت های مختلف بررسی می کند.

این مدرس سینما تصریح کرد:  این فیلمساز علاوه بر ارائه نمای کلی از آدم های ایران امروز، توانایی ها ، ناتوانی ها ، قابلیت ها، موانع رشد و عوامل ارتقای آن ها را برای تماشاگر نمایش داده و ایشان را به تفکر دعوت می کند. مضامین ، نگاه اجتماعی و بازی های بازیگران اصلی آن ، سلامت طرح مقوله های اجتماعی و فرهنگی و پرداخت نسبتاً پذیرفتنی شخصیت های محوری که به نوعی همگی کاراکترهای اصلی فیلم هستند از امتیازهای آن محسوب می شود.

جبار آذین در پایان این گفت وگو خاطرنشان کرد:  مهدی رحمانی با دست پر و نگاه محترم وارد سینما شده و با تلاش راهش را ادامه می دهد. با آنکه اوضاع نفس گیر سینمای ایران به دلیل حضور ریزگردهای مدیریت غیر فرهنگی و مناسبات غیر اخلاقی مجال بالندگی را برای فیلمسازان سالم اندیش و متعهد اندک کرده است اما استواری این هنرمندان، حمایت های مردمی ، مساعدت های بدون انتظار، رانت خواری و منت مدیران سینمایی می تواند آنها و سینمای کشور را بیمه کند.