منیژه بهارلو، منتقد سینما در گفتگو با خبرنگار سینماپرس در مورد فیلم سینمایی «ساکن طبقه وسط» ساخته شهاب حسینی اظهار داشت: «ساکن طبقه وسط» نخستین فیلم شهاب حسینی در مقام کارگردان است که در کنار بازیگری، تجربه ‏ای هم به عنوان کارگردانی در کارنامه خود رقم زده است و  با درونمایه فلسفی و با رگه‏ های طنز که داستان سرگشتگی انسان را در قالب فلسفی به تصویر می ‏کشد.

وی در ادامه افزود: نویسنده این فیلم سینمایی محمد هادی کریمی است؛ کارگردان و فیلمنامه‏ نویسی که قبل از این نویسندگی و کارگردانی فیلم های «بشارت به یک شهروند هزاره سوم» که به بحث شیطان ‏پرستی پرداخته و «برف روی شیروانی داغ» و «غیر منتظره» و ... را در کارنامه خود دارد و نگاهی گذرا به فیلم ‏های این کارگردان هم نشان می ‏دهد که فیلم‏ های او هم با رگه ‏های فلسفی همراه بوده است و البته در فروش، فیلم‏ های موفقی نبوده است و مخاطب با آن‏ ها خیلی نتوانسته ارتباط برقرار کند.

عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران در ادامه افزود: فیلم سینمایی «ساکن طبقه وسط» هم از همان نوع فیلم ‏هاست که آن قدر در قالب فلسفه غرق شده است که از مخاطب بازمانده است و فراموش کرده است که فیلم برای مخاطبان متنوع با سلیقه ‏های متفاوت ساخته شده است و با وجود اینکه داستان سرگشتگی انسان در این دنیاست، ولی مخاطب نمی‏ تواند با آن همذات پنداری کند و با آن درگیر شود.

این منتقد و روزنامه نگار در ادامه یادآور شد: شاید بهتر بود که فیلم در دسته فیلم ‏های هنر و تجربه دسته ‏بندی می ‏شد و برای مخاطب خاص به نمایش در می ‏آمد. هدف اصلی کارگردان رساندن پیام در قالب ملموس برای مخاطب است، که این فیلم از این شاخصه بسیار فاصله دارد. انگار کارگردان با بازی در نقش‏ های بسیار، خواسته است بازیگری خود را به رخ بکشد؛ یعنی بازی در سی و اندی نقش در فیلم که شامل نقش ‏های مولانا، شیخ صنعان، سقراط حکیم، راجر واترز، نیوتن، فیلمنامه ‏نویس و ... است. گویا او می‏ خواسته با این کار، نام خود را در کتاب رکوردهای گینس ثبت کند.

وی گفت: فیلم پر از ستاره‏ های سینماست که هر کدام سکانسی کوتاه بازی کرده‏ اند؛ که این ازدحام بازیگر معنا و مفهومی را برای فیلم رقم نمی‏ زند و احتمالاً به خاطر همکار بودن در فیلم ‏های مختلف با کارگردان، به بازی در این فیلم پرداخته ‏اند. بازیگرانی چون حسین یاری، فرهاد اصلانی، ساره بیات، طناز طباطبایی، هنگامه قاضیانی، آنا نعمتی، بابک حمیدیان، حسین محجوب، نیما رئیسی، فخرالدین صدیق‏شریف، امید روحانی، جواد عزتی، مانی کسرائیان، حسین محب ‏اهری، بهناز جعفری، بهنوش جعفری و ... در این فیلم ایفای نقش کرده‏ اند.

این منتقد سینما ادامه داد: شهاب حسینی در نقش فیلمنامه ‏نویسی در این فیلم ظاهر شده که در زندگی شخصی خود شکست خورده است و همسرش به خاطر عقیم بودنش از او جدا می ‏شود و ماجرا از نقل مکان او به ساختمان جدید در طبقه وسط آغاز می ‏شود. او به دنبال یک سوژه برای فیلمنامه‏ ای خوب است و به سراغ هر داستان و شخصیتی می ‏رود از تاریخی تا امروزی و در تمام این داستان ‏ها برای دقایقی هر سوژه‏ای که به نظر می ‏رسد، به تصویر کشیده می‏ شود.

وی گفت: فیلم شروع بدی دارد یعنی با به دنیا آمدن کودکی به روش سزارین آغاز می ‏شود و به یکباره وارد داستانی تاریخی می ‏شود که جشن برای به دنیا آمدن کودک است و گروهی همانند داعش حمله می ‏کنند و همه را می‏ کشند و بچه را بعد از اخته کردن، می ‏دزدند. شروع بسیار غریبی است و شاید با این شروع خواسته‏ اند آفرینش انسان را متذکر شوند. 

بهارلو ادامه داد: با نگاهی نشانه ‏شناسانه به فیلم می‏ توان متوجه شد که انتخاب نام فیلم برای این اثر فلسفی، بسیار هوشمندانه بوده است. طبقه وسط یعنی نشانه‏ ای در برزخ؛ یعنی بین خیر و شر. چون در واقعیت هم ساکن طبقه پایین همسایه‏ ای بوده است که مدام در حال رقص بوده و از پنجره خانه در هاله ‏ای از ابهام شاهد این حرکات موزون بوده است و در طبقه بالا که به صورت انتزاعی، معنی خیر و صالح بودن را به تصویر می ‏کشد که صدایی از موسیقی سنتی می ‏آید و مدام تا انتهای فیلم در لابه ‏لای سکانس‏ های رفت و برگشت برای نوشتن فیلمنامه خوب، این موتیف ‏ها تکرار می ‏شود، تا در انتهای فیلم باز به صورت استعاره‏ای، فیلمنامه ‏نویس در ابتدا به سمت شر می‏ رود یعنی طبقه پایین که متوجه می ‏شود، سرابی پیش نیست و بعد به سمت خیر که در طبقه بالاست می ‏رود. یعنی این نکته را یادآور می ‏شود که انسان دست به انتخاب نمی ‏زند، بلکه به سمت خیر سوق داده می ‏شود.

وی گفت: شاید بدین شکل خواسته است بحث اختیار را از انسان سلب کند و معتقد به جبر بوده است، و مابه ‏ازای مادی آن وجود روان‏شناس فیلم است که نقش مرید را برای او بازی می ‏کند و او را سوق می‏ دهد به زندگی مادی و رهاشدن از سرگشتگیهای که او برای خود ایجاد کرده است که اشاره به این نکته دارد که معنویات، معنا ندارد. در لابه ‏لای فیلم به تناوب اعتقاد به تناسخ مطرح می ‏شود. در حالی که اگر به خدا و قرآن از همان اول متمسک می ‏شد، این همه سرگتشگی که مخاطب را گیج می ‏کرد برایش پیش نمی ‏آمد.

منیژه بهارلو در پایان این گفتگو خاطرنشان کرد : این تجربه سخت از نظر انباشت مفاهیم فلسفی یا مانند آن، نزد مخاطب عام و گرفتار در سادگی روزمره، مقبولیتی مطلوب نخواهد داشت.