این نویسنده در گفت و گو با خبرنگار سینما پرس درباه این اثر رامبد جوان و مقایسه آن با برخی از کمدی های نازل که در سال های اخیر به تولید انبوه رسیده اند گفت: اگراین فیلم، یک کمدی واقعی بود و فروش بالایی هم داشت جای امیدواری باقی می ماند و امکان داشت که ما نسبت به استقبال مردم و تولید کمدی های استاندارد خوشبین باشیم.

وی افزود: تا مردم نبینند و نپسندند و فیلم فروش نکند نمی توان به ایجاد یک جریان قدرتمند در این حوزه امیدوار بود.

الوند، درباره "پسر آدم، دختر حوا" اظهار داشت: من به اصرار دوستان این فیلم را دیدم. البته در آن حدی که فکر می کردم نبود. اما بازی "حامد کمیلی" مرا شگفت زده کرد. با این همه می توانم بگویم که حدود نیم ساعت از فیلم به راحتی قابل حذف است.

این نویسنده کمدی افزود: فیلم به آن میزانی که باید تماشاگر را بخنداند نمی خنداند. من هم در هنگام تماشا خیلی نخندیدم. البته گاهی لبخندهایی زدم. اما به شلیک خنده منجر نشد.

وی در ادامه در خصوص ساختار فیلمنامه "پسر آدم، دختر حوا" گفت: فیلم به لحاظ ساختاری هم اشکال هایی دارد. دعواهایی که شکل می گرفت چندان در درون فیلمنامه ساختار محکمی نداشت. مثلا پرسش من این است که چرا این دو وکیل تا به این حد با هم دشمنی می کنند و برای این کار تا این حد نیرو صرف می کنند؟ پاسخ این پرسش ها را در فیلم نمی توان یافت. یعنی اعمال دور از ذهنی انجام می شود که اگر قرار است باورپذیر باشد و خنده ایجاد کند باید مشکلات ساختاری برطرف شود.

این سینماگر با بیان اینکه انگیزه های قهرمانان داستان برای جنگ غیرقابل باور بود درباره بازی "رامبد جوان" در این فیلم گفت: بازی رامبد نه مناسب بود و نه درخشان. به نظرم تنها نتیجه ای که بازی در این فیلم برایش داشت این بوده که تمرکزش را در کارگردانی از دست داده است. کاش فرد دیگری را برای بازی در این نقش انتخاب می کرد.

الوند ادامه داد: رامبد جوان اصولا صاحب جنس خاصی از بازی است و سعی می کند آن جنس بازی را در عموم کارهایش حفظ کند. تماشاگر هم این بازی را دوست دارد. منظورم نوع بازی او از جنس بازی در سریال "مسافران" است. در "پسر آدم، دختر حوا" اینطور نبود. در این جا شخصیتی به مراتب پیچیده تر دارد و از لودگی و سادگی آن بازی گذشته در او خبری نیست. در این جا شخصیتی است که گاهی دودی هم می گیرد. من رامبد را در این نقش نمی توانم باور کنم. یعنی باور نمی کنم که پرسوناژ سینمایی او بتواند چند دود بگیرد!

خشایار الوند اضافه کرد: البته من اساسا در اینکه این فیلم کمدی باشد مشکوکم. اما به نظرم باید برای باورپذیر کردن جدال ها در فیلم روی زمینه چینی برای دعواها بیشتر کار می شد. مقدمات منطقی موقعیت ها خوب چیده نشده بودند. از سویی بخش های قابل حذف زیاد بود. مثلا کل بخش مربوط به تظاهرات و مجمع تشخیص مصلحت نظام را می شد حذف کرد. به نظر می رسد قصد داشت با برخی از سوژه های سیاسی شوخی کند که موفق نشده بود. خنده دار هم نبود. من نمی توانم باور کنم که عده ای از دانشجویان مرد و زن دو طرف دانشگاه تهران نشسته باشند و منتظر باشند ببینند که مجمع تشخیص مصلحت نظام چه چیز را تصویب کرده است.

این نویسنده گفت: با این همه به نظر من یکی از وجوه مثبت فیلم این بود که یک بازیگر کمدی به سینمای ایران معرفی کرد و آن "حامد کمیلی" بود. مثل "بدون شرح" که "فتحعلی اویسی" را معرفی کرد و معلوم شد که اساسا این بازیگر، بازیگر کمدی بوده و تابه حال به اشتباه وارد ژانرهای جدی شده است.

انتهای پیام/ش