رئیس پیشین انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: ما اگر بخواهیم یکی از ملموس ترین آثار تاریخ سینمای ایران را که پژوهش خوبی برای تولید آن انجام شده نام ببریم قطعاً نمی توانیم از فیلم های زنده یاد علی حاتمی یاد نکنیم؛ من معتقدم دلیل موفقیت این فیلمساز این بود که برای پژوهش علاوه بر اکتفا به مستندات تاریخی که مورخان به آن توجه کرده بودند به نکات جزئی تری همچون نامه های درباریان و مردم در زمان حکومت قاجار و یا حتی ترانه ها و تصنیف های قدیمی که عامه مردم با آن سر و کار داشتند توجه می کرد و همین امر باعث تولید فیلم های باورپذیر، دوست داشتنی و ماندگاری همچون «دلشدگان»، «مادر» و... شد.

وی ادامه داد: زنده یاد حاتمی در واقع به جای آنکه به مستندات تاریخی توجه نشان دهد با دیدگاه خلاقانه خود دیالوگ ها و فضایی را خلق می کرد که تمامی مخاطبان از فرهنگ ها، سنین و نسل های مختلف با آن ارتباط برقرار می کردند؛ این در حالی است که اگر قرار بود تنها به مستندات تاریخی توجه نشان دهد باید در نشان دادن درباریان زمان قاجار همگی آن ها را با گویش «ترکی» نشان می داد چرا که در آن زمان درباریان به زبان ترکی با یکدیگر صحبت می کردند.

صلح جو سپس با تأکید بر اینکه «باورپذیری» مهمترین اتفاق در حوزه تولید آثار تصویری است اظهار داشت: تمامی این اتفاقات ما را به این نتیجه می رساند که برای یک فیلمساز تنها وجه پژوهشی بر نوشته های مورخان نباید مهم باشد و لازم است که فیلمساز با شناخت درست موقعیت، فضا، زمان و مکان داستان یک اثر، بر اساس تجربیات و دیدگاه های شخصی دست به خلق یک فیلم بزند.

این منتقد سینما خاطرنشان کرد: این مهم باعث می شود تا فیلمساز ضمن وفادار بودن به تاریخ، کمی خود را وادار به استفاده از اندیشه کند تا بتواند حس و حال یک اثر را به بهترین شکل ممکن طراحی کرده و به تصویر بکشد؛ شاید هم به همین دلیل تنها وجود عده ای در سینما و تلویزیون به عنوان پژوهشگر در کنار فیلمسازان چندان موجب موفقیت یک فیلم یا سریال نمی شود و ما به کرات شاهد انتقادهای زیادی به بسیاری از فیلم ها و سریال ها به خصوص در ژانر تاریخی و مذهبی هستیم که اتفاقاً کارشناسان زیادی کنار فیلمساز حضور داشته اند.

وی افزود: یک اثر تصویری تنها برای مخاطبان تولید می شود و بایستی به گونه ای ساخته شود که استقبال خوب آن ها را به همراه داشته باشد؛ تمامی سینماگران و منتقدان بزرگ سینما بر این نکته اتفاق نظر دارند که در هنر هفتم تنها یک چیز اهمیت دارد و آن هم این است که تماشاگر با یک اثر تصویری همذات پنداری کرده و آنچه را که می بیند باور کند؛ این مورد تنها به خلاقیت و دیدگاه فیلمسازان باز می گردد و آن ها هستند که باید عناصر مستند را به عناصر دراماتیک تبدیل کنند تا فیلمشان برای همگان ملموس شود.

صلح جو در بخش دیگری از این گفتگو با بیان اینکه متأسفانه امروزه فیلم هایی در سینما تولید می شوند که به دلیل موضوعات سطحی شان نیازی به پژوهش ندارند اظهار داشت: این گونه آثار بیشتر زاییده تخیل و ذهنیات سازندگان شان هستند و جایگاه چندانی هم در میان عامه مردم ندارند اما وضعیت در مورد فیلم های تاریخی و یا مذهبی که به بخشی از زندگی گذشته انسان ها باز می گردد فرق دارد.