به گزارش خبرنگار سینماپرس بخشی از مشکلات اقتصادی سینمای ایران به روند تولید فیلم ها باز می گردد و بخشی دیگر  آن نیز به مشکلات زیرساختی و سخت افزاری سینما. طی سال های اخیر همواره مسئولان، سیاست گذاران و بسیاری از اهالی دغدغه مند سینمای کشور از خطر ورشکستگی سینما و بحران شدید اقتصادی سینما سخن گفته اند اما تاکنون هیچ تدبیر موثری در این زمینه اندیشیده نشده و همه وعده های مدیران سینمایی تبدیل به شعار شده اند!

متأسفانه طی سال های اخیر در ایران نشان دادن برخی تلخی ها و سیاهی ها به هیچ عنوان برای مخاطبانی که هر روزه با مشکلات عدیده ای در حال دست و پنجه نرم کردن هستند جالب نبوده و از این رو آن ها ترجیح داده اند که از سالن های سینما دوری کنند.

از سوی دیگر ابتذال گرایی و ساخت فیلم های هجو و تولید گسترده آثار سینمایی که فاقد هرگونه ارزش هنری و اخلاقی هستند و بعضاً با شرع و عرف جامعه به شدت درگیر شده و به نوعی عقیده های عمیق مردم را به استهزا کشانده اند نیز یکی دیگر از مواردی است که مخاطبان سینمای ایران را به شدت از سالن های سینما گریزان ساخته است.

عدم استفاده مدیران سینمایی از نظرات و عقاید پژوهشگران، کارشناسان و دغدغه مندان فعال عرصه سینما برای شناخت راهکاری برای برون رفت از این معضلات نیز شاید یکی دیگر از دلایل افت کیفی تولید آثار سینمایی در کشور شده که مسئولان نسبت به آن چاره اندیشی نکرده اند.

اصلی ترین مسئله سینمای روزگار ما، بررسی خواسته های مخاطب است به این معنا که هنوز هم به طور واقعی نمی دانیم مخاطبان سینما خواستار چه چیزهایی هستند؛  یعنی نمی دانیم که یک مخاطب از یک طبقه خاص دوستدار دیدن چه صحنه هایی بر پرده ی عریض سینماست.

از آنجا که مردم به عنوان سرمایه های اصلی سینما نام برده می شوند و حضور آن ها است که می تواند سینمای ایران را از هرگونه بحران اقتصادی و مالی رهایی بخشد، سینماپرس برآن شد تا ضمن گفتگو از مخاطبان و مردم سینمای ایران راهکارهای تشویق آن ها برای حضور در سالن های سینما را مورد بررسی قرار دهد، شاید از این رهگذر مدیران سینمای کشور تلاش کنند تا با متبلور ساختن خواسته های مردمی سینمای کشور را از ورشکستگی نجات دهند و دوباره شاهد حضور گسترده مخاطبان در صف های گیشه های سینما باشیم.

 احمد تاجیک ۴۴ ساله و با تحصیلات دیپلم  معتقد است: فیلم های طنز طی سال های اخیر همواره جایگاه ویژه ای در میان مخاطبان عام سینما داشته اند و گاهاً توانسته اند گیشه رو به شکست سینماها را رونق بخشند.

وی میگوید: من سال گذشته ۴-۵ بار برای تماشای فیلم های طنز به سینما رفتم چون با این همه دغدغه و مشغله و گرفتاری های که در زندگی هر شخصی به وجود آمده است تنها فیلم های طنز می تواند مورد استقبال مردم قرار بگیرد و دیدن فیلم هایی که قرار است تلخی ها را نمایش دهند به هیچ عنوان جذاب نیست.

فاطمه مولایی ۳۶ ساله و کارمند مانیتورینگ پیام های بازرگانی صدا و سیما نیز درباره فیلم های طنز خاطرنشان می کند: من در ماه حداقل ۲-۳ بار به سینما می روم و انتخاب اول من هم فیلم های طنز است و اگر فیلم طنزی در سینماها نباشد به ناچار فیلم های خانوادگی مخصوصاً آن هایی که تم عاشقانه دارند را تماشا می کنم که البته برخی از آن ها آنقدر غمگین هستند و حال آدم را بد می کنند و من از مدیران سینمایی خواهش می کنم که اصلاً به این فیلم ها که جامعه را دچار تلخی می کنند مجوز تولید ندهند.

