این ۳ ساز، ابزار مهم دست موسی پور در فیلم «آذر، شهدخت، پرویز و دیگران» برای خلق یک موسیقی به شدت گوش نواز است. موسی پور کاراکتر «پرویز» (با بازی مهدی فخیم زاده) را با ساز کلارینت، «شهدخت» (با بازی گوهر خیراندیش) را با ساز تار و «آذر» (با بازی مرجان شیرمحمدی) را با ساز ابوا بیان کرده است و برای استفاده از این سازها برای بیان هر یک از کاراکترها دلیل مشخصی دارد؛ «برای کاراکتر «پرویز» از ساز کلارینت استفاده کردم چرا که شخصیتی مسن دارد و حس و حال نوستالژیک تری به شونده می دهد. برای کاراکتر «شهدخت» از ساز تار استفاده کردم چرا که یک بانو و مادر ایرانی است. برای  کاراکتر «آذر» هم از ساز ابوا استفاده کردم که جزو سازهای بادی-چوبی است و نسبت به کلارینت ساز بالاتری است.»

موسی پور در فیلم بهروز افخمی گل کاشته و به جز خلاقیت بی نظیر خود در بیان کاراکترهای فیلم با سازهایی جداگانه و کاملا متفاوت نسبت به هم، یک تم خاص را در متن فیلم به جریان انداخته است. در موسیقی متن فیلم ویولن ها و آکاردئون در کنار ۳ ساز اصلی، وقایع روزانه خانواده «دیوان بیگی» را بازگو می کند.

در موسیقی متن فیلم صحنه های به شدت گوش نوازی را می شنویم؛ درست به مانند صحنه ای که «آذر» با مادر خود بعد از چند سال دوری روبوسی می کند و یا در صحنه ای که «آذر» پدر را اسلحه به دست و نشسته بر کوه پیدا می کند. در این صحنه ها موسیقی ملودی و تم مشابهی دارد اما بازگو کننده ها (سازها) متفاوت اند. در صحنه ای ابوا در کنار ویولن ها خودنمایی می کند و در صحنه ای دیگر، کلارینت در کنار ویولن ها می نوازد و نیاز «آذر» به خانواده و محبت و توجه خانواده را فریاد می زند.

همین عدم تکرار یک ملودی با چند ساز، نشان از خلاقیت و تبحر آهنگساز دارد. چرا که موسی پور می توانست همان چند ساز را در متن فیلم هم جریان دهد و از استفاده از سازها و نوازنده های دیگر خودداری کند اما این کار را نکرد چرا که موسی پور پیش از آنکه یک آهنگساز کاربلد باشد، یک شنونده خوب موسیقی است. وقتی آهنگساز گوش موسیقایی خوبی داشته باشد، می تواند تم و ملودی خوب را تشخیص دهد و در موسیقی خود استفاده کند.

تیتراژ پایانی فیلم با ترانه و موسیقی ای نوستالژیک از یک خواننده زن است اما موسی پور در این بخش هم چنان عمل کرد که شنونده احساس می کرد در حال شنیدن یک موسیقی تازه و جدید است. موسی پور موسیقیِ گرته برداری شده را با سازهایی که در موسیقی متن فیلم بکار برده بود، بازسازی و ضبط دوباره کرد به گونه ای که مخاطب حس نوستالژیک تلفیق شده ای را تجربه می کند. موسیقی تیتراژ پایانی با تنظیم علی اکبر قربانی و صدای وحید تاج در اوج گرته برداری بودنش، حس و حال تازه ای دارد.