بازیگر فیلم سینمایی «تیرباران» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: آن زمان نه تنها برخی از سینماگران که اکثریت مردم در هر صنف و رشته ای که فعالیت می کردند قصد داشتند تا به مثابه رزمندگانی که در جبهه های نبرد حق علیه باطل به دفاع از میهن اسلامی مشغول بودند حضوری موثر در جامعه داشته باشند. هنرمندان زیادی در سال های دهه ۶۰ و همچنین اوایل دهه ۷۰ در سینمای ایران فعالیت می کردند که آثاری ماندگار از خود به یادگار گذاشتند.

وی ادامه داد: فیلم هایی همچون «بلمی به سوی ساحل»، «گذرگاه»، «سجاده آتش» و... در آن زمان با توجه به همین امر مهم تولید شدند و به همین دلیل در سینمای ایران به یک ماندگاری رسیدند. در آن دوران هیچ شخصی برای پول و دستمزد در فیلم های این چنینی حضور پیدا نمی کرد و همه افراد از جان و دل خود برای تولید این فیلم ها مایه می گذاشتند. همه ما هنرمندان در آن زمان تنها می خواستیم به واسطه تولید آثار هنری دین خود را نسبت به رزمنده ها ادا کنیم و همین روحیه بسیار خوب و تأثیر تجمیع انرژی های مثبت باعث می شد تا آثاری ماندگار در زمینه سینمای دفاع مقدس در آن زمان خلق شود.

سلمانیان با تأکید بر اینکه بسیاری از فیلم های آن دوران بر اساس واقعیت ها ساخته می شدند اظهار داشت: به عنوان مثال فیلم سینمایی «بلمی به سوی ساحل» بر اساس طرحی از شهید ناصر حاجی شاه ساخته شد. این شهید همان کسی است که نام خواهرش شهناز حاجی شاه چندین بار در کتاب «دا» ذکر شده است. خاطرات این شهید آنقدر جنبه دراماتیک و جذابی داشت که زنده یاد رسول ملاقلی پور و بهزاد بهزادپور را بر آن داشت تا بر اساس آن دست به تولید این فیلم بزنند.

وی افزود: آن زمان من کار تئاتر انجام می دادم و به دعوت زنده یاد ملاقلی پور به جمع بازیگران این فیلم سینمایی اضافه شدم. او فیلمسازی دغدغه مند بود که نسبت به انجام یک کار خوب بسیار حساسیت داشت و به همین دلیل برای فیلمبرداری این فیلم به ۸ شهر مختلف سفر کرد تا بتواند بهترین لوکیشن موجود را که تداعی گر خرمشهر باشد پیدا کند. این فیلم در آن زمان با کمترین امکانات و بودجه ای به تولید رسید به نحوی که در میانه فیلمبرداری بودجه ما به اتمام رسید و محسن علی اکبری که سمت مدیریت تولید این فیلم را بر عهده داشت با جان و دل اتومبیل خود را فروخت و پول آن را برای ادامه ساخت این فیلم صرف کرد.

بازیگر فیلم سینمایی «منطقه ممنوعه» ضمن اشاره به این نکته که فیلم های سینمای دفاع مقدس در آن دوران با مخاطرات بسیار جدی در زمان تولید روبرو بودند یادآور شد: من یادم می آید در فیلم «بلمی به سوی ساحل» ما در لوکیشنی کار می کردیم که تنها ۱ کیلومتر با خط مقدم فاصله داشت و مرتباً صدای درگیری های جنگ به گوش ما می رسید. در یکی از روزها که ما برای ادامه فیلمبرداری به لوکیشن مراجعت کردیم با تصویری عجیب مواجه شدیم چرا که تمامی لوکیشنی که تا چند ساعت قبل در آنجا مشغول به کار بودیم بمباران شده بود اما از آنجا که روحیه همگی عوامل فیلم همبستگی و اتحاد با یکدیگر بود و ایمانی عجیب به کارمان داشتیم همگی با جان و دل ساخت این فیلم را ادامه دادیم.

این بازیگر سینمای ایران با تأکید بر اینکه متأسفانه این روحیه همدلی تنها تا تولید فیلم سینمایی «سجاده آتش» ادامه داشت گفت: من بعد از تولید فیلم سینمایی «سجاده آتش» دیگر این روحیه همدلی را برای تولید یک اثر دفاع مقدسی در سینمای ایران مشاهده نکردم. من معتقدم این روحیه همدلی و احساس تعهد نسبت به سینمای جنگ تا همان دوران وجود داشت و به همین دلیل است که سالیان درازی است که شاهد تولید یک اثر شاخص در زمینه دفاع مقدس در کشورمان نیستیم.

وی ادامه داد: من معتقدم در حال حاضر با اینکه تکنولوژی روز و مدرن به سینمای ایران راه پیدا کرده است دیگر نمی توان فیلم های شاخصی مانند «سجاده آتش» را ساخت. چرا که آن زمان دغدغه افراد باعث تولید این فیلم ها می شد و همه با جان و دل در زمستان و تابستان نهایت تلاش خود را به کار می گرفتند تا اثری درخور سینمای جنگ و دفاع مقدس را خلق کنند. اما امروزه با خرج میلیون ها پول نمی شود فیلمی با حس و حال فیلم های آن زمان در زمینه دفاع مقدس تولید کرد چرا که باید انرژی، روحیه و دغدغه سینمای دفاع مقدس در میان افراد وجود داشته باشد.

بازیگر فیلم سینمایی «ایوب پیامبر» در بخش دیگری از این گفتگو در مورد خاطرات خود در رابطه با سالروز آزادسازی خرمشهر اظهار داشت: من در آن سال ها در حوزه هنری تهران مشغول انجام وظیفه بودم و بچه های خرمشهر نیز با ما رفت و آمد زیادی داشتند. وقتی خبر آزادسازی خرمشهر به ما رسید تأثیر شگرفی در فعالیت های حوزه هنری به وجود آمد. من یادم می آید که روزنامه «کیهان» که با تیتر درشت خبر آزادسازی خرمشهر را منتشر کرده بود را در دست گرفتیم و همگی با هم آن را در خیابان ها پخش کردیم.

سلمانیان ادامه داد: نکته جالب دیگری که وجود دارد این است که در آن زمان من مشغول بازی در تئاتری به کارگردانی سعید کشن فلاح بودم که جعفر دهقان نیز با من در آن اثر بازی می کرد و داستان آن تئاتر هم درباره تسخیر خرمشهر توسط نیروهای بعثی بود.

این هنرمند باسابقه سینمای ایران سپس در مورد چرایی دوری اش از بازیگری گفت: تنها من نیستم که این روزها در سینمای ایران به فراموشی سپرده شده ام بلکه مانند من هنرمندان بسیار زیادی وجود دارند که در بیکاری مطلق به سر می برند. ما رویمان نمی شود که بعد از ۳۰ سال تجربه و حضور مستمر در سینما به دفاتر فیلمساری برویم و التماس کنیم که به ما کار بدهند. این روزها روابط جای ضوابط را در سینمای ایران گرفته و به همین دلیل جایی برای ما نیست!

وی در خاتمه این گفتگو افزود: من به عنوان هنرمندی که سالیان دراز برای هنر ایران زمین در حوزه هنری زحمت کشیده ام با ساخت هیچ یک از طرح های سینمایی و یا تلویزیونی ام موافقت نشده است این در حالی است که من آرزومند کار در سینمای کشورم هستم. اما از آنجا که از نسلی برمی آیم که هیچ گاه مجیز هیچ شخصی را نگفته جایی برای ادامه فعالیتم در سینما وجود ندارد.