مریم ترابیان لیسانس روانشناسی بالینی با تأکید بر اینکه اغلب فیلم ها را در سینماها تماشا می کند اظهار می دارد: متأسفانه طی سال های اخیر روند ناپسندی در سینمای ایران باب شده است و اغلب کارگردانان انتهای فیلم هایشان را با «پایان باز» تمام می کنند که بهت و حیرت مخاطب را با خود در پی دارد و باعث می شود که مخاطب با ناراحتی سالن سینما را ترک کند. از طرف دیگر داستان هایی که به عنوان موضوعات اجتماعی در فیلم های سینمایی مطرح می شوند اغلب باورپذیر نیستند و فیلمسازان به دلیلی نامعلوم فیلم های سیاه و کدر می سازند که تمامی این ها منجر به ناراحتی و تاریک شدن ذهن مخاطبان می شود.

وی ادامه می دهد: بهتر است فیلمسازان از نشان دادن خانواده هایی که در حال درد کشیدن هستند بیرون بیایند و کمی هم زیبایی ها را به تصویر بکشند تا ذهن مخاطبان خود را با مسائل منفی درگیر نکرده و روحیه امید و نشاط را در جامعه رواج دهند چرا که اگر این رویه به این صورت بخواهد ادامه داشته باشد ما به زودی در سطح جامعه با یک سرخوردگی و یأس عمومی روبرو خواهیم شد.

 اما در ادامه این گزارش هدیه وجودی ۳۳ ساله و کارشناس ارشد مهندسی مواد سرامیک برخلاف دیگر افراد با انتقاد از تولید فیلم های نازل طنز در سینمای ایران اظهار می دارد: من سینمای ایران را به صورت حرفه ای دنبال می کنم و حتی در ایام جشنواره فیلم فجر فیلم های مهم و مطرحی که در آن حضور دارد را تماشا می کنم اما در جشنواره گذشته از هیچ یک از فیلم ها راضی نبودم کما اینکه فیلم های اکران شده در سال ۹۳ نیز مرا به عنوان یک مخاطب پر و پا قرص سینما راضی نکردند و بعد از تماشای اکثریت آن ها این احساس در من به وجود می آمد که سازندگان این فیلم ها به من مخاطب توهین های زیادی را کرده اند و شعور مرا به سخره گرفته اند.

وی می افزاید: من نمی دانم چرا در سینمای ایران برای فیلم هایی هزینه می شود که نه می تواند لحظات خوبی را برای مخاطب به وجود بیاورد و نه حرف جدیدی برای گفتن دارد. این در حالی است که من جزو طرفداران پر و پا قرص فیلم های طنز هستم و معتقدم که اگر در سینمای ایران فیلم های طنز فاخر تولید شوند همه مردم با رضایت خاطر به تماشای آن ها می روند. مثلاً حدود ۱ ماه قبل من فیلم «ایران برگر» را در سینما تماشا کردم که طنز بسیار خوبی داشت و توانست با مردم ارتباط خوبی را برقرار کند و کل افرادی که به سینما آمده بودند از دیدن و تماشای آن لذت بردند. پس خوب است که همه سازندگان فیلم های سینمایی و همینطور مدیران سینما خیلی حساب شده دست به تولید فیلم بزنند و به شدت از تولید فیلم های تلخ، و یا طنزهایی که با شعور مخاطب بازی می کند بپرهیزند.

حسین - ر ۳۲ ساله نیز خاطرنشان می سازد: من مدت ها به سینما نمی رفتم اما از زمانی که گروه «هنر و تجربه» تأسیس شد با خوشحالی اغلب فیلم های این گروه را تماشا می کنم چون سلیقه من اصولاً با فیلم های عامه پسند چندان همخوانی ندارد. به نظرم فیلم های خاص و هنری نیز در سینما مطلوب برخی اشخاص است.

وی می افزاید: من حتی برای تماشای فیلم های خارجی هم همیشه فیلم های کارگردانانی مانند «هانکه» و یا «برادران داردن» را تماشا می کنم که در سبک و سیاق خاص و هنری آثارشان را می سازند چون سلیقه ام با این گونه آثار همخوانی بیشتری دارد.

اما درست برخلاف نظر حسین، مهری -آ ۳۷ ساله در این باره اظهار می دارد: فیلم های امروز سینمای ایران به هیچ عنوان برای مخاطبان جذابیتی ندارند. من به عنوان یک مادر نمی توانم همراه با فرزندان ۱۶ و ۱۲ ساله ام به سینما بروم چون یقین دارم که اغلب فیلم های سینمایی فضای سالمی ندارند و از اخلاقیات بسیار دور مانده اند.

