این کارگردان جوان در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: ما در این فیلم خانمی را می بینیم که به نگهداری از حیوانات بی سرپرست وحشی و اهلی مبادرت کرده و با همه آن ها مهربانی می کند.

وی ادامه داد: من پس از آشنایی با خانواده محجوب که پناهگاهی برای حیوانات با عنوان «شفاخانه آناهیتا» تاسیس کرده بودند به این نتیجه رسیدم که این فیلم می تواند برای تمامی مخاطبان سینمای مستند جذاب باشد و از این رو به سمت تولید این فیلم گرایش پیدا کردم.

وی ادامه داد: در این پناهگاه که لوکیشن اصلی فیلم مرا تشکیل می دهد مهر و محبت انسان ها نسب به حیوانات بی سرپناه دیده می شود. این پناهگاه به مثابه یک تشکیلات مردم نهاد است که تمامی کسانی که در آن مشغول به فعالیت هستند از سرمایه و بودجه خودشان برای بقای این پناهگاه مایه می گذارند و کسی به آن ها کمکی نمی کند.  

وی در ادامه این گفتگو خاطرنشان کرد: من به حیوانات علاقه زیادی دارم و از همین رو تصمیم به ساخت این اثر مستند گرفتم که خوشبختانه تلاش های ۲ ساله من برای تولید آن به ثمر نشست و این فیلم توانست مورد استقبال بسیاری از ومنتقدان و صاحب نظران سینمای ایران واقع شود. من در اصل با ساخت این فیلم می خواستم این را به تمامی مردم ثابت کنم که محبت کردن سخت نیست و خیلی راحت می توان به هر موجود زنده ای که مخلوق کردگار است محبت ورزید.  

سندی با تاکید بر اینکه مایل بودم این کار با مخاطبان خیلی راحت ارتباط برقرار کند گفت: من تمامی سعی خود را به کار بستم تا واسطه های میان فیلم تا واقعیت در این فیلم کم شود و از این رو تمامی کارهای این فیلم را شخصاً انجام دادم چرا که نمی خواستم عوامل دخیل در تولید یک فیلم روی سوژه من تاثیر بگذارد و مایل بودم مخاطب به صورت بی واسطه با سوژه فیلم همراه شود.

این کارگردان سینمای مستند در خاتمه این گفتگو اظهار داشت: من سعی کردم در «پناهگاه» تمامی جنبه های دراماتیک را به تصویر بکشم تا داستان فیلم را زیباتر کنم و مخاطبان از دیدن آن احساس کسالت نکنند. در این فیلم غم و شادی آدم هایی که با حیوانات در ارتباط هستند به خوبی به تصویر کشیده شده و این مهم می تواند حس همذات پنداری مخاطبان را با افرادی که اقدام به تاسیس این پناهگاه کرده اند به همراه داشته باشد.