موسیقی فیلم «امروز» با وجود ویولن و پیانو ناهمگون و ناموزون با خط داستانی فیلم شنیده می شود. گویی موسیقی فراموش کرده که از چه جایگاهی نزد مخاطب برخوردار است؛ در بخشی مدام نواخته می شود و در بخشی دیگر سکوت می کند. به عنوان مثال در نمایی که «صدیقه» (با بازی سهیلا گلستانی) در ماشین شروع به صحبت کردن با «یونس» (با بازی پرویز پرستویی) می کند، موسیقی برای خود می نوازد! به گونه ای که مخاطب نمی تواند نه بر موسیقی و نه بر صحبت های کاراکتر فیلم تمرکز کند و اصلا نمی داند باید تحت تاثیر موسیقی قرار بگیرد و یا صحبت های کاراکتر را گوش دهد!

موسیقی بلاتکلیف است و نمی داند چه وقت و در چه صحنه ای و با چه سازی و چه نوع تکنیکی باید ظاهر شود. البته این مشکل موسیقایی از آهنگساز نیست، این مشکل داستان فیلم است که به شدت کند پیش می رود. همین کندی ریتم داستان فیلم است که افت موسیقی را سبب شده است. موسیقی هنرمند فقط در ۲ نما که از ضبط ماشین «یونس» و انتخابی است، مناسب با داستان فیلم شنیده می شود؛ نمای ابتدایی فیلم و شنیده شدن قطعه «راز دل» با صدای علیرضا قربانی و نمای پایانی فیلم و شنیده شدن قطعه «اختلاف» (اینجا تهرانه) با صدای سروش لشگری (هیچکس).

این اختلاف ژانر در برگزیده شدن موسیقی انتخابی هنرمند می تواند نشان گر نوعی دگردیسی در شخصیت «یونس» باشد. چرا که «یونس» در ابتدای فیلم زندگی روزمره خود را دارد؛ از صبح تا شب با تاکسی اش مسافر کشی می کند و حتی در ماشین غذایی را که همسرش برای او گذاشته به عنوان ناهار می خورد. این نشان از زندگی و تفکر سنتی «یونس» دارد در حالی که در انتهای فیلم و با از دنیا رفتن «صدیقه»، موسیقی سنتی با صدای علیرضا قربانی جای خود را به موسیقی رپ با صدای سروش لشگری که نوعی موسیقی اعتراضی است می دهد. موسیقی اعتراضی لشگری نشان از اعتراض های بی صدای «یونس» دارد.

اعتراض «یونس» به دنیای بی رحمی که در آن زن باردار کتک می خورد و بی سرپناه به دنبال درمان درد خود می گردد. اعتراض به دنیایی که در آن کسی حرف کسی را باور نمی کند و وقتی فردی به کسی کمک می کند، تازه مورد مواخذه قرار می گیرد. هنرمند خیلی حرفه ای اعتراض «یونس» به دنیا و برخی آدم هایش را با موسیقی انتخابی نشان می دهد و خیلی به موقع متوجه آن شد که باید موسیقی خود را از متن فیلم حذف کند اما ای کاش این اتفاق زودتر رخ می داد و هنرمند از همان ابتدا موسیقی را بر پایه موسیقی انتخابی بنا می کرد.

هنرمند باید موسیقی خود را حذف می کرد تا اثرگذاری این دگردیسی موسیقایی «یونس» بیشتر نمایان شود چرا که موسیقی هنرمند که درست در دل فیلم است، به شدت شرایط دلزدگی مخاطب را فراهم کرده است، به خصوص صدای پیانو. درست است که پیانو آرام و تک کلاویه ای نواخته می شود اما ریتم موزونی با ریتم کند فیلم ندارد.