وی ادامه می دهد: همچنین برخی از فیلم ها نیز که به آن ها هنری می گویند که آدم اصلاً هیچ چیز از آن فیلم را نمی فهمد من نمی دانم اینکه در یک فیلم فقط در و دیوار و درخت و پنجره نشان می دهند و یا شعر و دکلمه می خوانند چه نفعی می تواند برای مخاطبان سینما داشته باشد.

بهاره زندی با تأکید بر اینکه شخصاً تاکنون در چند فیلم کوتاه به ایفای نقش پرداخته در رابطه با انتظاراتش از فیلم های سینمایی می گوید: فیلم هایی که در سینمای ایران تولید می شوند اغلب از یک مدل خاص تبعیت می کنند و هیچ گونه نکته و یا پیام آموزنده ای ندارند. فیلم هایی که به صورت «باری به هرجهت» ساخته می شوند و از همین رو نمی توانند مخاطبان سینما را به سوی خودجذب کنند.

وی ادامه می دهد: به همین دلیل من که تا حدود ۱۰ سال گذشته مرتباً به سینما می رفتم طی سال های اخیر ترجیح می دهم برخی از فیلم ها را که از اطرافیانم در موردشان تعریف های خوبی می شنوم را بعد از آنکه به شبکه نمایش خانگی می آیند در منزل تماشا کنم.

حمید ناصری ۲۸ ساله و با تحصیلات کارشناسی در همین باره اظهار می دارد: مردمی و خانوادگی بودن فیلم های سینمایی یکی از عناصر جذابی است که می تواند مخاطبان را به سالن های سینما بکشاند. من دوست دارم که فیلم های سینمایی همیشه یک گام جلوتر از جامعه قدم بردارند نه اینکه به اتفاقاتی بپردازند که قبلاً در جامعه وجود داشته و بازتعریف آن ها نکته مثبتی را برای جامعه به همراه نمی آورد.

وی ادامه می دهد: فیلم های سینمایی باید سوژه هایشان از دل عامه مردم بیرون بیاید تا مردم بازتاب زندگی خود را در سینما مشاهده کنند در غیر این صورت استقبال از سینما بسیار کم شده و دیگر کسی رغبت به حضور در سالن های سینما را از خود نشان نمی دهد.

اکرم - م ۵۴ ساله و خانه دار نیز در این باره می گوید: من گاهاً با همراهی فرزندانم در صورتی که از فیلمی تعریف کنند به سینما می روم اما واقعاً طی سال های اخیر از هیچ یک از فیلم هایی که در سینما دیده ام لذت نبرده ام البته فیلم هایی هم بوده اند که از دیدن آن ها بسیار به وجد آمده و احساس کردم که حرف دل مردم را می زند اما کلاً به تلویزیون علاقه بیشتری دارم و احساس می کنم که سریال های تلویزیونی خیلی دیدگاه عامیانه تری دارند و راحت تر می توانند با مردم ارتباط برقرار کنند در صورتی که در اغلب فیلم های سینمایی نوعی نگاه خاص حاکم است که من به عنوان تماشاگر فکر می کنم که مثلاً در یکی از کشورهای خارجی مشغول تماشای یک فیلم هستم چون آن چیزی را که به من در فیلم نشان می دهند در جامعه ام وجود ندارد و برایم باور پذیر نیست.

وی می افزاید: من معتقدم که فیلم های سینمایی ما در حال حاضر به ناهنجاری ها در جامعه دامن می زنند و برای مخاطبان به هیچ عنوان قابل اعتماد نیستند و اندیشه و تفکری که در ساخت آن ها لحاظ شده مثبت نبوده و نمی تواند برای تماشاگران پیام های اخلاقی و سالم در پی داشته باشد.

اما افزایش قیمت بلیت سینماها در سال های اخیر باعث شده تا بسیاری از افراد نتوانند مانند گذشته به سالن های سینمای بروند.  نسرین - ح ۶۵ ساله با اشاره به اینکه تا سال ها قبل ماهانه حداقل یک بار به سینما می رفته، خاطرنشان می سازد: برای من که یک کارمند بازنشسته هستم و حقوق چندانی ندارم قیمت های بلیت سینما بسیار هزینه بر و سرسام آور است و به همین دلیل الآن ۳ سال است که علیرغم میلم نتوانسته ام به سینما بروم. در حال حاضر دیدن یک فیلم در سینما برای هر شخص با احتساب هزینه رفت و آمد و پول بلیت نزدیک به ۱۵ تا۲۰ هزار تومان تمام می شود و من نمی دانم چرا مسئولان فکری برای کاهش نرخ بلیت سینماها و همچنین ساخت سالن های سینما در تمامی مناطق شهر نمی کنند.

وی می افزاید: من شخصاً در منطقه تهرانپارس زندگی می کنم و از منزل من تا نزدیک ترین سالن سینما چند کیلومتر مسافت وجود دارد که تمامی این مسائل باعث می شود انسان از رفتن به سینما پشیمان شود. از طرف دیگر متأسفانه تلویزیون ما هم روز به روز بدتر از گذشته می شود و همین باعث شده که ما سرخودمان را با دیدن برنامه های ماهواره ای گرم کنیم که حداقل سریال هایی با داستان های واقعی و جذاب را نشان می دهند.

این گزارش در ادامه حاکیست  اگرچه فیلم های اجتماعی در بین مردم و سینماگران و مدیران جایگاه خاص خود را دارند اما عدم توجه مدیران سینمایی به فیلم های جنگی و تاریخی نیز باعث شده تا برخی طرفداران این گونه سینمایی مدت ها نتوانند به سالن های سینما بروند.

هادی عباسی ۵۷ ساله که به شغل نقاشی ساختمان اشتغال دارد در این باره می گوید: من نزدیک به ۲۰ سال است که به سینما نمی روم. سریال های تلویزیونی را هم مدت ها است که تماشا نمی کنم و معتقدم که این فیلم ها و سریال هایی که تولید می شود هیچ کمکی به جامعه نمی کند. من به فیلم های تاریخی و جنگی علاقه زیادی دارم که گاهی از مواقع پسرم که برخلاف من سینما را بسیار دوست دارد فیلم های جنگی و تاریخی را در خانه به من نشان می دهد که من از دیدن آن ها لذت می برم.

وی ادامه می دهد: مخصوصاً فیلم های تاریخی خارجی آنقدر خوب ساخته می شوند که انسان از آن ها هیچ ایرادی نمی تواند بگیرد و من امیدوارم که مسئولان به جای تولید فیلم های سطحی دست به تولید آثار تاریخی خوب و با ارزش بزنند. به عنوان مثال سریال «امام علی (ع)» و یا «مختارنامه» از معدود آثار تلویزیونی هستند که من همواره از تماشای آن ها لذت برده ام.

داریوش - م ۴۷ ساله که پزشک بیهوشی است در این باره می گوید: من فقط گاهی به دعوت برخی از دوستان و یا اقوام به سینما می روم و تمایل چندانی برای تماشای فیلم های ایرانی ندارم چرا که اغلب فیلم های تولید شده در ایران به خصوص طی سال های اخیر داستان هایی مشابه هم دارند و گویی از روی هم کپی برداری شده اند و این مسئله نمی تواند برای من به عنوان مخاطب هیچ جذابیتی داشته باشد. اما از سوی دیگر من سعی می کنم فیلم های تاریخی را به شدت دنبال کنم و همواره علاقه عجیبی نسبت به آثار تاریخی دارم که چند سال قبل فیلم «ملک سلیمان» را دیدم که واقعاً از تماشای آن لذت بردم و البته مرتباً فیلم های سینمای جهان را نیز دنبال می کنم.

از سوی دیگر استفاده از ستاره های سینما نیز یکی دیگر از عناصر جذاب برای جذب مخاطبان به سالن های سینما است.

اسماعیل کمیزی ۲۸ ساله که فوق دیپلم حسابداری دارد در این باره می گوید: من سعی می کنم در اوقات فراغتم برای سینما وقت بگذارم و بیش از هرچیز دیگر حضور بازیگران جذاب و مطرح مرا به سالن های سینما می کشاند و اگر در تبلیغات فیلمی ببینم که چندچهره مطرح در آن حضور دارند حتماً به تماشای آن فیلم می روم و سایر دوستان و همکارانم را نیز تشویق به رفتن سینما می کنم. همچنین به فیلم های طنز نیز علاقه ویژه ای دارم و تمامی آثار طنز را به هر ترتیب که شده دنبال می کنم.

اما در پایان این گزارش به اظهار نظری متفاوت و جالب برخورد کردیم؛ بی علاقگی به ساختار فیلم های سینمای ایران یکی دیگر از مواردی است که توانسته مخاطبان را طی این سال ها از سینما دور نگهدارد.

شهرام شهداد ۱۷ ساله نیز در این باره می گوید: من شخصاً به فیلم های سینمایی ایران علاقه ای ندارم و گاهی که بالاجبار و همراه خانواده به سینما می روم ترجیح می دهم که خودم را با گوشی موبایلم سرگرم کنم چون واقعاً مطمئن هستم که فیلم های ایرانی از همان ابتدای شان تا آخرشان مشخص شده است و هیچ چیزی را به من اضافه نمی کند!